Παιδιά και ποδόσφαιρο: Οι συνέπειες του lockdown και οι προκλήσεις της επιστροφής

Κάποτε, όταν ζήτησαν σε μια Γερμανίδα θεολόγο να εξηγήσει σ’ ένα παιδί την έννοια της ευτυχίας, εκείνη απάντησε: «Δεν θα την εξηγούσα. Θα του έδινα μια μπάλα και θα το άφηνα να παίξει». Το ποδόσφαιρο, για τα παιδιά, είναι κάτι παραπάνω από ένα όμορφο παιχνίδι. Όταν διδάσκεται από προπονητές-παιδαγωγούς, δημιουργεί εφόδια που κουβαλούν για όλη τους τη ζωή, βοηθά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και στην καλλιέργεια πολύ σημαντικών στοιχείων, όπως η ομαδικότητα, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, σε συνδυασμό φυσικά με τα οφέλη του αθλητισμού και με την ευτυχία που χαρίζει η ασπρόμαυρη θεά.

Τον καιρό του lockdown, τα παιδιά στερήθηκαν κάθε ομαδική αθλητική δραστηριότητα και, φυσικά, το ποδόσφαιρο. Οι προπονητές προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν την επαφή μέσω διαδικτύου, όμως χωρίς γήπεδο, μπάλα και συνύπαρξη τα πράγματα είναι δύσκολα. Η μέρα της δικής τους ελευθερίας έφτασε, με το άνοιγμα των ακαδημιών και των αθλητικών χώρων, όμως τα σημάδια της αποξένωσης και της καραντίνας είναι εμφανή.

Προκειμένου να αντιληφθούμε τις συνέπειες του lockdown σε κοινωνικό, ψυχολογικό και σωματικό επίπεδο για τα παιδιά που είδαν τη σχέση τους με το ποδόσφαιρο να διακόπτεται βίαια, ζητήσαμε τη γνώμη τεσσάρων ανθρώπων που έχουν ξεχωριστή εμπειρία. Ο αθλητικός ψυχολόγος Δημήτρης Πετρούνιας, ο οποίος μεταξύ άλλων συνεργάζεται με τον Παναθηναϊκό Α.Ο, ο προπονητής στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού, Άγης Μερεμέτης, ο συγγραφές και προπονητής στον ΑΜΕΣ Νηρέα, ομάδα της Νάουσας της Πάρου, Μιχάλης Παπαδάκης, καθώς και ο προπονητής και υπεύθυνος Ακαδημίας του Αστέρα Βύρωνα, Πέτρος Μήτρου, μιλούν στο Κουτί της Πανδώρας για όσα αντιμετωπίζουν τα παιδιά.

Σκοπίμως, πέραν του ψυχολόγου, επιλέξαμε τρεις παιδαγωγούς-προπονητές με σημαντικό έργο, από διαφορετικού τύπου ομάδες. Έναν από μεγάλο σύλλογο, έναν από μια εξαιρετικά οργανωμένη αθηναϊκή ακαδημία και έναν από την επαρχία, προκειμένου να δοθεί όσο το δυνατόν πιο σφαιρική εικόνα.

Δημήτρης Πετρούνιας: «Σοβαρές ψυχολογικές επιπτώσεις»

Η αναστολή της λειτουργίας των αθλητικών ακαδημιών αποτέλεσε (αρχικά τουλάχιστον) αναγκαία επιλογή για αρκετές χώρες στην προσπάθειά τους να διασφαλίσουν την υγεία των πολιτών τους. Ωστόσο η πολύμηνη αποχή από τις αθλητικές δραστηριότητες θα επιφέρει σοβαρές ψυχολογικές επιπτώσεις κυρίως για τους νεαρούς αθλητές. Η αθλητική ακαδημία αποτελεί χώρο κοινωνικοποίησης και συναισθηματικής ανάπτυξης για τα παιδιά και η σημαντικότητά της για το συμπεριφορικό πλαίσιο δεν υστερεί καθόλου από εκείνη του σχολείου.

Τα παιδιά έστρεψαν το τελευταίο διάστημα το ενδιαφέρον τους στις οθόνες με ανησυχητικά μάλιστα στοιχεία όσο αφορά τον εθισμό τους στα διαδικτυακά παιχνίδια. Τα πρότυπα καθιστικής ζωής φοβάμαι πως θα αποτελέσουν ανασταλτικό παράγοντα στο να «πειστούν» τα παιδιά να επανέλθουν με το ίδιο πάθος στις αθλητικές δραστηριότητες. Επίσης δεν πρέπει να λησμονούμε πως ο αθλητισμός αποτελεί μια σημαντική βαλβίδα αποσυμπίεσης κι η έλλειψή του έχει προκαλέσει συσσωρευμένο θυμό ο οποίος εκτονώνεται κυρίως εντός σπιτιού.

Όσον αφορά την αποχή των ενήλικων αθλητών από την ενεργό δράση, έχει παρατηρηθεί μειωμένη αυτοπεποίθηση για την αγωνιστική τους ικανότητα εξαιτίας της πολύμηνης αποχής τους από τους αγωνιστικούς χώρους. Σκεφτείτε έναν αθλητή του υγρού στοιχείου που είχε στερηθεί την επαφή με το νερό αρκετούς μήνες πόσο δύσκολη είναι η επανένταξή του στο άθλημα. Το μυαλό θυμάται αλλά το σώμα δεν ακολουθεί οπότε η εσωτερική αμφισβήτηση ξεκινά. Επίσης στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και τις μικρότερες κατηγορίες η παύση του αθλητισμού φέρει και παύση αμοιβών οπότε προστίθεται στη γενικότερη πίεση και ο βιοπορισμός.

Δοθείσης της ευκαιρίας θα επιθυμούσα να θίξω κι ένα ακόμα σημαντικό σημείο. Ο εγκλεισμός μας δίδαξε πως ο αυστηρός περιορισμός είναι κάτι που πιέζει αρκετά ψυχολογικά κι είναι μια αρκετά δύσκολη κατάσταση. Καλό είναι να το θυμόμαστε κάθε φορά που κατακρίνουμε έναν αθλητή ο οποίος βιώνει πολλούς περιορισμούς κι…εγκλεισμούς στην καθημερινότητά του.

Άγης Μερεμέτης: «Το θέμα είναι τι γίνεται στον εσωτερικό κόσμο»

Οι πρωτόγνωρες καταστάσεις που ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε λόγω της πανδημίας μας έκαναν να αλλάξουμε καθημερινότητα, συνήθειες, τρόπο ζωής.

Ένας κλάδος που υπέστη σοβαρότατο πλήγμα ήταν αυτός του αθλητισμού, και δη του ποδοσφαίρου, του αγαπημένου παιχνιδιού της συντριπτικής πλειοψηφίας των παιδιών τόσο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως.

Για πρώτη φορά στη ζωή μας μείναμε εκτός γηπέδων για ένα τόσο μεγάλο διάστημα, και νιώθαμε λες και ζούμε σε μια φυλακή, χωρίς σαφή όρια και χωρίς ελπίδα για να εμφανιστεί φως στην άκρη του τούνελ. Σε όλο αυτό το διάστημα πραγματοποιήσαμε πάρα πολλές διαδικτυακές συναντήσεις με τους νεαρούς ποδοσφαιριστές και έτσι τους γνώρισα ακόμα καλύτερα, χωρίς παράλληλα να βρισκόμαστε πάνω σε χόρτο και χωρίς να κλωτσάμε μπάλα.

Τα σημάδια και τα κατάλοιπα που άφησε πίσω του το lockdown είναι εμφανή σε κάποιους, έχοντας τη μορφή των περιττών κιλών, πράγμα που εύκολα αλλάζει και διορθώνεται. Το θέμα είναι τί γίνεται στον εσωτερικό κόσμο όλων μας, και ειδικά όσον αφορά στα παιδιά, γύρω από τα οποία οφείλουν να περιστρέφονται όλα, μιας και επιλέξαμε να υπηρετήσουμε τόσο εκείνα όσο και το αγαπημένο μας σπορ.

Σίγουρα διακρίνω πως υπάρχει φόβος για κάθε είδους σωματική επαφή και έχει επέλθει αλλοίωση της ελευθερίας τους να κάνουν ό,τι απολύτως θέλουν χωρίς να κουβαλάνε μαζί ένα αντισηπτικό και μια μάσκα, πράγμα που μου ανέφερε και ένας 10χρονος πρόσφατα, λέγοντας πως «ανυπομονεί να επιστρέψουμε στην κανονική μας ζωή, και να τη χαρούμε όπως τη χαιρόμασταν πριν τον κορωνοϊό».

Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια ώστε τα zoom meetings να μην είναι βαρετά και να μην ακούω κάθε φορά το ποιηματάκι «έκανα μάθημα, έφαγα, διάβασα, βγήκα λίγο έξω να παίξω στον κήπο/μπαλκόνι, έκανα λίγο ποδήλατο και τώρα άνοιξα πάλι τον υπολογιστή για μιλήσουμε με τους συμπαίκτες και τον προπονητή».

Τα αφιερώματα σε ντέρμπι από όλο τον κόσμο, σε ομάδες της Λατινικής Αμερικής, σε διοργανώσεις Παγκοσμίων και Ευρωπαϊκών Κυπέλλων, σε τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, σε αθλητές με φιλανθρωπική δράση, σε σωματεία τύπου Ζανκτ Πάουλι και Ράγιο Βαγιεκάνο και τα ταξίδια που μας πήγαν τα επεισόδια του «Football Stories» ήταν κάτι σαν διαδοχικά «φιλιά της ζωής» που μας κράτησαν στην επιφάνεια με νύχια και με δόντια.

Η απογοήτευση των αγοριών όσο οι μήνες πέρναγαν μεγάλωνε, ειδικά από τη στιγμή που δεν μπορούσα να τους δώσω κάποια απάντηση στο πότε επιτέλους θα επανέλθουμε στη δράση.

Η ψυχολογική κούραση έφτασε στο σημείο να αποτελεί βάρος για όλους μας και η αντάμωση, έστω πίσω από μια οθόνη, μας έδωσε δύναμη να συνεχίσουμε, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να πούμε δια ζώσης τα εξής: « πόσο ψήλωσες βρε Θάνο μου», «τα καινούργια σου παπούτσια είναι τέλεια ρε Φίλιππε», «χρωστάς γλυκά Δημήτρη, μη νομίζεις πως θα γλιτώσεις επειδή είχαμε ακόμα καραντίνα όταν είχες γενέθλια», και το καλύτερο: «δεν μπορώ να πιστέψω πως σας βλέπω όλους ξανά».

Μετά από λίγες ημέρες η όρεξη για πλάκα επανέρχεται στα παλιά της επίπεδα, ο φόβος για πιθανό κρούσμα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού και τα self test τον σπρώχνουν όλο και πιο πίσω, τα πόδια συνηθίζουν στο να χαϊδεύουν τη μπάλα και το λαχάνιασμα των πρώτων ημερών ανήκει πια στο παρελθόν.

Οι συμπαίκτες – φιλαράκια κάνουν όνειρα για συμμετοχή σε τουρνουά, η μία ομάδα βάζει στοίχημα με την άλλη για το ποιος θα νικήσει στο οικογενειακό δίτερμα με έπαθλο μια σοκολάτα από τον αυτόματο πωλητή, δειλά δειλά βλέπουμε τις πρώτες αγκαλιές στου πανηγυρισμούς, αφού έχουν προηγηθεί τα πρώτα στενά μαρκαρίσματα στα κόρνερ και τις ασκήσεις ένας εναντίον ενός.

Ένας εφιάλτης ήταν που μας κράτησε σε μια λούπα για καιρό, αλλά ευτυχώς έχουμε την τάση να ξεχνάμε τα αρνητικά και να κρατάμε τα θετικά από κάθε τι, και έτσι πορευόμαστε.

Ας ελπίσουμε να μην ξαναζήσουμε ανάλογες στιγμές, ας ήταν η πρώτη αλλά και η τελευταία φορά!

Μιχάλης Παπαδάκης: «Ας καλύψουμε τις ανάγκες των παιδιών μέσω του παιχνιδιού»

Τα παιδιά στερούνται αθλητικής δραστηριότητας τους δέκα από τους τελευταίους 14 μήνες λόγω της πανδημίας Covid-19 και των επακόλουθων εγκλεισμών. Τα παιδιά και οι έφηβοι ειδικότερα έχουν πληγεί περισσότερο. Για εμάς τους ενήλικες, η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά μας και την οικογένειά μας. Για τα παιδιά, όμως, ο κόσμος τους εκτός οικογένειας επικεντρώνεται στους φίλους τους και το παιχνίδι.

«Τα παιδιά χρειάζονται παιδιά», όπως πολύ εύστοχα είπε ο Sunil Bhopal, παιδίατρος και καθηγητής υγείας στο Newcastle.

Ωστόσο, ο ενθουσιασμός που δείχνουμε όλοι οι προπονητές, με το που ανακοινώθηκε η ημερομηνία επιστροφής μας στα γήπεδα, καταδεικνύει πόσο έχουν λείψει και σε εμάς τα παιδιά και οι προπονήσεις. Εν τω μεταξύ, κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού οι περισσότεροι έχουμε αναβαθμίσει τις γνώσεις μας με διάφορα βιβλία προπονητικής, διαδικτυακά σεμινάρια και προπονητικές συζητήσεις. Ανακαλύψαμε νέους τρόπους για να βελτιωθούμε και ενημερωθήκαμε πάνω σε νέες μεθόδους προπόνησης. Πολλοί από εμάς έχουμε τώρα μια σειρά από νέες ασκήσεις, παιχνίδια και δεξιότητες έτοιμοι να τις εφαρμόσουμε με σκοπό την βελτίωση των παιδιών. Πολλές από αυτές τις ασκήσεις γράφτηκαν βιαστικά σε σημειωματάρια κατά τη διάρκεια παρουσιάσεων προπονητικών μονάδων μέσω Zoom και από τις 17 Μαΐου μπορούμε να τις κάνουμε και πρακτικά στο γήπεδο. Πραγματικά ανυπομονούμε με αισιοδοξία.

Όμως όλα αυτά που προανέφερα αφορούν την προπόνηση μέσα από τον φακό του προπονητή. Η πρόκλησή μας, όμως, ως προπονητές παιδικού ποδοσφαίρου, είναι να κοιτάξουμε την προπόνηση μέσα από τον φακό των παιδιών. Όταν επιστρέψουν στα γήπεδα την ερχόμενη εβδομάδα, μπορούμε να φανταστούμε τον ενθουσιασμό τους που θα δουν ξανά τους φίλους, τους συμπαίκτες τους, το γήπεδο που τόσο αγαπάνε; Ως προπονητές, μπορούμε να βοηθήσουμε στη δημιουργία και την ανάπτυξη ενός φιλόξενου και διασκεδαστικού περιβάλλοντος; Μπορούμε να ενθαρρύνουμε τη συνομιλία, την κοινωνικοποίηση και όλες τις βασικές πτυχές που ωφελούν τα παιδιά όταν επιλέγουν να κάνουν κάποιο άθλημα;

Οι προπονητικές μονάδες που θα ακολουθήσουν μέχρι το καλοκαίρι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να παρουσιάσουμε εμείς οι προπονητές τις νέες μας ασκήσεις, ιδέες και όλα όσα έχουμε μάθει κατά τον εγκλεισμό. Θα έχουμε χρόνο για αυτά σε μελλοντικές προπονήσεις από τη νέα αγωνιστική σεζόν. Ο άμεσος ρόλος μας, οφείλουμε να είναι το να καλωσορίσουμε όλα τα παιδιά σε ένα διασκεδαστικό και δίχως άγχος περιβάλλον. Μπορεί να έχουμε ως προπονητές μια κατανοητή, ενθουσιώδη επιθυμία για να μπουν ξανά τα παιδιά σε μια συστηματική προπόνηση, αλλά πρέπει να περιμένουμε, δεν υπάρχει καμία βιασύνη.

Προς το παρόν, ως προπονητές καλούμαστε να εστιάσουμε αποκλειστικά και μόνο στο παιχνίδι. Να εισάγουμε όσο το δυνατόν περισσότερα διασκεδαστικά παιχνίδια και προκλήσεις ανάπτυξης κινητικών και κοινωνικών δεξιοτήτων. Καλούμαστε να γίνουμε ευφάνταστοι και να σκεφτούμε πρώτα απ’ όλα τα παιδιά. Μπορούμε να βάλουμε τα παιδιά να παίζουν συνέχεια παιχνίδια; Μπορούμε να τους βάλουμε διασκεδαστικά παιχνίδια; Μπορούμε να τους βάλουμε να πετυχαίνουν πολλά γκολ; Άλλωστε, όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η κοινωνική σύνδεση και το παιχνίδι προσφέρουν αμέτρητες ευκαιρίες μάθησης. Ας καλύψουμε τις ανάγκες τους μέσω του παιχνιδιού και ας αφήσουμε για ένα διάστημα την δομημένη προπόνηση. Με ένα περιβάλλον διασκέδασης θα κερδίσουμε τη διατήρηση των παιδιών στο ποδόσφαιρο. Και διατηρώντας τα, θα αναπτύξουμε και τη φυσική και τεχνική τους κατάσταση με την πάροδο του χρόνου.

Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι η γλώσσα μας και η στάση σώματος θα είναι πιο σημαντική από κάθε άλλη φορά. Έχουν περάσει πολλοί μήνες από τότε που τα παιδιά προπονούνταν, οπότε το τελευταίο πράγμα που θέλουν να ακούσουν είναι αρνητικές λέξεις όπως, “πώς το κάνετε έτσι;”. Τα παιδιά ευδοκιμούν με θετική ενίσχυση. Θέλουν να ακούσουν «αυτό είναι υπέροχο», «εξαιρετική προσπάθεια», «το κάνετε τόσο καλά».

Οι λέξεις μας είναι ισχυρές, ας τις χρησιμοποιήσουμε θετικά και με σύνεση. Ας αφήσουμε τα παιδιά να συνομιλούν μεταξύ τους, ας τα αφήσουμε να παίξουν, ας τα αφήσουμε να είναι παιδιά. Και αν είστε κάποιοι προπονητές σαν κι εμένα και το μυαλό σας τρέχει σε διάφορες προπονητικές μονάδες, τότε καλό είναι να πάρουμε μια ανάσα και να συνειδητοποιήσουμε ότι εκπαιδεύουμε παιδιά, όχι μίνι ενήλικες. Οι εντατικές προπονήσεις, με σκοπό να βοηθήσουμε τους μικρούς μας αθλητές να αναπληρώσουν το χαμένο (εξαιτίας της πανδημίας) έδαφος, θα μπορούσαν να καταλήξουν στο να επιδεινώσουν την ψυχική υγεία και ευεξία των παιδιών και να έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην εκπαίδευσή τους μακροπρόθεσμα. Εάν δεν αφήσουμε τα παιδιά απλά να παίξουν, διατρέχουμε τον κίνδυνο να τα ωθήσουμε σε ένα πιεστικό εκπαιδευτικό περιβάλλον, το οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει περαιτέρω ζημιά στην ψυχική υγεία και ανάπτυξη τους.

Φέτος, η θερινή περίοδος προσφέρει μια ιδιαίτερα σημαντική ευκαιρία για την αντιμετώπιση του συναισθηματικού αντίκτυπου της πανδημίας στα παιδιά και τους εφήβους. Ως εκ τούτου, κάθε προπόνηση από τώρα και μέχρι το καλοκαίρι θα πρέπει να επικεντρώνεται στην ευημερία των παιδιών και όχι στο να καλύψει το χαμένο έδαφος. Μην ξεχνάμε ότι η πανδημία υπήρξε σκληρή για τα παιδιά, γι ‘αυτό και αξίζουν ένα ευχάριστο -και γεμάτο παιχνίδι- καλοκαίρι χωρίς πίεση, το οποίο ίσως αποδειχθεί πολύ σημαντικό για την ψυχική τους υγεία. Το καλοκαίρι είναι μπροστά μας, λοιπόν! Είναι σημαντικό να μην χαθεί αυτή η ευκαιρία. Ας το ονομάσουμε «καλοκαίρι του παιχνιδιού» κι ας βοηθήσουμε όλους τους μικρούς μας ποδοσφαιριστές να ανακάμψουν από το άγχος του Covid-19. Και εάν η πανδημία αυτή μάς έχει διδάξει κάτι, είναι ότι μια υγιής και ενεργή κοινωνία είναι το καλύτερο φάρμακο για το ξέσπασμα μεγάλων πανδημιών.

Πέτρος Μήτρου: «Να καταλάβουν οι γονείς την ανάγκη της επανένταξης»

Το ποδόσφαιρο από τη φύση του είναι ένα ομαδικό σπορ επικοινωνίας, επαφής και συνεργασίας. Αν λάβουμε υπόψη πως ό,τι χτίζουμε με κόπο μακροπρόθεσμα, μπορεί εύκολα σε μικρό χρονικό διάστημα να διαλυθεί, η καραντίνα ήταν ένας καθοριστικός αρνητικός παράγοντας.

Τα παιδιά επηρεάστηκαν, όσο και να προσπάθησε ο σύλλογος με συχνές διαδικτυακές συναντήσεις, καθημερινή επαφή μέσω zoom, σεμινάρια συμβουλευτικής με την ψυχολόγο που συνεργαζόμαστε κι άλλες δραστηριότητες. Αναλύσαμε τη διαχείριση της καραντίνας και νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα της επανένταξης. Η αποξένωση και το απρόσωπο μιας τηλεδιάσκεψης, κυρίως για παιδιά που έρχονται στον αθλητισμό για την κοινωνική του διάσταση, νομίζω μας έχει πάει πάρα πολύ πίσω.

Τα παιδιά αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά αυτή την περίσταση χωροχρονικά από εμάς τους ενήλικους. Για τα παιδιά οι μήνες μπορεί να μοιάζουν με χρόνια ολόκληρα, δεν το αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο. Αυτή η έλλειψη επαφής για τόσους μήνες στο μυαλό του παιδιού μπορεί να δημιουργήσει ένα κενό, το οποίο ο ενήλικας δεν μπορεί να αντιληφθεί. Σκεφτείτε ένα παιδί που παίζει σε ένα μικρό γηπέδακι και στο μυαλό του είναι σαν να παίζει στο ΟΑΚΑ. Είναι τελείως διαφορετικό, οπότε χρειάζεται και περισσότερη δουλειά. Η τελευταία φορά που ήταν σε ομάδα του φαίνεται ως κάτι πολύ μακρινό. Έτσι, ως συνέπεια έχουμε την πιο εύκολη απομάκρυνση από τον χώρο του ποδοσφαίρου. Χρειάζεται μεγαλύτερη περίοδο προσαρμογής για να πείσουμε ένα παιδί να μπει στην ίδια διαδικασία. Άλλαξαν οι συνήθειές του, άλλαξαν αυτά που τον ευχαριστούν. Τα videogames και το φαγητό, ενδέχεται να έγιναν σημαντικότερα από τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο. Ο τρόπος ζωής του παιδιού άλλαξε.

Οι γονείς οφείλουν να συνεργαστούν με τους συλλόγους και με κάθε προσπάθεια επανένταξης στον αθλητισμό. Δυστυχώς, υπάρχει μια πολύ μικρή κατηγορία γονέων που έχουν επαναπαυτεί σε αυτή την κατάσταση, ότι το παιδί είναι παρκαρισμένο στα videogames και δεν χρειάζεται να το τρέχουν στα γήπεδα. Θα πρέπει να μας ακούσουν και να καταλάβουν την ανάγκη της επανένταξης. Οι λόγοι δεν είναι αγωνιστικοί, αλλά ψυχολογικοί, κοινωνικοί και έχουν να κάνουν με την ίδια την ανάπτυξη και την ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Οφείλουν να το βοηθήσουν να επιστρέψει στις παλιές του ανάγκες.

Με έχει ανησυχήσει σε κάποια παιδιά η απότομη αύξηση βάρους, διότι ένα παιδί, όταν έχει υποστεί πολύμηνο εγκλεισμό και επειδή το φαγητό συνδέεται με την ψυχολογία, αποτελεί την εύκολη διέξοδο. Πολλά παιδιά μπορεί να έχουν στραφεί σε συγκεκριμένες διατροφικές συνήθειες για να καλύψουν ένα συναισθηματικό κενό και με την έλλειψη προπόνησης έχει έρθει και αυτή η απότομη αύξηση βάρους. Το πιο σημαντικό όμως είναι το ψυχολογικό κομμάτι. Πολλά παιδιά έχουν φοβίες με τον ιό και κατάλοιπα που θα τα κουβαλούν μια ζωή, αν δεν το παλέψουμε.

Είναι αναγκαίο για ένα χρονικό διάστημα να ζήσουμε με τον ιό, να τηρήσουμε τα μέτρα, να τον αντιμετωπίσουμε χωρίς να φοβόμαστε και στο τέλος να βγούμε νικητές. Πρωτίστως, οφείλουμε και να βοηθήσουμε τα παιδιά να αφήσουν πίσω αυτή την δύσκολη και πρωτόγνωρη περίοδο και να φτιάξουμε μαζί τη νέα τους καθημερινότητα, στην οποία ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο να έχουν ξανά πρωτεύοντα ρόλο. Δεν πρέπει να τα αφήσουμε στις συνήθειες του lockdown. Η ζωή είναι εκεί έξω!

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr