Παράταση για το “Σπιρτόκουτο The Musical” στη Στέγη

Η έναρξη της σεζόν αποδείχθηκε εκρηκτική για τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με το “Σπιρτόκουτο: The musical”, τη μεταφορά της θρυλικής ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη σε μουσική παράσταση με την υπογραφή των Γιάννη Νιάρρου (μουσική/στίχοι/σκηνοθεσία), Αλέξανδρου Λιβιτσάνου (μουσική), Γιάννη Οικονομίδη και Δώρη Αυγερινόπουλου (λιμπρέτο). Εννέα μουσικοί και έντεκα ερμηνευτές (Γιάννης Αναστασάκης, Αγορίτσα Οικονόμου, Γιώργος Κατσής, Νάνσυ Σιδέρη, Eλένη Μπούκλη κ.ά.) δυναμιτίζουν τις παθογένειες της “αγίας ελληνικής οικογένειας”. Το made in Greece μιούζικαλ που επαναδιατυπώνει μουσικά τη μιζέρια μιας ελληνικής οικογένειας, δίνει νέα διάσταση στις παθογένειες της και χτίζει έναν νέο μύθο συνεχίζει έως τις 23 Ιανουαρίου.

Ένα μικροαστικό διαμέρισμα που στενάζει, ένα a/c που δεν δουλεύει. Μια τηλεόραση που παίζει αδιάκοπα. Τσιγάρα και φραπές. Το λαϊκό άσμα ενός πατέρα καφετζή, η ταραγμένη φωνή μιας μάνας. Το ρυθμικό παραλήρημα ενός σεξιστή γιου, η μεγαλοπρεπής άρια του κουνιάδου. H σκληρή γλώσσα και τα φλέγοντα ερωτήματα αναδιατυπώνονται με μουσικούς όρους: “Τι θα κάνεις με τη Λίντα, Βαγγέλη;”.  Το οικογενειακό μακελειό με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη, ιδιοκτήτη καφετέριας, δεν αργεί να ξεσπάσει και μέσα σε μια Κυριακή του Αυγούστου όλα τινάζονται στον αέρα. Η βία χτυπάει κόκκινο, τα πρόσωπα μπαινοβγαίνουν στο “σπιρτόκουτο” με τα τραγούδια και τις μελωδίες της απόγνωσής τους. Η σύζυγος Μαρία, τα παιδιά, το υπόλοιπο σκυλολόι, όλοι εναντίον όλων, και στη μέση ο σολίστας πάτερ φαμίλιας.

O Γιάννης Νιάρρος που έχει αναλάβει τη μουσική, τους στίχους και τη σκηνοθεσία αναφέρει: “Σε ένα έργο που καύσιμό του είναι η σύγκρουση των χαρακτήρων, η μουσική του αφήγηση δεν θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει και τη σύγκρουση μουσικών ειδών. Οι χαρακτήρες της ελληνικής μας οικογένειας οπλίζονται ο καθένας το δικό του όπλο και μπαίνουν στον πόλεμο λοιπόν. Ο αθάνατος πατέρας-προστάτης-άντρακλας της ελληνικής οικογένειας δεν σταματάει ακόμα και 20 χρόνια μετά να “γαβγίζει”, είτε με την ψυχολογική-σωματική βία είτε με τα σεξιστικά ελαφρολαϊκά τραγούδια του. Η “κορούλα μας” συνεχίζει το body-shaming στον ρυθμό της απόγνωσης και του κωλοπαιδισμού. Οι εικοσάχρονοι ανέραστοι trappers (“ο γιόκας μου, ο πασάς μου”) ονειρεύονται παρτούζες σε γαμηστρώνες με ναρκωτικά. Κι εμείς χορεύουμε στον ρυθμό, ενώ ονειρευόμαστε έναν κόσμο πολιτικά ορθό. Ο φόβος μου ότι οι παθογένειες της ελληνικής οικογένειας θα εξαλειφθούν/λειανθούν, αν το Σπιρτόκουτο αποδοθεί μουσικά, καταρρίφθηκε πλήρως. Όπως και η ελπίδα μου, ότι 20 χρόνια μετά το Σπιρτόκουτο θα έχουμε αλλάξει. Τελικά, όμως, το ελληνικό μιούζικαλ μπορεί να είναι σκληρό, ρεαλιστικό και ωμό κι εμείς έχουμε παραμείνει οι Έλληνες του 2002″.