Όταν έκλαψε ο Σταύρος

Κάθε φορά που ακούω ότι κάποιος διώκεται από το καθεστώς, ο νους μου πάει ενστικτωδώς στον Σταύρο Θεοδωράκη. Το είπε άλλωστε ο ίδιος στον Πρετεντέρη, είμαι αποκλεισμένος, Γιάννη μου, τον Νοέμβριο βγήκα στην τηλεόραση μόνο εφτά φορές. Τα εφτά θαύματα του κόσμου, οι εφτά σοφοί της αρχαιότητας, τα εφτά πετσιά της μοναξιάς, οι εφτά φορές του Σταύρου. Σταύρο μου, καλέ μου Σταύρο, οι εφτά φορές τον μήνα δεν είναι αποκλεισμός, τώρα που είσαι πολιτικός, Σταύρο μου, βγαίνεις στην τηλεόραση πιο συχνά απ’ όσο έβγαινες όταν ήσουν δημοσιογράφος. Όταν είχες εκπομπή, έβγαινες στο γυαλί τέσσερις φορές τον μήνα, τώρα βγαίνεις εφτά και, αν δεν κάνω λάθος, το εφτά είναι μεγαλύτερο από το τέσσερα.

Διώκεται ο Σταύρος από τους καναλάρχες και τους μεγαλοεκδότες. Διώκεται από τον Μπόμπολα, που τη Δευτέρα τον είχε μιάμιση ώρα στο κανάλι του, διώκεται από τον Αλαφούζο, που του έδωσε χώρο στην «Καθημερινή» για να ζητήσει από τον Σαμαρά να διορίσει αναπληρωτές υπουργούς από τον ΣΥΡΙΖΑ. Διώκεται ο Σταύρος και από την “Αυγή”, η οποία, όπως είπε στον Πρετεντέρη, είχε γράψει ότι «το σακίδιο του Σταύρου είναι το υποκατάστατο της μήτρας που δεν έχει, γι’ αυτό το κουβαλάει εμμονικά, ως διαρκή υπενθύμιση της τραγικής έλλειψης», ενώ η πραγματικότητα είναι ότι, διακωμωδώντας την επικοινωνιακή φανφάρα περί ψυχανάλυσης του Θεοδωράκη από τον Στέλιο Ράμφο, είχαμε γράψει τα εξής: «Μπορεί να του πει, ας πούμε, ο Στέλιος του Σταύρου ότι το σακίδιο είναι το υποκατάστατο της μήτρας που δεν έχει, γι’ αυτό το κουβαλάει εμμονικά, ως διαρκή υπενθύμιση της τραγικής έλλειψης». Μικρά ψέματα μεταξύ φίλων, τι να περιμένεις όμως από τον άνθρωπο που είπε ότι έφτιαξε κόμμα επειδή τον σταματούσαν στον δρόμο και του έλεγαν «σώσε μας, Σταύρο, σώσε μας».

Αν διώκεται ο Σταύρος, τι να πει κι ο Πρετεντέρης, που του έχουνε κόψει τον μισό χρόνο στο δελτίο ειδήσεων, έχει χάσει τους μισούς τηλεθεατές του, τον διώκει κι αυτόν η “Αυγή”, μισός έχει μείνει ο Γιάννης μας από το μαράζι. Συναντήθηκαν οι δυο κατατρεγμένοι και η «Ανατροπή» έγινε σαν το «Πάμε Πακέτο» με την Βίκυ Χατζηβασιλείου Η μισή εκπομπή φαγώθηκε για να εκφράσουν ο Σταύρος με τον Γιάννη την οδύνη τους επειδή μιλούν στον πληθυντικό, παρ’ όλο που καθόντουσαν επί δέκα χρόνια σε διπλανά γραφεία. Λίγο ακόμη να συνέχιζαν τη μελούρα και θα έβγαινε ο Πασχάλης Αρβανιτίδης να τραγουδήσει το «όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο / καθόσουνα στο διπλανό θρανίο / κι όταν μου έδινες το βιβλίο / μου ‘λεγες σ’ αγαπώ».

Κλαίγανε ο ένας στον ώμο του άλλου ο Σταύρος με τον Γιάννη, κι όμως, μεταξύ αναμνήσεων και δακρύων, το πολιτικό μήνυμα το πέρασαν μια χαρά στους τηλεθεατές: Δεν πρέπει να γίνουν εκλογές, πρέπει να βρεθούν οι 180, πρέπει να κλείσει η συμφωνία με την τρόικα. Για να θυμηθούμε και τον Χάρρυ Κλυνν, έκλαιγαν και υπέγραφαν, υπέγραφαν και έκλαιγαν.

avgi.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr