Όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει

Μόνο μια. Η δικτατορία του φόβου. Ο φόβος για αυτόν τον τόσο μικρό-σε διαστάσεις- αλλά τεράστιο σε δύναμη «πυρός»- ξενιστή. Τον ιό.

Αυτά που οι δυτικές δημοκρατίες γνωρίζαμε ως δικαιώματα, καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος μπροστά στο δικαίωμα της Ζωής. Και ορθώς κατά την ταπεινή μου γνώμη, εμένα που συνταγματολόγο δεν με λες.

Δεν ξέρω τι θα αλλάξει μετά από όλη αυτή την παγκόσμια περιπέτεια, αλλά αντίθετα με τα κοινώς θρυλούμενα προσωπικά θα στοιχημάτιζα, ότι λίγα πράγματα θα αλλάξουν, όταν όλα αυτά θα είναι παρελθόν. Τα μεγάλα κονδύλια θα συνεχίζουν να σπαταλούνται σε στρατιωτικές δαπάνες απέναντι σε fake «εχθρούς», παραγκωνίζοντας για άλλη μια φορά τους πραγματικούς «φίλους», την υγεία, την παιδεία, την ΒΑΣΙΚΗ έρευνα, το κοινωνικό κράτος.

Να μείνουμε σπίτι, να επιχειρήσουμε με όσα μέσα και αποθέματα υπομονής αλλά και φόβου διαθέτουμε, να σπάσουμε την αλυσίδα μετάδοσης, να ισιώσουμε την καμπύλη του τρόμου. Η ευθύνη μας, το χρέος μας, προς εαυτούς και αλλήλους.

Όμως είναι αδιανόητο η Κυβέρνηση να επιχειρεί τον 21ο αιώνα να «πολεμήσει» την πανδημία, με τον ίδιο τρόπο –πιθανά και χειρότερα από το τον τρόπο- που αντιμετωπίστηκε η ισπανική γρίπη έναν αιώνα πριν.

Πριν αρχίσεις να κουνάς το δάχτυλο στον κάθε πολίτη για την «ατομική ευθύνη» του, που ασφαλώς υπάρχει, όχι μόνο ως ευθύνη αλλά και ως χρέος, πράττεις πρώτα το δικό σου καθήκον. Επιτάσεις κάθε ιδιωτικό θεραπευτήριο, κάθε εργαστήριο, κάθε εργαστηριακό υλικό, κάθε πόρο. Και τον διαθέτεις. Όχι στην… αγορά. Όχι σε όποιον έχει να τον αγοράσει, αλλά στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Δεν χειροκροτείς επικοινωνιακά τους μαχητές της πρώτης γραμμής του πολέμου, αλλά τους παρέχεις κάθε δυνατότητα, κάθε όπλο πρώτα να αμυνθούν και μετά να πολεμήσουν. Ρίχνεις λεφτά στο ΕΣΥ με ελικόπτερο. Γιατί αν χάσεις αυτή τη μάχη, τι να συζητάμε μετά για τον πόλεμο;

Αξιοποιείς  κάθε εργαστήριο Πανεπιστήμιου και Ερευνητικού Ιδρύματος που διαθέτεις και κάνεις tests, tests, tests. Καμία κρίση δεν μπορείς να διαχειριστείς, ούτε καν κατά τον μόνο τρόπο που γνωρίζεις αυτόν της επικοινωνίας, χωρίς data.

Και όταν – ο μη γένοιτο- θα έχεις πολλούς νεκρούς με υποεκτιμημένο αριθμό κρουσμάτων, αυτή η θλιβερή επικοινωνιακή τακτική σου θα γίνει μπούμερανγκ. Γιατί τον πανικό της Κοινωνίας δεν μπορείς να τον διαχειριστείς με ΕΠΙ-κοινωνία.  

Αντί να βάζεις τους αστυνομικούς εν είδει Μπαλούρδων, να συνωστίζονται χωρίς στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης, σε μια κωμικοτραγική ιστορία γραφειοκρατίας και να ψάχνουν τη αίτηση μετακίνησης της κας Τούλας που πήγε στο super market, και του κ. Αναξίμανδρου που έβγαλε βόλτα το σκυλί του, αξιοποίησε τους να μεταφέρουν τα χρειώδη στις ευπαθεις ομάδες.

Τα διαγγέλματα ούτε προστατεύουν, ούτε θεραπεύουν. Οι μεγαλοστομίες, το κούνημα του δάχτυλου, οι συγκινήσεις και τα δάκρυα έχουν ελάχιστη κοινωνική ανταπόκριση στο προφίλ που επιθυμείς διακαώς να κτίσεις,  όταν έχεις σηκώσει τα χέρια ψηλά και περιμένεις να βρέξει σωτηρία. Και όταν εσύ κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει. Ενίοτε και ο Λαός. Με τον Βασιλιά που είναι γυμνός.

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr