Outsourcing, εργολαβίες και… καθαρίσαμε

Ο εκσυγχρονισμός, αυτός που μοίραζε τις μίζες σαν φρέσκο ψωμάκι, «εκτίμησε» ότι το μισθολογικό κόστος των υπάλληλων καθαριστριών δημόσιων χώρων ήταν πολύ βαρύς για το κρατικό προϋπολογισμό. Βέβαια και οι εργολάβοι που λυμαίνονταν αυτό το τόσο χουβαρντάδικο κράτος, από τον προϋπολογισμό πληρώνονταν, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για το new speak της ηθικο-λαγνείας.

 Άνθισε σου λέει η «επιχειρηματικότητα». Ξέρετε, αυτή η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα με τα τρία τυπικά χαρακτηριστικά: φτηνή πρώτη υλη, πρόσβαση/deal στον υπουργό/κομματάρχη/διοικητή/παρατρεχάμενο και μίζα.

Η πρώτη ύλη της εργολαβικής «επιχειρηματικότητας» το φτηνό εργατικό δυναμικό, το υπαμειβόμενο, το συνήθως ανασφάλιστο ή υποασφαλισμένο, χωρίς εργασιακό δικαίωμα, που βούταγε τη σφουγγαρίστρα, χωρίς πολλά πολλά,  έσκυβε το κεφάλι, γιατί «χάρη σου κάνουμε που σου δίνουμε μεροκάματο», «εμείς σε πληρώνουμε, σκάσε».

Βέβαια δεν τους πλήρωναν αυτοί. Αυτοί απλώς μεσολαβούσαν. Το Κράτος πλήρωνε.

Όταν ο Υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρναρας και ο Υπουργός Διοικητικής «Μεταρρύθμισης» Κυριάκος Μητσοτάκης, έδιωξαν τις καθαρίστριες από το Δημόσιο, δεν σφουγγάριζαν η κυρία Λίνα και η κυρία Μαρέβα τα γραφεία των συζύγων τους. Οι εργολαβικές πλέον καθαρίστριες τα καθάριζαν. 

Πλήρωνε λιγότερα; Όχι βέβαια. 

Το κόστος του δημόσιου χρήματος που εκταμιευόταν πια στους αεριτζήδες εργολάβους ήταν πολλαπλάσιο από το μισθολογικό κόστος των υπαλλήλων, αλλά το δημόσιο αυτό χρήμα, δεν το έπαιρναν οι εργαζόμενοι και τα ασφαλιστικά τους ταμεία. Το νεμόταν η «επιχειρηματικότητα».

Χρυσοφόρα συμβόλαια υπογράφηκαν, τεράστια κονδύλια εκταμιευτήκαν από το δημόσιο κορβανά στην «επιχειρηματικότητα». Και μίζες. Τρελές μίζες.

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα επιχείρησε να οργανώσει συνδικαλιστικά τις συναδέλφους της, για να απαιτήσουν τα αυτονόητα. Ανθρώπινο ωράριο, ανθρώπινο μεροκάματο, ασφάλιση.

Η κατάληξη της Κωνσταντίνας Κουνεβα είναι γνωστή. Βιτριολισμένη από τις μαφίες των εργολάβων. Ε, υπάρχουν και ατυχήματα στην άνθιση της επιχειρηματικότητας. Ας γίνουμε φιλάνθρωποι κι ας καταθέσουμε τον οβολό μας. Ο μεσαίωνας των εργασιακών σχέσεων ας καλυφτεί από τα λουλούδια της φιλανθρωπίας.

Να μειώσουμε το Κράτος. Να δώσουμε στους εργολάβους την υγεία, την παιδεία, τις μεταφορές, τη διαχείριση των υποδομών, ότι πετάξει και ότι κολυμπάει. Να ανθίσει η τζάμπα μαγκιά, με τον ένα, τον σταθερό χουβαρντά πελάτη, τη σιγουράντζα, το Κράτος. Να τραγουδήσουν οι μίζες στην υγεία των κορόιδων. Εργαζομένων και φορολογούμενων.

Η εργολαβία βέβαια και η κατάργηση του εργασιακού δικαιώματος πάνε πακέτο.

Γιατί σε αυτή την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, όπου το Κράτος καλείται να παίξει το ρόλο του μαστροπού, αυτή που ευαγγελίζεται ο νεοφιλελευθερισμός, οι κυβερνώντες πρέπει να φροντίσουν ώστε και η «πρώτη υλη», οι εργαζόμενοι, θα είναι πάμφθηνοι.

Δεν υπάρχει κανενός είδους υπολογισμός που να πιστοποιεί το δημόσιο συμφέρον, να  συνηγορεί στη μείωση του κόστους, όταν το Δημόσιο νοικιάζει πάγιες υπηρεσίες από εργολάβους. Το αντίθετο.

Χρειάζεται το Δημόσιο επιπλέον εργαζόμενους; 10.000, 20.000, 30.000, 50.000, πόσους;

Να τους προσλάβει. Απευθείας. Όπου υπάρχουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες ως μόνιμους, όπου υπάρχουν ανάγκες που εξαντλούνται σε κάποιο χρονικό ορίζοντα με σύμβαση χρόνου. Χωρίς ενδιάμεσους, χωρίς αεριτζήδες, χωρις νταβάδες, χωρίς μίζες.

Κατανοώ βεβαια την υστερία των ΜητσοτακοΓεννηματαδων για τις προσλήψεις. Διότι εδώ ανακύπτει ένα σημαντικό ερώτημα: πως θα δώσουν «δουλειές» στους φίλους τους, τους εργολάβους, και ποιοι θα πάρουν τις μίζες;

Να σας πω την αλήθεια, εν διαδικτυω αδελφοί μου, ουδόλως με απασχολεί το «θεολογικό» πρόβλημα των λαμογιών, για το  πως θα διαιωνίσουν τον πλουτισμό τους.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr