Όταν ο Άρης Πορτοσάλτε κάνει εκπαιδευτική πολιτική…

Άρης Πορτοσάλτε, δημοσιογράφος και διευθύνων σύμβουλος του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης του ΣΚΑΙ, προσπαθώντας την Τρίτη 21/2 το πρωί να υποστηρίξει την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης αναφέρθηκε, όπως πληροφορήθηκα, προσωπικά σε εμένα.

Στην προσπάθειά του δηλαδή ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος να αναδείξει σαν σπουδαία την ταξική πολιτική της υποβάθμισης της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, με ταυτόχρονη αναβάθμιση των αδιαβάθμητων και εκτός εκπαιδευτικού συστήματος ιδιωτικών κολεγίων, για την οποία ο κ. Μητσοτάκης μίλησε όλος καμάρι στο Μέγαρο Μουσικής, με χρησιμοποίησε σαν παράδειγμα πρύτανη που, ενώ αντιστεκόταν στην αλλαγή του άρθρου 16, εργάστηκε ο ίδιος σε «ιδιωτικό πανεπιστήμιο» της Κύπρου.

Παρουσιάζοντας την εκπαιδευτική μου άδεια στο αναγνωρισμένο, εντός εκπαιδευτικού συστήματος, πλήρως διαβαθμισμένο και σύμφωνα με τις αξιολογήσεις υψηλού επιπέδου μη κρατικό Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Κύπρου σαν κάτι ακραίο, ανήθικο και οπωσδήποτε ασύμβατο με τις αντιλήψεις μου.

Ξεπερνώ το αντιδεοντολογικό του πράγματος. Να σχολιάζει δηλαδή δημόσια ένας δημοσιογράφος κάποιον, με προσωπική και ονομαστική αναφορά σε αυτόν, χωρίς να του δίνει τη δυνατότητα να επιχειρηματολογήσει και να απαντήσει σε όσα ο δημοσιογράφος ισχυρίζεται.

Κι αυτό δεν συμβαίνει τυχαία και συμπωματικά. Αφού από τότε που ο Άρης Πορτοσάλτε αναγκάστηκε να παραδεχθεί στον αέρα, σε συζήτηση μαζί μου, ότι όλες εκείνες οι αστήρικτες και συκοφαντικές κατηγορίες σε βάρος μου ως Πρύτανη του ΑΠΘ, που εύκολα είχε υιοθετήσει και αναπαρήγαγε κατηγορώντας με δημόσια, είχαν διαψευστεί, δεν με ξανακάλεσε στο κανάλι που διευθύνει.

Ήταν η εποχή που μερίδα του φιλοκυβερνητικού τύπου, στην προσπάθειά της να εξουδετερώσει επικοινωνιακά την ομόφωνη αντίδραση της πανεπιστημιακής κοινότητας στις νομοθετικές πρωτοβουλίες της τότε κυβέρνησης της ΝΔ, επιδίδονταν στο… ευγενές άθλημα της δολοφονίας των χαρακτήρων των πρυτάνεων που σήκωναν το βάρος της εκπροσώπησης των πανεπιστημίων τους στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση.

Ξεπερνώντας λοιπόν το ηθικό ζήτημα του σχολιασμού πίσω από την πλάτη μου, επικεντρώνομαι στην απάντησή μου στην ουσία του θέματος.

Αυτό που όχι τυχαία αποδίδεται με τον όρο «εργάστηκα σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο», για να με κατηγορήσει έμμεσα για κερδοσκοπικές ενασχολήσεις, για τους παροικούντες την ακαδημαϊκή Ιερουσαλήμ είναι ότι «πέρασα τη νόμιμη εκπαιδευτική μου άδεια, ως καθηγητής στο ΑΠΘ, τη χρονιά αμέσως μετά την πρυτανική μου θητεία, το 2014-2015, στο μη κρατικό και αναγνωρισμένο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Κύπρου. Δίνοντας διαλέξεις και κάνοντας έρευνα στην περιοχή της επιστημονικής μου ειδικότητας. Μαζί με εμένα, δίδασκαν εκείνη την εποχή στο ίδιο και σε άλλα, μη κρατικά πανεπιστήμια της Κύπρου, αρκετοί βουλευτές αργότερα με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
Δεν είμαι ούτε ο πρώτος έλληνας καθηγητής που διδάσκει και κάνει έρευνα σε μη κρατικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού, ούτε είναι η πρώτη φορά που ο ίδιος διδάσκω σε μη κρατικό πανεπιστήμιο. Το 1995 και το 2006-2007 πέρασα μέρος της εκπαιδευτικής μου άδειας στο Stevens Institute of Technology στο New Jersey, το οποίο δεν είναι πολιτειακό, αλλά μη κρατικό. Όπως μη κρατικά είναι τα πανεπιστήμια του Harvard, MIT και πολλά ακόμη εμβληματικά αμερικανικά ιδρύματα. Το σημειώνω, διότι αυτή η πληροφορία που μάλλον διέλαθε της προσοχής του δημοσιογράφου, μπορεί να προστεθεί στην επιχειρηματολογία του.
Αυτά τα αναγνωρισμένα εδώ και δεκαετίες μη κρατικά πανεπιστήμια του εξωτερικού δεν είναι αυτό που οι άσχετοι με τα πανεπιστημιακά πράγματα έχουν στο μυαλό τους σαν «ιδιωτικά». Για μια σειρά από λόγους. α) Πρώτα από όλα γιατί τα μη κρατικά πανεπιστήμια εκεί ανήκουν σε μεγάλους οργανισμούς και ιδρύματα και όχι σε μεμονωμένους ιδιώτες και κερδοσκοπικά επιχειρηματικά συμφέροντα, όπως εδώ. β) Δεύτερον γιατί είναι απολύτως νομιμοποιημένα, αξιολογημένα και αναγνωρισμένα εδώ και δεκαετίες, εντασσόμενα πλήρως και ισότιμα με τα κρατικά πανεπιστήμια στο εκπαιδευτικό σύστημα. γ) Κι ακόμη, γιατί ισχύουν γι’ αυτά τα ίδια ακριβώς κριτήρια για την εισαγωγή των φοιτητών, για τις εκλογές των καθηγητών, όπως και για την ακαδημαϊκή τους αξιολόγηση, με όσα ισχύουν στα δημόσια πανεπιστήμια και δ) Γιατί έχουν, εδώ και χρόνια, αναπτύξει σημαντικές υποδομές και υψηλής ακαδημαϊκής στάθμης προσωπικό σε επίπεδα ανταγωνιστικά των εκεί κρατικών πανεπιστημίων. Κάτι που εδώ δεν μπορεί να γίνει από τα συγκεκριμένα επιχειρηματικά και κερδοσκοπικά συμφέροντα πίσω από τα κολέγια.
Η κυρία διαφορά συνεπώς των εκεί μη κρατικών πανεπιστημίων από τα εδώ ιδιωτικά κολέγια τα οποία προωθεί η κυβέρνηση, είναι ότι τα μη κρατικά πανεπιστήμια του εξωτερικού αναπτύχθηκαν παράλληλα και ισοδύναμα με τα εκεί κρατικά πανεπιστήμια και όχι σε βάρος τους, όπως επιχειρεί να κάνει εδώ η κυβέρνηση της ΝΔ. Η οποία απαξιώνει τα υψηλής στάθμης δημόσια πανεπιστήμια τα οποία αποκαλεί «κέντρα ανομίας» αναβαθμίζοντας, αντίστοιχα, χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια τα ιδιωτικά κολέγια. Για να στείλει σαν πελατεία σε αυτά, μέσω της επινόησης της δήθεν αξιοκρατικής βαθμολογικής βάσης, τους 20.000 νέους που απορρίπτονται κάθε χρόνο από τα δημόσια πανεπιστήμια εξ αιτίας της. Οι νέοι και οι νέες αυτοί που κόβονται λόγω βαθμολογικής βάσης, εγγράφονται στη συνέχεια στα αδιαβάθμητα ιδιωτικά κολέγια χωρίς εισαγωγικές εξετάσεις και χωρίς βαθμολογικά κριτήρια. Τα πτυχία των κολεγίων έχουν, εντωμεταξύ, απολύτως εξισωθεί με εκείνα των δημόσιων πανεπιστημίων, με νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης Μητσοτάκη σε μια νύχτα. Αυτή η παρατήρηση, ότι δηλαδή η δική μας διαφωνία εντοπίζεται στον αναξιοκρατικό και ευνοιοκρατικό τρόπο με τον οποίο αναβαθμίζονται τα ιδιωτικά κολέγια στη χώρα μας, την ίδια ώρα που απαξιώνονται και υποβαθμίζονται τα εξαιρετικά υψηλής στάθμης δημόσια, ξεφεύγει, εντελώς συμπτωματικά από την επιχειρηματολογία των δημοσιογράφων που υποστηρίζουν την ταξική και αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης της ΝΔ η οποία υποστηρίζει οικονομικά συμφέροντα εκτός κάθε ακαδημαϊκής έννοιας και λογικής.

Θα συμβούλευα λοιπόν τον κ. Πορτοσάλτε, όταν ασχολείται με την εκπαιδευτική πολιτική να είναι πιο διαβασμένος.

Η συζήτηση που σήμερα πρέπει να γίνει επικεντρώνεται στο ζήτημα ότι η χώρα μας χρειάζεται:

Α) Ισχυρά δημόσια πανεπιστήμια με επαρκή χρηματοδότηση και όχι υποχρηματοδοτούμενα όπως εξακολουθεί να συμβαίνει σήμερα, παρά το γεγονός ότι βγήκαμε εδώ και χρόνια από τα μνημόνια της λιτότητας. Η είδηση ότι έλληνες φοιτητές πέφτουν από τα παράθυρα λόγω έλλειψης αιθουσών και διδασκόντων εκθέτει ανεπανόρθωτα την τρέχουσα εκπαιδευτική πολιτική.

Β) Καλά στελεχωμένα με υψηλής στάθμης προσωπικό δημόσια πανεπιστήμια. Που σημαίνει ότι χρειάζονται γενναίες προσλήψεις ακαδημαϊκού, διοικητικού και τεχνικού προσωπικού, όπως και προσωπικού φύλαξης για τα πανεπιστήμια. Και όχι βέβαια στη θέση τους προσλήψεις πανεπιστημιακών αστυνομικών.

Γ) Θεσμική αναβάθμιση των πανεπιστημίων μας με ενίσχυση του δημόσιου, του ακαδημαϊκού, του δημοκρατικού και του αυτοδιοικούμενου χαρακτήρα τους. Και όχι νομοθεσίες που εμπορευματοποιούν και ιδιωτικοποιούν τη δημόσια εκπαίδευση, όπως οι νόμοι που ψήφισε και εφαρμόζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Δ) Εμπιστοσύνη από την πολιτεία και όχι συνεχής δυσφήμιση, ότι δήθεν τα πανεπιστήμια είναι κέντρα ανομίας και άλλες ανοησίες, όπως συστηματικά συμβαίνει από εκπροσώπους της κυβέρνησης τα τελευταία 3,5 χρόνια.

Ε) Απόσυρση όλων των νόμων που αναξιοκρατικά αναβάθμισαν τα χωρίς αξιολόγηση και μη αναγνωρισμένα ακαδημαϊκά ιδιωτικά κολέγια και εξίσωσαν τα επαγγελματικά τους δικαιώματα με των δημόσιων πανεπιστημίων. Για να αναπτυχθούν ισχυρά μη κρατικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα, σαν κι αυτά που επισκεπτόμαστε στην Κύπρο, στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ και βγαίνουμε κερδισμένοι από την εκεί εμπειρία, θα χρειάζονταν γενναίες επενδύσεις από μεγάλους εκπαιδευτικούς οργανισμούς και από σοβαρά ιδρύματα και όχι επιχειρηματικές αρπαχτές, σαν κι αυτές που συντηρεί με την πολιτική της η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η συζήτηση με δυο λόγια αυτή τη στιγμή και δεδομένης της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι αν πρέπει ή όχι να έχουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Η συζήτηση είναι ότι πρέπει να σταματήσει άμεσα η ταξική, αντιεκπαιδευτική, αντιακαδημαϊκή και αντικοινωνική πολιτική της κυβέρνησης που για να υποστηρίξει κάποια επιχειρηματικά συμφέροντα, υποβαθμίζει και απαξιώνει συστηματικά τα δημόσια πανεπιστήμια, αναβαθμίζοντας αναξιοκρατικά τις αδιαβάθμητες εκπαιδευτικές επιχειρήσεις.

Η χώρα χρειάζεται υψηλής στάθμης, καλά χρηματοδοτημένα, ισχυρά στελεχωμένα και άρτια εξοπλισμένα πανεπιστήμια και όχι επιχειρηματικές αρπαχτές στον χώρο της Παιδείας.

Το γεγονός ότι η υποστήριξη της κυβερνητικής πολιτικής για τα πανεπιστήμια γίνεται με δαιμονοποίηση της αντίθετης άποψης και μέσω της σπίλωσης όσων την εκπροσωπούν, είναι άλλη μια απόδειξη της φτώχειας των επιχειρημάτων αυτής της αντιεκπαιδευτικής και αντικοινωνικής πολιτικής.

* Ο Γιάννης Α. Μυλόπουλος ειναι καθηγητής & πρώην Πρύτανης ΑΠΘ

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr