Όταν άκουσα το «Παπάκι» του Νικόλα Άσιμου

Η μουσική για μένα είναι ένα όμορφο ταξίδι. Είναι οι άνθρωποι που αγαπώ, είναι θύμησες.

Ασχολούμαι σχεδόν σε όλη μου τη ζωή. Είτε ως ακροατής, είτε σαν συλλέκτης δίσκων, είτε ως μουσικός.

Θυμάμαι τα πρώτα μου ακούσματα. Το «Παπάκι» του Νικόλα Ασιμου ήταν ένα από αυτά.

Το ζητούσα επίμονα, κάθε φορά που ταξιδεύαμε με τους γονείς μου με το αμάξι μας -ένα παλιό, λευκό FIAT γεμάτο με τις μαγικές κασέτες του μπαμπά και τις μαμάς – για να πάμε στο χωριό. «Και ένα κουνελάκι, που όλο μου κουνάει τ’ αυτιά…».

Ο αδελφός μου από την άλλη, μικρούλης κι αυτός, να επιμένει! «Όσι (όχι δηλαδή!) μπαμπά, το Τρελό φορτηγό του Πάριου να βάλεις!».

Ομορφα χρόνια, ανέμελα. Στην παρέα μας συχνά έρχονταν ο Στέλιος, ο Γρηγόρης, ο Γιώργος, η Βίκυ, η Χαρούλα, η Δήμητρα και τραγουδούσαν μαζί μας.

Αυτοί στην πρώτη φωνή και εμείς στις δεύτερες.

Και από κοντά το… «Μπιζέλι», το πρώτο τραγούδι που μάθαμε να λέμε στο νηπιαγωγείο, να το τραγουδάμε μαζί με τον Χάρη.

Οπως και εκείνο το παλιό τραγούδι του Μαρκόπουλου, «Γκρεμισμένα σπίτια μέσα στο σκοτάδι, έτσι είναι η ζωή μας, μεσημέρι – βράδυ…», που τραγουδούσε ο πατέρας μου παίζοντας κιθάρα. Και τη «Μαρκίζα», «το καλύτερο όλων», όπως λέει ο ίδιος.

Πρώτα ταξίδια, πρώτες μουσικές. Καθόρισαν όμως τη συνέχεια. Καθόρισαν τα γούστα μου, τις επιλογές μου, τον χαρακτήρα μου και τη συνείδησή μου.