Για την κρίση φταίει ο Γουίλι ο θερμαστής, η αριστερά και ο Θάνος

Με μια αυθαίρετη όσο και απρεπή εκτίμηση για το έργο του Θάνου Μικρούτσικου, ο Χρήστος Χωμενίδης ισχυρίστηκε ότι οι ακροατές της μουσικής του συνθέτη με τα «σινιέ ρούχα», πρωταγωνίστησαν σε ένα καθεστώς «διορισμών και επιδοτήσεων», μια άποψη που αποτελεί θλιβερή παραφωνία μέσα στην καθολική αναγνώριση του Μικρούτσικου, μετά το θάνατό του.  

Ο κ. Χωμενίδης επαναδιατυπώνει τη θεωρία της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» που διακινούν οι πλέον ακραίοι της Δεξιάς, υποβιβάζει το έργο του Θάνου με τον πολιτικό χαρακτήρα του, ως μουσική υπόκρουση της εποχής της ευδαιμονίας. Όμως δεν κάνει τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από το να μιλά εκ μέρους όλων όσων χρεοκόπησαν τη χώρα και επιδιώκουν επάνοδο στη φαυλότητα του παρελθόντος και τον ψευδεπίγραφο «εκσυγχρονισμό» της αισθητικής και ηθικής παρακμής. 

Από τις «κοινωνικές τάξεις του Mega» και τους «Μένουμε Ευρώπη», στους «Παραιτηθείτε» και το «κίνημα της γραβάτας», με διάφορες ετικέτες και προφάσεις, όλοι αυτοί εκπροσώπησαν τα προηγούμενα χρόνια ακριβώς αυτή την κάστα Ελλήνων που μάλλον βρίσκεται στην ίδια όχθη: Τους κοσμικούς εκδότες, τους νεόπλουτους επιχειρηματίες και μεταπράτες, την καινοφανή αλλά στείρα διανόηση, το λούμπεν lifestyle. Όλους όσοι απομυζούσαν από κρατικές εργολαβίες, επιδοτήσεις, τραπεζικά θαλασσοδάνεια και κυβερνητικά payrolls που στα χρόνια της κρίσης και, ειδικά στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ, έμειναν ξεκρέμαστοι και τώρα επιχειρούν τη ρεβάνς. 

Σύμφωνα με το αφήγημα που αναπαράγει ο κ. Χωμενίδης, για τη χρεοκοπία της χώρας το 2010 ευθύνεται η μοναδική παράταξη που δεν είχε κυβερνήσει, ενώ οι υπεύθυνοι για το πάρτι της «ευμάρειας», της «ισχυρής Ελλάδας», της  σπατάλης και της επίδειξης, παρασύρθηκαν από τις «δυνάμεις του λαϊκισμού». Όλοι αυτοί θεωρούν ότι απενεχοποιήθηκαν μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και, πλέον, από τα άκρα δεξιά μέχρι το ακραίο κέντρο, στοιχήθηκαν πίσω από τον Μητσοτάκη. Όψιμα, γιατί στα χρόνια της ευδαιμονίας αρκετοί ήταν αυτοί που εργαλειοποίησαν το υπαρκτό ή ανύπαρκτο αριστερό παρελθόν τους για ασκήσουν γοητεία ή να αποκτήσουν προσβάσεις. 

Αν κάποιος αντιπαραθέτει ως παράδειγμα, τη νέα κυβέρνηση, τότε επικροτεί το καθεστώς «διορισμών» και φαυλοκρατίας που επανήλθε μαζί με όλες τις παλαιοκομματικές πρακτικές και πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και, με μαθηματική ακρίβεια, θα την οδηγήσουν και πάλι. Το κατεστημένο που επανακάμπτει δεν αρκείται στις δάφνες του αλλά παραμένει εκδικητικό απέναντι σε όσους αντιστάθηκαν στη λεηλασία της χώρας, ειδικά όσους με το πνευματικό τους έργο κατέκτησαν την καθολική αναγνώριση και συνεχίζουν να επηρεάζουν, παρόντες ή απόντες, πια. 

Παραβιάζοντας ακόμη και την αρχαία, πανανθρώπινη επιταγή του σεβασμού των νεκρών, ο κ. Χωμενίδης αποκαλύπτει την πνευματική ένδεια των μεταλλαγμένων νεοφιλελεύθερων. Έχει πάντως δίκιο να δυσανασχετεί με το πάνδημο πένθος για τον Θ. Μικρούτσικο: στην πολιτιστική παράδοση της χώρας δεν θα μείνει τίποτα από την στερεμένη έμπνευση του ή κάποια πρώιμα έργα με τα οποία κυκλοφορεί ακόμη ως γυρολόγος με ξινισμένη πραμάτεια. Πως μπορεί άλλωστε να δημιουργήσει κανείς, όταν συνοδοιπορεί με τον Άδωνι Γεωργιάδη και τα γαλάζια παιδιά που όρμησαν ηρωικά να καταλάβουν το κράτος; Αντίθετα ο Θάνος Μικρούτσικος είναι ήδη αθάνατος. Και το έργο του και θα τραγουδιέται για πάντα.

Η αρχική τοποθέτηση του Χ. Χωμενίδη και η απάντηση στην «κριτική» που δέχτηκε

Δείτε κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το κείμενο που έγραψε ο Χ. Χωμενίδης, με αφορμή το θάνατο του σπουδαίου συνθέτη…

«Η ΜΟΙΡΑ ΣΟΥ ΕΣΥ ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΙΣΑΙ

Μεταμορφώνοντας τα ποιήματα του Νίκου Καββαδία σε τραγούδια ο Θάνος Μικρούτσικος πέτυχε το πιο σημαντικό. Να φωτίσει, να αναδείξει τον στίχο, ενίοτε να ξεκλειδώσει και κρυφά νοήματά του. Να εξοικειώσει προσέτι τους ακροατές με ένα ιδίωμα ναυτικό, γεμάτο άγνωστες λέξεις. Δεν ήταν εύκολο αυτό, κάθε άλλο…

Για να επιστρέψουμε στον Καββαδία και στον Μικρούτσικο, συνέβη το εξής διόλου παράδοξο. Όσο απομακρύνονταν οι Έλληνες από τον γενάρχη τους Οδυσσέα, «τον άντρα τον πολύτροπο», και βούλιαζαν στην τρυφηλή ζωή των διορισμών και των επιδοτήσεων, τόσο μεράκλωναν με τον «Σταυρό του Νότου». Οι σχολές του εμπορικού ναυτικού άδειαζαν από σπουδαστές – «πού να θαλασσοπνίγεται το παιδί; ο βουλευτής μας θα τον βολέψει σε γραφείο με σφραγίδες!». Στις μουσικές όμως σκηνές οι θαμώνες τρέκλιζαν (βοηθούσε και το αλκοόλ) λες κι είχαν μόλις δέσει το καράβι τους. Ο Θάνος Μικρούτσικος βροντούσε το πιάνο φορώντας κασκέτο καπετάνιου και το κοινό μύριζε στα σινιέ του ρούχα το ψαρόλαδο. Όταν πάλι άλλαζε σκοπό και τραγουδούσε «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη!», οι αποκάτω αφηνίαζαν, έτοιμοι έμοιαζαν να ξεπαρκάρουν τα τσερόκι τους και να πάνε να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Μιλάμε για μαζική παραίσθηση, η οποία οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία όχι μόνο του κράτους αλλά και της κοινωνίας.

Μπαίνοντας στο 2020, ευελπιστούμε ότι χάρη στην κρίση οι Έλληνες έχουν απαλλαγεί, σε ένα σημαντικό βαθμό, από τις αυταπάτες τους. Δεν αναζητούν πλέον επαναστάσεις στα όνειρά τους. Δεν πλαισιώνουν κάθε σημαίας τις ιστούς σαν ιδεώδεις -νωθροί στο μυαλό- υποτακτικοί. Έχουν επιτέλους εμπεδώσει τον άλλο στίχο που μελοποίησε ο Μικρούτσικος απ’το θεατρικό «Φουέντε Οβεχούνα»: «Η μοίρα σου εσύ μονάχος είσαι. Στα χέρια κανενός μην την αφήνεις.» Ο Θάνος Μικρούτσικος πέθανε στην αγκαλιά των πιο δικών του, κηδεύτηκε πάνδημα με αγάπη και με θαυμασμό. Τα τραγούδια του μένει να βρουν την αληθινή τους σημασία, το γνήσιο νόημά τους. Να λειτουργούν στο εξής όχι σαν παρηγοριές και σαν φαντασιώσεις. Αλλά ως εγερτήρια». 

Η απάντηση του συγγραφέα στις αντιδράσεις που προκάλεσε ήταν ένα…«Καλή φώτιση» και η αφιέρωση του ποιήματος του Ανδρέα Εμπειρίκου «Τριαντάφυλλα στο παράθυρο».

«Σε όσους με τόσο μένος, τόσο άδικα μού επιτίθενται εύχομαι από καρδιάς -μέρα που είναι- Καλή Φώτιση. Και τους στέλνω από το παράθυρο μου τα τριαντάφυλλα τού Ανδρέα Εμπειρίκου.
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
«Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας».

* Πηγή: tvxs.gr