Όταν ανοίγεις το σπίτι σου στους πρόσφυγες…

Ελάχιστα χρόνια αφότου η προσφυγική κρίση έφτασε στο ζενίθ, συχνά αναρωτιόμαστε τι έγιναν τόσες χιλιάδες άνθρωποι -εκείνοι, τουλάχιστον, που κατάφεραν να σωθούν. Τότε, υπήρχαν ιστορίες χαμένων παιδιών, κατακερματισμένων οικογενειών, πνιγμένων ανθρώπων. Σήμερα, ευτυχώς υπάρχουν και ιστορίες ελπίδας...

βρετανία πρόσφυγες

Η Μπελίντα και ο Αμπνουλά, Βρετανίδα 60 ετών και Αφγανός 25, διηγούνται με τα δικά τους λόγια την ιστορία τους.

Μπελίντα Ντρέικ, 60 ετών:

Όπως και πολλοί άλλοι, ο σύζυγός μου κι εγώ είδαμε τι συνέβαινε στο Καλαί και νιώσαμε την ανάγκη να κάνουμε κάτι. Τα παιδιά μας είχαν φύγει για το Πανεπιστήμιο, οπότε είχαμε χώρο στο σπίτι. Το Refugees At Home (βρετανική φιλανθρωπική οργάνωση) υποσχέθηκε πως οποιοσδήποτε ερχόταν στο σπίτι μας θα είχε περάσει από ιατρικό έλεγχο και μας πρόσφεραν πολλή υποστήριξη -δεν τα κάναμε όλα μόνοι μας.
 
Όταν μετακόμισε στο σπίτι μας, ο Αμντουλά ήταν σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση. Κάθισε στον καναπέ με κεφάλι του σκυφτό. Είναι στην ίδια ηλικία με τη μεγάλη μου κόρη κι αισθάνθηκα μητρικά απέναντί του. Ένιωσα πως οι κόρες μου ή εγώ η ίδια θα μπορούσα να είμαι στη θέση του.
 
Τώρα είναι μέλος της οικογένειας κι εγώ έχω πάρει πολλά περισσότερα απ’ όσα έχω προσφέρει. Όταν φιλοξενείς πρόσφυγες μεγαλώνει η οικογένειά σου, αλλά και το δίκτυο υποστήριξης που έχεις -και αυτό σε κάνει να κατανοείς καλύτερα και να σέβεσαι τις άλλες κουλτούρες και θρησκείες. Μέχρι που με έκανε πιο περήφανη που είμαι Βρετανίδα.

Αμπντουλά Αμπάνι, 25 ετών:

Μεγάλωσα στο Αφγανιστάν. Η οικογένειά μου σκοτώθηκε στον πόλεμο όταν ήμουν 13 ετών. Αναγκάστηκα να φύγω.
 
Έφτασα στην Αγγλία όταν ήμουν 17, αλλά δεν μου επιτρεπόταν να δουλέψω και ήμουν άστεγος μέχρι τα 18. Κοιμόμουν στο δρόμο για τέσσερις μήνες, όταν με βρήκαν από το Refugee Support Network. Με έστειλαν στο Refugees At Home κι έτσι γνώρισα τη Μπελίντα.
 
Εκείνη μου άλλαξε τη ζωή. Για πολύ καιρό αποτραβιόμουν από τους άλλους ανθρώπους, δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν και ήθελα απλά να είμαι μόνος. Υπήρξαν στιγμές που σκεφτόμουν την αυτοκτονία.
 
Η Μπελίντα με ενθάρρυνε να μιλήσω σε ανθρώπους. Με έκανε να νιώσω ξανά κομμάτι μιας οικογένειας. Πριν τη γνωρίσω, ένιωθα άστεγος. Τώρα είμαι πολύ πιο σίγουρος για τον εαυτό μου, πολύ πιο ανοιχτός. Τη φωνάζω «μαμά». Χάρη σ’ εκείνη, βρήκα ξανά τον εαυτό μου. Χάρη σ’ εκείνη, έχω ελπίδα.