Πάμε θέατρο: Οι καλύτερες παραστάσεις της εβδομάδας

«Ο τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα

Ο Ντάριο Φο, αυτός ο δαιμόνιος δραματουργός, βασιζόμενος σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ιταλία σε καιρούς έντασης, έγραψε μια αριστουργηματικά φαρσική, καυστική και καταγγελτική σάτιρα για τη βία, την ηλιθιότητα, την αυθαιρεσία της εξουσίας, τα κατασκευασμένα ψεύδη και τη σκόπιμα «τυφλή» Δικαιοσύνη, υπηρέτη ενός συστήματος διαφθοράς.

Στην παράστασή μας το έργο, η πλοκή και η ανατρεπτική ματιά του συγγραφέα είναι η βάση για να σχολιάσουμε με χιούμορ την δική μας πραγματικότητα ακολουθώντας και την άποψη του Ντάριο Φο:

«Δεν θεωρώ ένα έργο μου ολοκληρωμένο, αλλά ανοιχτό σε συνεχείς διαφοροποιήσεις. Ακόμη και σήμερα όποιος ανεβάζει κείμενα μου σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου πρέπει να ξέρει πως έχει να κάνει με ένα υλικό ρευστό, ικανό να το προσαρμόσει κανείς και να το πλάσει στα μέτρα της δικής του πραγματικότητας και να ανασύρει αναφορές που θα κάνουν την πλατεία του θεάτρου να θυμώσει, να σκεφτεί, να γελάσει.»

Με αφορμή το έργο του Ντάριο Φο η παράσταση στο Θέατρο Γκλόρια ακολουθεί τα χνάρια ενός αρχετυπικού Γελωτοποιού. Μία διαχρονική δαιμονική, αστεία και επικίνδυνη φιγούρα για κάθε εξουσία και κάθε στερεότυπο. Αρχίζουμε από τη γέννησή του, τα ταξίδια του στον χώρο και στον χρόνο και καταλήγουμε στο εδώ και τώρα.

«Είμαι εδώ είμαι μια στιγμή,
αφορμή για ρωγμή με τιμή,
χωρίς τιμή είμαι το πάν – δωρεάν.
Έχω περίεργες ορέξεις
για λέξεις
με λόγια κοφτερά
κόβω τα φτερά
σε ψεύτες και απατεώνες.

Άλλα λόγια τα κάνω λάμες
που κόβουν τις παλάμες
αυτών που κλέβουν τους αγώνες
που βάζουν ψέματα στα βλέμματα
σε όσους γελάνε για να ξεγελάνε.

Όχι δεν διψάω για αίμα
θέλω να ρίξω φως στο ψέμα
σε αυτά που μένουν στα σκοτάδια
σ’ αυτούς που σκότωσαν με χάδια

Πήρα ανάσα μα δεν την κράτησα
Κοίτα πως τρέχω,
ποτέ δεν σταμάτησα
βρήκα την τέλεια ευκαιρία
να πω αυτή την ιστορία:

«Τον τυχαίο θάνατο ενός Αναρχικού»

Κι όλα αυτά σε μια παράσταση με δαιμονική ενέργεια τραγούδια, ζωντανή μουσική και καυστικό χιούμορ από  μια ομάδα ηθοποιών που παίζουν, χορεύουν, τραγουδούν διακωμωδώντας βιωματικά το δικό τους σήμερα μέσα από την ιστορία του έργου.

INFO:

Θέατρο Γκλόρια, Ιπποκράτους 7, Αθήνα

Τε & Κυ: 20.00, Πε & Πα: 21.00, Σα: 18.00 & 21.00

«Κοινή ησυχία» σε σκηνοθεσία Ελένης Ράντου

Σχεδόν προφητική αποδείχτηκε η παράσταση των Οδυσσέα Ιωάννου και Βασίλη Παπακωνσταντίνου, καθώς για περίπου δύο χρόνια ολόκληρη η ελληνική -και όχι μόνο – κοινωνία βυθίστηκε σε μια υποχρεωτική «κοινή ησυχία».

Η παράσταση που έκανε το Φεβρουάριο του 2020 ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα με συνεχόμενα sold out, διθυραμβικές κριτικές και συνάντησε ενθουσιώδη υποδοχή από τον κοινό, επανέρχεται δριμύτερη από την Πέμπτη 4 Νοεμβρίου, στον ίδιο χώρο, το Θέατρο ΔΙΑΝΑ.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Οδυσσέας Ιωάννου, μετά την τεράστια επιτυχία του εμβληματικού «9:05» (270 παραστάσεις και 130.000 θεατές!)  σε σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη, συναντιούνται ξανά επί σκηνής.

Και αν στο «9:05» το θέμα ήταν η πραγματικότητα, στην «Κοινή Ησυχία» το θέμα είναι το όνειρο.

«Δεν ονειρευόμαστε κάτι για να γίνει, ονειρευόμαστε για να κοιτάμε ψηλά!»

Αυτή τη φορά συνοδοιπόρος τους είναι η Ελένη Ράντου (υπογράφει την πρώτη της σκηνοθεσία στο θέατρο), και οι ηθοποιοί Σοφία Πανάγου και  Δημήτρης Καπετανάκος

Στην πρώτη του θεατρική συνάντηση με την Ελένη Ράντου ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ερμηνεύει σπουδαία τραγούδια, κάποια από το προσωπικό του ρεπερτόριο και άλλα από την ακριβή κληρονομιά του ελληνικού τραγουδιού, ενώ το κείμενο του Οδυσσέα Ιωάννου είναι ένα καινούριο ταξίδι που αναζητάει τα χαμένα μας όνειρα, τις ματαιωμένες προσδοκίες μας.

Μας προτρέπουν «να αρχίσουμε ξανά να λέμε πιο όμορφα πράγματα», να ξεφύγουμε από την «Κοινή ησυχία».

INFO: 

Θέατρο ΔΙΑΝΑ, Ιπποκράτους 7, Αθήνα

Πε & Πα: 20:30, Σα: 18:00 & 21:30, Κυ: 19:30

«Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη

Ας κάνουμε κάτι. Τώρα. Κάτι που έγινε παλιά. Πρώτη φορά. Πότε γίνεται κάτι; Κάτι που στη ζωή δεν κάνουμε. Πότε γίνεται κάτι; Κάτι που τινάζει στον αέρα τον κόσμο.

Πότε έγινε αυτό; 
-Μην πας εκεί.
-Που;
-Εκεί. Που πας μην πας.
Και μετά;   Δάκρυα, που κυλάν και κυλάν.

Σε μια μέρα μέσα τη νύχτα απόψε, δυο αδελφοί αλληλοσφάζονται, στην Εφτάπυλη Θήβα, απάνω απ’ τα νερά της Δίρκης. Λέει το πρόσταγμα που βγήκε στην πολιτεία: Μόνο τον έναν. Ενώ τον άλλον, μνήμα να μην τον σκεπάσει, ούτε απάνω του κανένας να θρηνεί.

-Άρχοντα
Τον πεθαμένο, 
Κάποιος τον έθαψε.

Κάποιος τα έγραψε αυτά.
Αυτός που έγραψε αυτά, έγραψε και αυτά. 
Και μετά;
-Αυτή.
-Τι αυτή;
-Αυτή τον έθαψε τον άνθρωπο.

-Αυτό που μου δείχνεις είναι δέντρο.

INFO: 

Θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ, Τουρναβίτου 7, Ψυρρή

Έως 28 Δεκεμβρίου

Δε, Τρ: 21.00

«Killer Joe»

Στα τέλη του 20ου αιώνα η κατάρρευση του αμερικανικού ονείρου και η τραγωδία της καπιταλιστικής ουτοπίας  εμπνέουν τον Tracy Letts να γράψει το έργο «Killer Joe». Βαθιά επηρεασμένος από τον Αμερικανικό Νότο του περιθωρίου, το πολιτικό και κοινωνικό του βλέμμα συναντά τη μη προνομιούχα τάξη, τον λαό των τροχόσπιτων, που έχει το υποτιμητικό παρατσούκλι trailer trash («σκουπίδια των τροχόσπιτων»).

Χωρίς να «εξιδανικεύει» τη φτώχεια με στοιχεία ανθρωπισμού, αρετής, αυτοθυσίας και ανωτερότητας, ο Lettsγράφει ένα βίαιο έργο με θέμα την παθογένεια μιας δυσλειτουργικής οικογένειας. Με στοιχεία που δανείζεται από τη μαύρη κωμωδία και το θρίλερ και με επιρροές από  τον Tennessee Williams και τον William Falkner κάνει πρωταγωνιστή έναν κόσμο βίαιο, χυδαίο και αδυσώπητα σκληρό.

Ο Γιάννης Στάνκογλου, στην πρώτη σκηνοθετική του απόπειρα, μεταφέρει επί σκηνής, το «KillerJoe» έχοντας στο πλευρό του μία ομάδα εξαιρετικών ηθοποιών: τον Κώστα Νικούλι, την Ναταλία Σουίφτ, τη Δήμητρα Λημνιού και τον Κωνσταντίνο Σειραδάκη.

Ένας καταχρεωμένος νεαρός έμπορος ναρκωτικών ζητά από έναν ντετέκτιβ της αστυνομίας του Τέξας, έναν σύγχρονο καουμπόι του Νότου, που συμπληρώνει το εισόδημά του ως επαγγελματίας εκτελεστής, να σκοτώσει τη μητέρα του ώστε να εισπράξει ο ίδιος, η μικρότερη αδερφή του, ο πατέρας του και η μητριά του την ασφάλεια ζωής. Καθώς δεν έχει να δώσει προκαταβολή για τον φόνο, ο ντετέκτιβ του ζητά ως εγγύηση τη μικρή του αδερφή και εκείνος, με τη σύμφωνη γνώμη του πατέρα του, τη δίνει.

INFO: 

Θέατρο Εμπορικόν, Σαρρή 11, Αθήνα

Τε: 20.00, Πε, Πα: 21.00, Σα: 18.00 & 21.00, Κυ: 20.00

«Αναφορά σε μια Ακαδημία» από την Ομάδα Σημείο Μηδέν

Η Ομάδα Σημείο Μηδέν συνεχίζει την ερευνητική της εργασία πάνω στο έργο του Φραντς Κάφκα με το διήγημα «Αναφορά σε μια Ακαδημία».

Ο κεντρικός ήρωας του διηγήματος του Φραντς Κάφκα «Αναφορά σε μια Ακαδημία» είναι ο πίθηκος Rotpeter. Μια ομάδα κυνηγών της εταιρείας Χάγκενμπεκ τον πυροβόλησε σε μια ζούγκλα της Χρυσής Ακτής, καθώς πήγαινε με την αγέλη του να πιούν νερό. Δέχτηκε δύο σφαίρες με αποτέλεσμα τον ευνουχισμό του. Κατόπιν, τον αιχμαλώτισαν, τον μετέφεραν στο πλοίο τους και τον έκλεισαν σε ένα κλουβί. Αυτός, σε κατάσταση σοκ, έχοντας χάσει τη μνήμη της ως τώρα ζωής του, πάσχισε να διαφύγει. Τότε άρχισε να παρατηρεί αυτούς που ήταν γύρω του, τους εξαθλιωμένους και από-ανθρωποιημένους σκλάβους/ναύτες της εταιρείας Χάγκενμπεκ και προσπάθησε να τους μιμηθεί. Οι άνθρωποι με τη σειρά τους, παίζοντας με το άγριο ζώο, άρχισαν να το βασανίζουν. Οι ναύτες έχοντας αποδεχθεί την καταπίεση που υφίστανται αυτοί οι ίδιοι, με χαρακτηριστική άνεση την ασκούσαν με τη σειρά τους σε ένα ήδη τραυματισμένο και ανήμπορο άγριο ζώο. Όταν το καράβι έφτασε στο Αμβούργο ο Rotpeter μπορούσε να διαλέξει ανάμεσα στο ζωολογικό κήπο και το βαριετέ (μουσικό θέατρο). Διάλεξε το βαριετέ. Ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του στην ανθρώπινη συμπεριφορά και πλέον παρουσιάζει ως περφόρμανς την ίδια τη διαδικασία του βίαιου εξανθρωπισμού του.

INFO:

Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος, Λεωνίδου 12, Μεταξουργείο

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 20:00