Όταν συμβεί στα πέριξ με τη Φιλίνη, τον Τσαρούχα και τον Πετράκη

«Είσαι για το ”Άμμος” απόψε που τραγουδάνε live η Φιλίνη και ο Τσαρούχας;» ρώτησα τη φίλη μου, τη γλύπτρια Κέλλυ Αθανασιάδου, καθώς – η αλήθεια είναι – δύσκολα θα τραβιόμουν χωρίς παρέα στην άλλη μεριά της Αθήνας. Το δέχτηκε η Κέλλυ, παρότι θα πέρναγε να με πάρει αργά, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, κατευθείαν από το σεμινάριο της. Εγώ πάλι θα έβγαινα από ένα μοντάζ, συνεπώς δεν θα φοράγαμε και τα καλά μας. Τέλος πάντων, ήταν τέτοια η ώρα που δεν βρήκαμε κίνηση στο δρόμο και σε λιγότερο από είκοσι λεπτά παρκάραμε έξω από το μουσικό μεζεδοπωλείο «Άμμος» επί της λεωφόρου Ποσειδώνος στα σύνορα με Γλυφάδα. 

Μπαίνοντας στο χώρο, όλα έδειχναν πως μάλλον θα’χε πρεμιέρα επίσημη για τα ΜΜΕ, εφόσον είδαμε κάμερες (όσες είχαν μείνει μέχρι τα μεσάνυχτα), αλλά και πολύ κόσμο όλων των ηλικιών. Στα τραπέζια του μαγαζιού κάθονταν ζευγάρια, νεανικές παρέες, αλλά και σικάτες κυρίες μετά των συζύγων τους που βγήκαν να ξεδώσουν βράδυ Δευτέρας – μία μέρα που, σημειωτέον, θεωρείται «δύσκολη» για όλα τα μαγαζιά της Αθήνας. Κάπου στο βάθος πήρε το μάτι μας και τον Λευτέρη Πανταζή που σε πολύ λίγο χρόνο θα έπιανε το μικρόφωνο κι αυτός για να μας τραγουδήσει το «Ωραιότερο πλάσμα του κόσμου». Αν σκεφτείς ότι την ίδια ώρα πάνω στο πάλκο βρισκόταν ως guest η Χριστίνα Μαραγκόζη, συνειδητοποιήσαμε πως η βραδινή μας έξοδο θα είναι πολύ cult, αν μη τι άλλο! 

Τα εξυπηρετικά γκαρσόνια μας έβαλαν σε ένα καλό τραπέζι, μας σέρβιραν ένα ωραίο μενού που περιλάμβανε μία σαλάτα, ένα ορεκτικό, ένα κυρίως πιάτο και ένα γλυκό επιδόρπιο, εν ολίγοις ένα μενού απ’ αυτά που…τίποτα δεν πάει χαμένο, και για το επόμενο δίωρο πιάσαμε τους εαυτούς μας να νιώθουν κάπως σαν καλεσμένοι στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου. Και τραγουδήσαμε δηλαδή μαζί με τους τραγουδιστές, και παρασυρθήκαμε από ένα καλά διαμορφωμένο λαϊκό πρόγραμμα, αλλά και έξω βγήκαμε δυο – τρεις φορές προκειμένου να καπνίσουμε. 

Το πρώτο μέρος το είχαμε χάσει, θα πρέπει όμως νά’γινε μεγάλο κέφι, αν υποτεθεί πως ο ηλικιωμένος κύριος στο διπλανό τραπέζι είχε τον…ακάθιστο και κάθε λίγο και λιγάκι πεταγόταν μέχρι την πίστα για να ρίξει τις ζεμπεκιές του, ακόμη και να τραγουδήσει, παίρνοντας το μικρόφωνο απ’ τα χέρια της Ελένης Φιλίνη, η οποία του το παραχώρησε πρόθυμα. Κι όταν λέω πίστα, εννοώ το χώρο μπροστά από το πάλκο, μη φανταστείτε ακραία πράγματα. Προσωπικά μου αρέσουν τα μαγαζιά που αποπνέουν ζεστασιά και ο καθένας μπορεί να πάρει ένα μικρόφωνο και να τραγουδήσει. Αυτό, εν ολίγοις, δεν είναι μια απλή διασκέδαση. Είναι κανονική ψυχαγωγία! 

Όταν η Μαραγκόζη κατέβηκε από το πάλκο (πόσο χαρακτηριστική και σπουδαία λαϊκή φωνή έχει αυτή η γυναίκα!) κι αφού ο Πανταζής τραγούδησε συνολικά δύο κομμάτια, κατόπιν απαίτησης των θαμώνων, πήραν τις θέσεις τους μπροστά από την ορχήστρα οι τρεις βασικοί τραγουδιστές στο σχήμα: Οι ηθοποιοί Ελένη Φιλίνη, Πασχάλης Τσαρούχας και Παναγιώτης Πετράκης. Δίπλα τους, τρεις ακόμη ερμηνευτές: Η εξαιρετική Χριστίνα Ράλλη, ο Χρήστος Βότσης και η Διονυσία Γεωργιάδου.

Καταρχάς ηθοποιοί να τραγουδάνε δεν είναι πρωτότυπη συνθήκη. Προ δεκαετίας, θυμάμαι, είχε γίνει και λίγο μόδα, με πολλά προγράμματα σε μουσικές σκηνές να στήνονται αποκλειστικά γύρω από έναν ή μία ηθοποιό. Άλλοι είχαν φωνητικά προσόντα, άλλοι πάλι όχι ιδιαίτερα, αλλά σημασία είχε που αναγνωρίσιμες περσόνες, κυρίως από την τηλεόραση, έπιαναν το μικρόφωνο και ξεσήκωναν τον κόσμο, άλλοτε με λαϊκά, άλλοτε με έντεχνα και άλλοτε με ροκ άσματα. Αυτό όλο κάπου κορέστηκε με την κρίση ολοένα να βαθαίνει περισσότερο. Έτσι, οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους ηθοποιούς επέστρεψαν στη δική τους τέχνη και άφησαν ήσυχο το τραγούδι, πόσο μάλλον όταν ακόμη εμφανίζονται πολλοί καινούργιοι τραγουδοποιοί και τραγουδιστές, οι οποίοι πασχίζουν να ακουστούν μέσα σε μία εποχή που, κατά κοινή ομολογία, δεν «σαλεύει» τίποτα. 

Να, λοιπόν, που σήμερα, τρεις ηθοποιοί ξαναπιάνουν το μικρόφωνο και μας χαρίζουν το τραγούδι τους – ένα τραγούδι λαϊκό, ποιοτικό, εξωστρεφές ως επί το πλείστον, ακόμη και με επιλογές που δύσκολα θα ακούγονταν στο πλαίσιο της διασκέδασης της πίστας. Βέβαια, και οι τρεις αυτοί ηθοποιοί δεν είναι τυχαίοι, ενώ έχουν δώσει τα διαπιστευτήρια τους σε ότι αφορά τη σχέση τους με τη μουσική! Ας ξεκινήσω από την Ελένη Φιλίνη: Η Φιλίνη έχει τουλάχιστον μία δεκαετία που εμφανίζεται ως τραγουδίστρια σε πάλκα και σε μουσικές σκηνές. Γνωρίζω μάλιστα ότι ποιήματα από την πρώτη της ποιητική συλλογή, που κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα, έχουν ήδη μελοποιηθεί και επίκειται η έκδοση τους. Πρόκειται για μία ωραιότατη γυναίκα (δεν λέω τώρα κάτι πρωτότυπο) που καταφέρνει κάθε φορά να επιβληθεί ως περσόνα και που χαίρεσαι να τη βλέπεις, μπριόζα καθώς είναι, να τραγουδάει και να χορεύει. Όπως συνέβη χθες βράδυ στο τραγούδι «Αυτό το μάμπο το μπραζιλέιρο» του Μουζάκη ή στο «Μού’φαγες όλα τα δαχτυλίδια» του Μητσάκη – ειδικά με το δεύτερο ο διπλανός κύριος, παραδομένος στην ευθυμία του αλκοόλ, κούναγε ρυθμικά τα χέρια του, ενημερώνοντας μας πως η συμβία του, πράγματι, του τά’φαγε όλα τα δαχτυλίδια! Κι έτσι, η Φιλίνη, χωρίς να είναι τραγουδίστρια, αξιοποιεί όλα τα άλλα μέσα της, τα σωματικά, τα κινησιολογικά και τα εκφραστικά (πρωτίστως αυτά) για να αναδειχθεί σε μία αυθεντική ερμηνεύτρια, σπάνια θα έλεγα, απ’ αυτές που θα μπορούσαν να έχουν βγει από’να παριζιάνικο ή βερολινέζικο καμπαρέ με όλο το χιούμορ μιας καθαρόαιμης λαϊκής αρτίστας. 

Ο Πασχάλης Τσαρούχας δίπλα της με το «ματσό» λεβέντικο παρουσιαστικό του και, κυρίως, με μια φωνή που, κατά τη γνώμη μου, διαθέτει ένα Κρητικό «ξυλούρικο» ηχόχρωμα, μας εξέπληξε με τις τραγουδιστικές επιλογές του: Επωμίστηκε τα πιο «έντεχνα» λαϊκά τραγούδια, σαν την «Πριγκιπέσσα» του Μάλαμα, την «Αχάριστη» του Τσιτσάνη και τα πιο δημοφιλή ζεϊμπέκικα του Μίκη Θεοδωράκη, τη «Δραπετσώνα» και το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», ενώ στο, επίσης θεοδωρακικό, «Σαββατόβραδο» κατέθεσε την καλύτερη ερμηνεία του! Αξίζει να σημειωθεί πως ο Τσαρούχας πρόσφατα κυκλοφόρησε προσωπικό δίσκο με δικές του συνθέσεις, ερμηνευμένες από τον ίδιο, ο οποίος είχε παρουσιαστεί στο koutipandoras.gr (https://www.koutipandoras.gr/article/o-ithopoios-pashalis-tsaroyhas-kykloforise-ta-idiaitera-tragoydia-toy).

Όσο για τον Παναγιώτη Πετράκη, πρόκειται σίγουρα για τον τραγουδιστή με την πιο ασκημένη φωνή απ’ τους άλλους δύο συναδέλφους του. Λογικό, καθώς, αν και ο πιο νέος της παρέας, έχει μεγάλη και σοβαρή θητεία στο μιούζικαλ και το λυρικό θέατρο. Ο Πετράκης τραγούδησε Μίμη Πλέσσα, παλιά λαϊκά και κομμάτια του Στράτου Διονυσίου, διότι και από’να σημείο και μετά, ποιος τραγουδούσε τι, δεν είχε τη μεγαλύτερη σημασία. Οι φωνές των τριών ενώθηκαν σε ένα κανονικό γλέντι με το ένα τραγούδι να διαδέχεται το άλλο – όλα τους, όμως, γνωστά και αγαπημένα – με ορισμένους να σηκώνονται για να χορέψουν κι εμάς να κοιτάζουμε και να παρατηρούμε από το τραπέζι μας τα τεκταινόμενα. 

Η βραδιά τελείωσε λίγο μετά τις δύο το πρωί. Οι τραγουδιστές χαιρέτισαν τον κόσμο, ευχήθηκαν μια καλή εβδομάδα και τα φώτα της αίθουσας άναψαν. Χαιρετίσαμε κι εμείς και βγήκαμε έξω σε μία εντυπωσιακά άδεια και ήσυχη Ποσειδώνος. Μοναδική παραφωνία το περιπολικό που την είχε αράξει λίγο παρακάτω από το μαγαζί. Καθώς το αυτοκίνητο μας ξεκινούσε με κατεύθυνση το κέντρο, σκεφτόμουν πως άμα είσαι αστυνομικός, που – μεταξύ μας – δεν πολυγουστάρεις κι αυτό που κάνεις, θα’χεις κάθε λόγο να ρίχνεις μπινελίκια του Χρυσοχοΐδη, αφού σε «τρέχει» άνευ λόγου στη Γλυφάδα νυχτιάτικα για να φυλάς κυρίες με λεοπαρδαλέ συνολάκια, οι οποίες βγαίνουν από τα παρακείμενα μαγαζιά τραγουδώντας μερακλωμένες το «Έλα να νιώσεις πως ειν’ η ζωή». Πάντως, στο «Άμμος» να πάτε τις Δευτέρες που τραγουδάνε η Φιλίνη, ο Τσαρούχας και ο Πετράκης. Το φαγητό είναι υψηλού επιπέδου και σε λογικές τιμές, ενώ το πρόγραμμα αποτελεί εγγύηση για ένα εκτονωτικό λαϊκό ξεσάλωμα!