Όσο κρατάει ένας καφές με τον τραγουδοποιό – ερμηνευτή Απόστολο Μόσιο

Η συζήτηση με τον Απόστολο Μόσιο ξεκινά απ’ την πόλη του, τον Βόλο, που έχει βγάλει πολλούς καλούς μουσικούς τα τελευταία χρόνια. Του θυμίζω την Κατερίνα Κυρμιζή, τον Ανδρέα Κατσιγιάννη κ.α. «Έχουμε και καλούς παραδοσιακούς μουσικούς» μου λέει, «όπως και εξαίρετους μπουζουξήδες σαν τον Βαγγέλη Μαχαίρα και τον Άρη Κούκο. Από τη Σούρπη κατάγεται ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, επίσης». Μεγαλωμένος μεταξύ Νέας Ιωνίας και Αγριάς, ο Μόσιος θεωρεί τον Βόλο σταυροδρόμι με πολλές επιρροές και ερεθίσματα, βουνό και θάλασσα, ακόμη και τα τσίπουρα! «Παίζουν κι αυτά το ρόλο τους στη δημιουργία» υποστηρίζει σε συνδυασμό με τους δασκάλους μουσικής που ανέκαθεν διέθετε η πόλη του Παγασητικού. Δασκάλους εξίσου καλούς στη λόγια και στη λαϊκή μουσική.

Τον ρωτάω τη γνώμη του για τον δήμαρχο Μπέο (η συζήτηση είχε γίνει πριν τις δημοτικές εκλογές, όπου ο Μπέος δήλωσε «Θα γίνει της πουτάνας στις εθνικές εκλογές»): «Αν και λείπω πολλά χρόνια από τον Βόλο, ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που τον αγαπούν, όπως υπάρχουν κι άλλοι που αγαπούν τη θέση, την ”καρέκλα” και το φαίνεσθαι. Ακούω να συμβαίνουν πράγματα, καλά και κακά, αλλά πρέπει να σου πω ότι δεν έβγαλα ποτέ άκρη στον Βόλο τι γίνεται μ’ αυτά τα θέματα». Ο Μόσιος βρίσκεται μόνιμα στην Αθήνα τα τελευταία πέντε χρόνια σχεδόν, ξεκινώντας μία συνεργασία από το 2013 με το «όγδοο» ως μουσικός και τραγουδιστής.

Ο πρώτος του δίσκος κυκλοφόρησε το 2011 και πήγε ανέλπιστα καλά, δίνοντας του την ευκαιρία των πολλών live. «Έζησα την καλή πλευρά των live, εγώ που ξεκίνησα να δουλεύω ως τραγουδιστής από τα 17 μου, προτού τελειώσω το σχολείο καλά – καλά. Έπαιζα στον Βόλο, στην Καρδίτσα σε μικρές μουσικές σκηνές και σε μπαράκια». Η πρώτη του δουλειά στην Αθήνα ήταν να μπει στην House Band στον «Σταυρό του Νότου» πριν μία δεκαετία. Έκτοτε, είναι on the road, συνθήκη που του αρέσει πολύ, να ταξιδεύει δηλαδή και να γνωρίζει κι άλλους μουσικούς. 

Ο Μόσιος αγαπά τον Βόλο και τον δυσκόλεψε η απόφαση εγκατάστασης στην Αθήνα. Εδώ, ωστόσο, γνώρισε πολύ κόσμο και δημιούργησε την οικογένεια του. «Έπαιζα στην Καρδίτσα κι εκεί γνώρισα τη γυναίκα μου, που ήταν φοιτήτρια. Παντρευτήκαμε στην Αθήνα λίγα χρόνια μετά» με πληροφορεί. Από την αρχή το «όγδοο» ήταν μια ζεστή αγκαλιά γι’ αυτόν. Κρατάει σαν φυλαχτό την υποστήριξη από την εταιρεία του, αφού δεν ήξερε ότι θα συνέβαινε ποτέ αυτό στην περίπτωση του. Πριν τρία χρόνια είχε την τύχη – εκτός «όγδοου» – να τραγουδήσει στον τελευταίο δίσκο με πρωτότυπα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου δίπλα στη Μαριάννα Πολυχρονίδη. «Με πήρε τηλέφωνο ο παραγωγός Ηλίας Μπενέτος» θυμάται, «για να πάω να κάνω φωνητικά σε ένα τραγούδι. Πήγα εκεί τρεμάμενος, γιατί την προηγούμενη παίζαμε στο Βελεστίνο, έξω απ’ το Βόλο, με το live να έχει κρατήσει παραπάνω. Δεν άντεχα, είχα κλεισμένο λαιμό. Ο Θάνος ήταν εκεί, τον γνώρισα και θεωρώ ευλογία να βρεθώ στο στούντιο με ανθρώπους τέτοιου μεγέθους». 

Σημαντική θεωρεί και τη φιλία του με τον Ανδρέα Κατσιγιάννη της Εστουδιαντίνας, που τον γνώρισε ως μαθητής και μέλος της χορωδίας Νέας Ιωνίας. Ύστερα από πρόσκληση του Κατσιγιάννη, έπαιξε κιθάρα και τραγούδησε σε μία συναυλία στην παραλία του Βόλου, όπου εκεί παρουσίασε και ένα δικό του τραγούδι από τον, ακυκλοφόρητο ακόμα, πρώτο δίσκο του. Ακολούθησαν και άλλες συναυλίες με την Εστουδιαντίνα και τον Κατσιγιάννη σε Αμερική, Πορτογαλία, Τουρκία, Αίγυπτο. «Μέσω Εστουδιαντίνας, αγάπησα το μεσογειακό ρεπερτόριο, που πιθανώς να μην το μάθαινα ποτέ, Πορτογαλία, Κορσική. Είναι πράγματα που ακόμη χρησιμοποιώ και στα δικά μου κομμάτια».

Ποια είναι η γνώμη του για τις παρέες στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι; «Υπάρχουν και ανέκαθεν υπήρχαν. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Μέσα από τις παρέες και ανθρώπους ομοϊδεάτες, προκύπτουν ωραία πράγματα συνήθως». Δική του παρέα θεωρεί ανθρώπους που μπορεί να μην είναι πολύ γνωστοί, του έδωσαν όμως κομμάτια από την ενέργεια τους. Αναφέρει τον Δημήτρη Σίντο, που του τον γνώρισε ο Βασίλης Προδρόμου, τον Πάνο Παπαϊωάννου, τον Δημήτρη Παπαχαραλάμπους, τον Χρυσόστομο Καραντωνίου, αλλά και τον Δημήτρη Νάσιο, τον Απόστολο Σιάκα που παίζουν μαζί πολλά χρόνια και συμμετέχουν στον τωρινό δίσκο του. Ο Μόσιος εκτιμά πολύ τον Γιώργο Νταλάρα, «η φωνή του είναι περασμένη κάτω απ’ το δέρμα μου, όπως και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου» μου λέει, δηλώνοντας τη χαρά του που τους έχει γνωρίσει προσωπικά. Μάλιστα, το περασμένο καλοκαίρι έπαιξε κιθάρα σε συναυλία του Νταλάρα στη Σύμη. 

Απ’ τους γονείς του έχει πάρει πολλά μουσικά ερεθίσματα. Δεν μπορούσε να μην πει στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, όταν τον συνάντησε, πως το 1982 η μητέρα του, ούσα έγκυος στον ίδιο, άκουγε φανατικά το άλμπουμ «Φοβάμαι». «Ο πατέρας της μητέρας μου, που για μένα ήταν στην ουσία πατρική φιγούρα, μην έχοντας επαφή με την τεχνολογία, με έβαζε και τους ”έγραφα” κασέτες για ν’ ακούει στο αυτοκίνητο, Καζαντζίδη, Βαμβακάρη, Τσιτσάνη. Κάπως μπολιάστηκαν μέσα μου όλα αυτά». Ωστόσο, του αρέσει και το μπλέξιμο όλων των άλλων μουσικών ειδών με τον ηλεκτρισμό, το rock στοιχείο.

Ο δεύτερος δίσκος του, που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2019, άρχισε να φτιάχνεται με τη μόνιμη μετακόμιση του στην Αθήνα. Το κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ, λόγου χάριν, ήταν το πρώτο κομμάτι που έγραψε μετά τη βόλτα στη νέα του γειτονιά, στην Αγία Παρασκευή. «Από νωρίς ήταν συνειδητή η απόφαση να απευθυνθώ σε ανθρώπους που εκτιμούσα και γι’ αυτό είναι μεγάλη ικανοποίηση που όλοι ανταποκρίθηκαν, δίνοντας μου τραγούδια και όχι μόνο». Αναφερόμαστε μοιραία στα πιο γνωστά ονόματα του δίσκου, στον συνθέτη Ανδρέα Κατσιγιάννη, στη στιχουργό Λίνα Δημοπούλου, που γνώρισε μέσω του Νταλάρα, στον Ορφέα Περίδη, που του έδωσε την άδεια επανεκτέλεσης ενός τραγουδιού του και στον Μπάμπη Τσέρτο, που τραγουδούν μαζί. «Τον Μπάμπη τον γνώρισα πιτσιρικάς μέσω πάλι της Εστουδιαντίνας. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος με ”γαλόνια” στη μουσική, που μ’ έπιασε και μου είπε: ”Εσύ, μικρέ, κάτι έχεις! Πρέπει να μελετάς, να δουλεύεις και να προοδεύεις”. Είναι απ’ τα πράγματα που σε ”φτιάχνουν” στην εφηβική σου ηλικία. Παίζαμε μετά μέσα στα χρόνια, κάναμε κι έναν live δίσκο στον Βόλο. Θέλαμε να κάνουμε ένα τραγούδι, να το πούμε μαζί, για να τιμήσουμε τη φιλία μας κι έτσι ζήτησα από τον Απόστολο Σιάκα να το γράψει. Είναι ένα τραγούδι που δένει τον δικό μου ηλεκτρικό ήχο μ’ αυτόν, τον πιο ethnic, του Τσέρτου». Προσθέτει στο σημείο αυτό πως πρέπει νά’ναι και το μοναδικό τραγούδι με τη φωνή του Τσέρτου που περιέρχει «παραμορφωμένη» ηλεκτρική κιθάρα.  

Στο δίσκο του, όμως, συμμετέχει και ο καλός στιχουργός Πάνος Φαλάρας, που έχει γνωριμία χρόνων με τον συνεργάτη του, τον τραγουδοποιό Απόστολο Σιάκα. «Με τον Φαλάρα είμαστε γείτονες στην Αγία Παρασκευή, η συμμετοχή του όμως προέκυψε από κάποιους στίχους που του έστειλε ο Σιάκας για να τους βελτίωνε με την εμπειρία του. Έτσι γεννήθηκε το τραγούδι μας»! Στίχους ακόμη του έδωσαν, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Αναγνωστάκης, ο διευθυντής του «όγδοου» και ο Σταύρος Σταύρου. Όσο για τον Ορφέα Περίδη, που τον κάλεσε πρόσφατα να τραγουδήσουν μαζί, η «γνωριμία¬ τους έχει την πλάκα της: «Ήμουν από μικρός γερός στα μαθηματικά και οι γονείς μου μού’ χαν φέρει έναν καθηγητή στο σπίτι. Είδε αυτός μια μέρα την κιθάρα πάνω στο κρεβάτι μου και με ρώτησε τι ακούω. ”Νταλάρα και Michael Jackson” απάντησα! ”Θα σου φέρω εγώ ν’ ακούσεις κι άλλα πράγματα” μου είπε και, πράγματι, μου έδωσε σε κασέτα το ”Αχ ψυχή μου φαντασμένη” του Ορφέα! Ο δίσκος αυτός άλλαξε τα μουσικά μου ερεθίσματα. Κι έτσι, μπορεί στα μαθηματικά να πήρα…3, γνώρισα όμως τον Περίδη, άρα κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις»! Η διασκευή του, πάντως, στα «Τσιγάρα» του Περίδη, αποτελεί καταγραφή μιας πρόβας στο στούντιο, που κράτησε για τέσσερα χρόνια στο αρχείο του. 

Είναι λίγο αστείο που εκτός του Ανδρέα Κατσιγιάννη, στο δίσκο του έγραψε μουσική και ο Ανδρέας Κατσιγιώργης! «Όταν ο Κατσιγιάννης πήρε το CD στα χέρια του, μου κάνει: ”Αυτό τό’χω γράψει εγώ; Δεν το θυμάμαι”. Ήταν το τραγούδι ”Βεγγαλικό” που έδωσε τον τίτλο στο άλμπουμ. Ο Νίκος Γεωργίου, ο ηχολήπτης της μπάντας που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας, πέθανε το 2017, μια μέρα μετά τον γάμο μου, στα 47 του…Πάθαμε μεγάλο σοκ, σταματήσαμε αναγκαστικά την παραγωγή, που ήταν σε δική του επιμέλεια. Ο Νίκος, λοιπόν, μου είχε βάλει ν’ ακούσω το ”Βεγγαλικό” που είχε γραφτεί στο στούντιο του. Επικοινώνησα με τους δημιουργούς του, τον Κατσιγιώργη και τον Καραγιάννη, οι οποίοι μου το παραχώρησαν απλόχερα».

Ρωτάω τον Απόστολο Μόσιο αν ο τίτλος «Βεγγαλικό» μπορεί να εκληφθεί ως κάτι που περνάει και χάνεται. «Σε καμία περίπτωση» τονίζει. «Μικρός, αυτό που μου τραβούσε την προσοχή, ήταν πάντα τα βεγγαλικά στην Ανάσταση. Κολλούσα άσχημα. Μπαίνοντας στο στούντιο, αυτό που με κινητοποιεί είναι η σκέψη πως ότι κάνουμε, κάθε άλλο παρά βεγγαλικό είναι, αφού όλα έρχονται και περέρχονται, η μουσική όμως μένει για πάντα! Χαίρομαι που καταφέρνω και επικοινωνώ μ’ αυτό τον τρόπο, να κάνω δίσκους και να συμμετέχω σε δίσκους άλλων». Θεωρεί την οικογένεια του το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του, τη γυναίκα του και τον οχτώ μηνών γιο του, του οποίου η φωνούλα καταγράφηκε στο δίσκο, στο κομμάτι «Αιχμάλωτοι»! «Ταίριαζε πολύ, αφού οι στίχοι της Δημοπούλου έλεγαν πως για ότι κάνουμε θα δικαστούμε στα μάτια των παιδιών». Πράγματι, ωραίο στιχούργημα!  

Ομορφότερη στιγμή στη μέχρι τώρα καριέρα του πιστεύει ότι είναι η πρόσφατη δισκοπαρουσίαση του. Τώρα ετοιμάζεται για καλοκαιρινή περιοδεία, στο πλαίσιο της οποίας θα «κινήσει» και το «Βεγγαλικό» του. Του εύχομαι να είναι καλοτάξιδο και να έχει ένα τέλειο καλοκαίρι. 

* Το άλμπουμ με τίτλο «Βεγγαλικό» είναι το δεύτερο του Απόστολου Μόσιου και κυκλοφορεί από το «όγδοο».