Οτιδήποτε καλό είναι να μας έρθει θα μας το φέρουν οι Γλέζοι του μέλλοντος

«Πηγαίνετε, βγείτε έξω. Τα τελευταία λόγια είναι για τους ανόητους που δεν έχουν πει αρκετά» (Καρλ Μαρξ)

Nα που έσπασε η δικτατορία της επικαιρότητας του κορονοϊού, η οποία «δέχτηκε πλήγμα» από κάποιο ξαφνικό γεγονός. Μόνο κάτι σημαντικό θα μπορούσε να το πετύχει αυτό. Όπως, για παράδειγμα, η απώλεια ενός σπουδαίου ανθρώπου. Τέτοιος ήταν ο Μανώλης Γλέζος. Κάθε επιχειρηματολόγηση για ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι περιττή. Η απήχηση της προσωπικότητάς του γκρεμίζει κάθε σύνορο πιθανής διαφοροποιημένης στάσης.

Το τετριμμένο συντρίβεται και η ιστορία συνεχίζει να πορεύεται ψάχνοντας να βρει τις πιο «γλυκές εκτροπές». Ο θάνατος του Μανώλη Γλέζου μπορεί να σηματοδοτεί τη βιολογική φθορά του ιδίου, αλλά επί της ουσίας του αλλάζει ρόλο. Και τον τοποθετεί σε ένα σημείο που θα μπορεί να τον βλέπει όποτε το επιλέγει ο καθένας και η καθεμία από εμάς, όταν αισθανόμαστε πως παραστρατούμε…

Το ευρύτερο αριστερό στρατόπεδο, με τις όποιες επιμέρους πολιτικές διαφοροποιήσεις το διακατέχουν, είναι τυχερό που είχε και θα έχει για πάντα τον Μανώλη Γλέζο στις τάξεις του. Γιατί με το έργο του, με την παρουσία του, πέτυχε το πιο δύσκολο: να ξεφύγει από τα στενά όρια του «αριστερού σπιτιού» και να «διεμβολίσει» άλλους χώρους. Σαν πολιτιστικό εκτόπισμα πρακτικής ουσίας και όχι ως ύπουλη και επιτηδευμένη συνειδητότητα «πολιτικού τακτικισμού».

Έκανε γνωστό και αποδεκτό σε αντίπαλα στρατόπεδα το ήθος, την ποιότητα, την ανιδιοτέλεια, τη μαχητικότητα των πραγματικών αριστερών. Αυτών των ανθρώπων που με την ύπαρξή τους διαπερνούν τις «γραμμές άμυνας» των αντιπάλων. Αυτών των ανθρώπων που φέρνουν την αριστερά στα μυαλά, και στις καρδιές ολοένα και περισσότερων ανθρώπων. Αυτών των ανθρώπων που κρατάνε τις κόκκινες σημαίες τόσο ψηλά, έτσι ώστε να μην καταντάει «ταντάλειο μαρτύριο» η προσμονή του κατάλληλου ανέμου. Αλλά, να λειτουργεί ως προοπτική που προσκαλεί σε πολύμορφες ενεστωτικές (δι)εργασίες.

Η ζωή μας είναι σαν ένας ποταμός. Ο οποίος είναι, όμως, αρκετά παράξενος και «δύστροπος», αφού έχει πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά. Πότε κυλάει ήρεμα, πότε ξεχειλίζει και πότε είναι περισσότερο ξερός από όσο μπορεί να αντέξει το ατομικό μας αισθητήριο.

Κάποιοι τολμάνε να τον διασχίζουν, κάποιοι να κινούνται στις εκβολές του, κάποιοι να τον σνομπάρουν και κάποιοι να θέλουν να τον «αποξηράνουν» οριστικά και αμετάκλητα. Είναι αλήθεια πως δεν φτάνουν όλοι στον τελικό προορισμό. Ακόμα και αυτός ο τελικός προορισμός είναι συχνά αντικείμενο «διαπραγματεύσεων» και εσωτερικών αμφιβολιών. Ατέρμονων και ουκ ολίγες φορές αδιέξοδων και αντιφατικών. 

Όμως, προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος φροντίζουν να μας θυμίζουν πάντα τη βασική διαδρομή. Ως εκεί που ο σοσιαλισμός θα γίνει το απαραίτητο πρώτο στάδιο που θα αλλάξει οριστικά το πρόσημο. Και ύστερα όλα τα καλά θα είναι μπροστά μας…

Η μορφή αυτών «των καλών» δεν μπορεί να συμφωνηθεί καθ΄ ολοκληρία στο σήμερα, αλλά θα την ορίσουν -πέρα από τις ατομικές μας επιθυμίες- οι ίδιες οι ανάγκες. Σε φιλοσοφικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, οργανωτικό πεδίο. Τιμάμε, λοιπόν, τον Μανώλη Γλέζο μελετώντας, αποτιμώντας και συνεχίζοντας με τους τρόπους που θα έκαναν και τον ίδιο περήφανο και εν δυνάμει δικαιωμένο. Γιατί οτιδήποτε καλό είναι να μας έρθει θα μας το φέρουν οι Γλέζοι του μέλλοντος…

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr