Όσο κρατάει ένας καφές με τον ηθοποιό Τιμόθεο Θάνο

Ο Τιμόθεος Θάνος παίζει ταυτόχρονα σε δύο παραστάσεις του Αλέξανδρου Ρήγα: Στις «Εκκλησιάζουσες» και στο «Μπαμπά, μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή», αλλά δεν αντιμετωπίζει ιδιαίτερο πρόβλημα αφού ερμηνεύει εδώ και αρκετό καιρό τους ρόλους του στα συγκεκριμένα έργα. Είναι θέμα τεχνικής αυτός ο «διχασμός» κατά τη γνώμη του, εφόσον τελειώνει με το ένα έργο κι ύστερα καταπιάνεται με τ’ άλλο κάθε φορά. Συμβαίνει σε πολλούς ηθοποιούς, άλλωστε, να παίζουν παράλληλα σε διαφορετικές παραστάσεις («δουλειά να υπάρχει»). 

Η μεγαλύτερη καινοτομία στις αριστοφανικές «Εκκλησιάζουσες» είναι ότι για πρώτη φορά ο Ρήγας εισήγαγε γυναίκες απ’ όλη την Ελλάδα με τις ντοπιολαλιές τους. Ο Τιμόθεος βρίσκει πολύ δουλευταρά τον Ρήγα και απορεί πραγματικά με τις τόσες ώρες δουλειάς του, με το πώς μπορεί να «τρέχει» ταυτόχρονα τόσα πράγματα και να είναι όλα πετυχημένα. Η συνεργασία τους ξεκίνησε πριν πέντε χρόνια στο έργο «Τα παιδιά θά’ρθουνε στις οχτώ», όχι ως μέλος του θιάσου, αλλά ως βοηθός σκηνοθέτης. Ο Ρήγας ήθελε έναν ηθοποιό να τον σκηνοθετεί και μετά να σκηνοθετείται ο ίδιος από τον ηθοποιό στο πλαίσιο εκμάθησης του ρόλου του. Την επόμενη χρονιά εντάχθηκε στο θίασο του «Μπαμπά, μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή», που αισίως διανύει τον ενδέκατο χρόνο παρουσίας του στις θεατρικές σκηνές.

Ο Τιμόθεος γνώριζε για το έργο απ’ όταν ακόμη ήταν στα Γιάννενα και δεν είχε κατέβει στην Αθήνα. Από μικρός, άλλωστε, έσπαγε τα νεύρα όλων, λέγοντας πως θα γίνει τραγουδιστής ή ηθοποιός. Αγαπάει τόσο το τραγούδι μάλιστα, που έχει εμφανιστεί και σε μουσικές σκηνές στην Αθήνα μαζί με άλλους νέους καλλιτέχνες. «Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και άλλα έντεχνα τραγουδούσαμε» θυμάται σήμερα, αναπολώντας τη μουσική σκηνή «Πυρήνας» στα Ιλίσια που έκλεισε οριστικά πριν μερικά χρόνια. Ωστόσο, λόγω επαρχίας, ο Τιμόθεος μεγάλωσε σαν «σκυλάς». Σέβεται το σκυλάδικο καθώς κι αυτό μέρος της γλώσσας μας είναι. Όχι βέβαια ότι θα ξυπνούσε ποτέ με σκυλάδικα στη διαπασών!

Με το τραγούδι δεν ασχολήθηκε εκτενέστερα λόγω των γονιών του. «Δεν με άφησε ο πατέρας μου» παραδέχεται με αφοπλιστική ειλικρίνεια, εφόσον δεν ήταν και ότι πιο εύκολο να έλεγε στα 14 του ότι θα γίνει τραγουδιστής. Παραμένει ο μοναδικός καλλιτέχνης της οικογένειας με έναν μεγαλύτερο αδερφό και μία μικρότερη αδερφή. 

Πάνω απ’ όλα και πίσω από την έντονη δραστηριότητα του, κυριαρχεί η ανάγκη της έκφρασης. Σίγουρα είναι σημαντικό και το οικονομικό κομμάτι, διότι αν δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι και το ρεύμα σου, δεν μπορείς να ζήσεις, άρα και να εκφραστείς. Ο χαρακτήρας του καθενός είναι βασικός για τη δουλειά αυτή. Του μιλάω για συναδέλφους του που μοιάζουν συνειδητά να κλωτσάνε την τύχη τους. Συμφωνεί, όταν έχεις να κάνεις και με πολλά άλλα άτομα με διαφορετική ψυχοσύνθεση. Σε οποιαδήποτε δουλειά, βέβαια, ισχύει το ίδιο: «Ξέρεις κανέναν φούρναρη που να ξυπνάει στις πέντε το πρωί και νά’χει έναν με μούτρα δίπλα του να ξεφουρνίζει το ψωμί του;» Σωστός! Κι ενώ οι φίλοι του τον λένε νευρικό, πιστεύει πως δεν υποχρεούται κανένας μέσα σε μια δουλειά να τρώει κατάμουτρα τις ιδιοτροπίες και τον κακό χαρακτήρα του άλλου. Αποτάσσεται επίσης τις λεγόμενες politically correct συμπεριφορές. Καλά δεν μπορείς να τά’χεις με άλλους κι όταν μάλιστα τους το λες direct, μετράει πάντα θετικά στο τέλος. 

Ο Τιμόθεος θα ήθελε να διαβάζει περισσότερο, αλλά δεν του το επιτρέπει η έλλειψη χρόνου και ηρεμίας. Ειδικά το χειμώνα με το άγχος των προβών και των παραστάσεων, των φωτογραφήσεων και των γυρισμάτων, δεν θα μπορούσε να είναι ήρεμος για ν’ αφοσιωθεί σ’ ένα βιβλίο. 

Στο σινεμά είχε ένα μικρό ρόλο μαζί με τον Σεμπάστιαν Κοχ κιόλας στην ταινία «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» του Γιάννη Σμαραγδή. Ήθελε να το κάνει περισσότερο απ’ την άποψη της εμπειρίας. Και ήταν μεγάλη εμπειρία! Από το β’ έτος της σχολής βρέθηκε μέσα σε μια υπερπαραγωγή με δεκαπέντε κάμερες και δεν ήξερε προς τα που να κοιτάξει. Τον ενδιαφέρει, φυσικά, το σινεμά σαν διαδικασία και θα ήθελε να ασχοληθεί εκτενέστερα. 

Του ζητάω να βγει για λίγο από τον εαυτό του, να αποστασιοποιηθεί και να περιγράψει πως βλέπει τον ίδιο. Θα έλεγε ότι «αυτός ο άνθρωπος είναι δημιουργικός και κάτι κάνει, το παλεύει, προσπαθεί». 

Ο Τιμόθεος έχει κάνει μεγάλες τρέλες στα 32 χρόνια του, που άλλοι δεν θα μπορούσαν να τις διανοηθούν! Σε μικρή ηλικία έφυγε στο εξωτερικό ολομόναχος. «Οι άλλοι νόμιζαν ότι την ψάχνω για σπουδές, αλλά καμία σχέση…Ντόλτσε Βίτα έκανα» ομολογεί. Την πρώτη φορά, όταν ήταν 19 ετών, πήγε στην Αμερική με ένα συγκρότημα παραδοσιακών χορών. Οι δικοί του δεν είχαν ιδέα που ήταν και ούτε τον χρηματοδότησαν. Μάζευε λεφτά δουλεύοντας σ’ ένα μπαρ στα Γιάννενα. Βρέθηκε κάπου στη Φλόριντα να φιλοξενείται από μία οικογένεια Αμερικανών. Ο πατέρας της οικογένειας εργαζόταν σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό κι έτσι μπόρεσε να «τρυπώσει» κι ο ίδιος. Όταν επέστρεψε στα Γιάννενα, έφερε ηλεκτρονικό υπολογιστή, «το χωριό μου έμαθε το ίντερνετ που δεν είχε ίσαμε τότε» θυμάται και γελάει. 

Λίγο μετά έδωσε κρυφά εξετάσεις μέσω ίντερνετ σε μία αμερικανική σχολή θεάτρου. Τον δέχτηκαν, πέρασε. Για την ακρίβεια πέρασε με υποτροφία που του εξασφάλισε η εργασία του στο ραδιόφωνο της Φλόριντα! Ως εδώ διηγείται μία μάλλον συμβατική ιστορία. Μετά όμως; Είπε στους δικούς του ότι ξέρει τι θα κάνει, τά’χει όλα κανονισμένα, ενώ δεν είχε ιδέα τι τον περίμενε. Έχασε την υποτροφία στο παρά πέντε κι εδώ παρουσιάζει ενδιαφέρον η αφήγηση του: Δουλεύοντας σε δυο δουλειές για τα προς το ζην στην Αμερική, κανόνισε τελευταία στιγμή το μεγάλο ταξίδι, μόλις τρεις μέρες πριν λήξει το dead line για την εγγραφή του στη σχολή. Έρχεται στην Αθήνα για να πετάξει, αλλά δεν πετάει κανένα αεροπλάνο. Υπάρχει…τυφώνας στην συγκεκριμένη Πολιτεία των ΗΠΑ! Πηγαίνει την επόμενη μέρα στο αεροδρόμιο, τα ίδια. Τη μεθεπόμενη, πάλι τα ίδια. Ο τυφώνας είχε σκορπιστεί σε πολλούς τυφώνες! Αποτέλεσμα ήταν να ταξιδέψει και να φτάσει στη Φλόριντα Σάββατο πρωί. Τη Δευτέρα πήγε να εγγραφεί στο Campus. «Εδώ είναι τα χαρτιά σας» του λένε, «αλλά χάσατε την υποτροφία, αργήσατε». «Μα είχατε τυφώνες». «Πριν δεν είχαμε, όμως, είχατε είκοσι μέρες μπροστά σας»…Εκεί ο Τιμόθεος χτύπησε καταθλιψάρα! Έμεινε πάλι στην ίδια οικογένεια, αλλά ελλείψει σπουδαστικής visa, στους δύο μήνες επέστρεψε στην Ελλάδα. Στους δικούς του είπε την αλήθεια, ότι έχασε την υποτροφία εξ αιτίας καιρικών συνθηκών, αν και η μάνα του χάρηκε. Ποια μάνα θέλει ξενιτεμένο το παιδί της; Θα την ξανάκανε, εντούτοις, την ίδια τρέλα σήμερα που είναι μεγαλύτερος! «Τοξότης στο ζώδιο γαρ» λέει, «δώσ’ μου ταξίδια και πάρε μου την ψυχή»! 

Ο Τιμόθεος πιστεύει ότι έχουν βγει στην αναζήτηση εργασίας πάρα πολλοί ηθοποιοί. Δεν το λέει ανταγωνιστικά, παρατηρεί όμως έλλειψη πληροφόρησης αναφορικά με το πόσοι νέοι συνάδελφοι του διεκδικούν μία θέση εργασίας αυτή τη στιγμή. Το βασικό είναι για ποιο λόγο θέλει κανείς να γίνει ηθοποιός και εδώ τον παραπέμπω στα λόγια άλλων βετεράνων ηθοποιών: «Οι νέοι σήμερα έχουν καημό να γίνουν ηθοποιοί για να τους δείχνει η τηλεόραση». Συμφωνεί, αν και τα οικονομικά, ακόμα και στην τηλεόραση, είναι πια πολύ πεσμένα. Κι ο ίδιος ήθελε αρχικά να παίξει στην τηλεόραση, τα χρόνια όμως στη σχολή Θεοδοσιάδη άλλαξαν την κοσμοθεωρία του. Είχε έναν καλό δάσκαλο, τον Νίκο Καραγιώργο, όπως και την Κάτια Γέρου. Μετά από χρόνια που τον είδε κάπου τυχαία η Γέρου, του είπε: «Εσύ ήσουν μαθητής μου και σου είχα δώσει Τσέχοφ». Μετέδιδε απίστευτη ενέργεια η Γέρου! «Έτσι αγάπησα το θέατρο και ξέχασα την τηλεόραση και το θεαθήναι». 

Πρώτη του επίσημη παρουσία επί σκηνής έγινε στα 15 του σε έναν θίασο – μπουλούκι που είχε έρθει από την Αθήνα. Είχαν βάλει αγγελία ότι έψαχναν για βοηθητικούς ηθοποιούς στο πλαίσιο περιοδείας στην Ήπειρο. Στη διάρκεια της πορείας του, θεωρεί σημαντική τη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλο πρόπερσι στο θέατρο «Πόρτα». Ήταν φανταστικό το ταξίδεμα με τον Μοσχόπουλο: Οι ασκήσεις, οι κουβέντες, η ανάλυση που έκαναν όλοι μαζί πριν καν μπουν στο κείμενο. Ένιωσε ότι έκανε αυτό που πραγματικά γουστάρει, παίρνοντας πολλά πράγματα μέσω ενός καθημερινού training. Ο ρόλος της ζωής του ήταν στο έργο «Κομμάτια σπασμένου καθρέφτη» του Σπύρου Ανδρέα Παπαδάτου. Υποδύθηκε έναν αυτοκαταστροφικό ομοφυλόφιλο που σκοτώνει από ζήλια τον σύντροφο του κι έπειτα αυτοκτονεί κι ο ίδιος. Βρήκε πολλές «κοινές μαυρίλες» με το δικό του εαυτό, φοβισμένος σχεδόν για το τέρας που μπορεί να κρύβουμε όλοι μέσα μας. 

Του φαίνεται βαρύ το ρήμα «θαυμάζω» για κάποιον άλλο ηθοποιό, σύγχρονο του. Χωρίς να παινεύει τη γενιά του, πιστεύει ότι υπάρχουν πολλοί που προσπαθούν κάτι να φτιάξουν στο στενό πλαίσιο της εποχής. Ανταγωνισμό δεν έχει εισπράξει, ούτε όμως «βγάζει» κι ο ίδιος κάτι ανάλογο στους άλλους. Κρατάει καλές σχέσεις με πολλούς, αλλά φιλικές με πολύ λίγα άτομα. Έχει άλλωστε μόνο δέκα χρόνια στην πρωτεύουσα, οπότε προτιμά τις παρέες που είχε φτιάξει πριν γίνει επαγγελματίας ηθοποιός. Αν το ήθελε, πάλι, πιθανώς να ανήκε σε μία πιο διευρυμένη καλλιτεχνική παρέα, όντας ανοιχτός άνθρωπος. Δεν του αρέσουν και οι άνθρωποι που σκορπίζονται δεξιά κι αριστερά εν είδει δημοσίων σχέσεων.

Αγαπημένη του ταινία είναι το «La vita e bella» του Ρομπέρτο Μπενίνι. Βλέπει πολύ σινεμά, αλλά η συγκεκριμένη ταινία τον συγκινεί πάντα. Αγαπημένο του τραγούδι είναι οι «Μέλισσες» της Φωτεινής Βελεσιώτου σε μουσική του Γιώργου Καζαντζή και στίχους της Ελένης Φωτάκη. «Πολύ κλάμα μ’ αυτό το τραγούδι» εξομολογείται. Αισθάνεται να διαπερνά όλο το σώμα του η ερμηνεία της Βελεσιώτου σαν να του κόβει την ανάσα! Είναι κι αυτοί οι στίχοι της Φωτάκη, το «Κι εσύ που δεν με θέλησες», που εκφράζουν όλο το ερωτικό ανικανοποίητο. Τον ικανοποιεί η αλήθεια. Έχει πολύ μεγάλο θέμα με την αλήθεια! 

Ιδιαίτερο άγχος δεν έχει πριν από κάθε παράσταση. Αντιθέτως, έχει στις πρόβες και τον πρώτο καιρό, ώσπου να «στρώσει» μία παράσταση. Του έχει τύχει να αποχωρήσει από θεατρικά σχήματα, όταν βλέπει πως δεν περνάει καλά. Όχι όμως και να «κρεμάσει» συναδέλφους του. Για παράδειγμα, έφυγε από την παράσταση «Leonardo’ s Ring» στο πρώτο ανέβασμα της από τον σκηνοθέτη Γιώργο Λιβανό στο «Στούντιο Κυψέλης». Εκείνες όμως οι γυμνές εμφανίσεις θεωρεί ότι του έκαναν καλό: «Με έκαναν να εξοικειωθώ με το ίδιο μου το σώμα, αφού πριν έδινα μεγάλη σημασία στο πως με έβλεπαν οι άλλοι, στο πως φαινόταν η σωματική μου διάπλαση. Στο θέατρο τ’ αφήνεις πίσω αυτό, είσαι στη σκηνή όπως σε γέννησε η μάνα σου και παίζεις ένα ρόλο». 

Το μικρόβιο της αναγνωρισιμότητας δεν είναι απαραίτητο στοιχείο σε κάθε ηθοποιό, αφού «τα χρόνια περνάνε και καταλαβαίνεις που παίζεις. Φτάνεις απλά σε ένα σημείο που αντιλαμβάνεσαι ποια θέση έχεις πιάσει στο χώρο και αράζεις. Δεν είναι κακό αυτό, κάθε άλλο! Ηρεμία και αυτογνωσία λέγεται». Δεν είναι επίσης «οντισιονάκιας», δεν περνάει δηλαδή τακτικά από οντισιόν. Βρίσκει πιο τιμητικό και σωστό να τον επιλέξει κάποιος σκηνοθέτης που θα τον φωνάξει και θα του «κάνει». «Άσε που μέσα σε πέντε λεπτά δεν προλαβαίνεις να δείξεις στον άλλον αν είσαι καλός ή κακός»…

Με το χρόνο δεν έχει καλή σχέση. Κοιμάται τα ξημερώματα και αναπληρώνει τον βραδινό ύπνο μες τη μέρα. Χωρίς να είναι ασυνεπής σε καμία περίπτωση – αν ήταν, δεν θα δούλευε τόσο πολύ -, του συμβαίνει συχνά να λέει στους άλλους ότι πάντα αυτός βρήκε λίγη κίνηση στους δρόμους. Ως εκ τούτου, όταν μεγαλώσει κι άλλο, θα ήθελε να έρθει πιο κοντά στη φύση, όχι να είναι ηλικιωμένος και να παίζει ακόμα στο θέατρο. Του λείπει το σπίτι του στα Γιάννενα, που από το μπαλκόνι του έχει θέα στη λίμνη των Ιωαννίνων απ’ τη μία πλευρά και στο κάστρο με το δάσος απ’ την άλλη. Συχνά, εδώ στην Αθήνα, φεύγει για μικρές αποδράσεις στη φύση, είτε για μια μέρα, είτε για λίγες ώρες. Πηγαίνει και κάθεται μόνος του στους λόφους. 

Αυτόν τον καιρό ο Τιμόθεος Θάνος και η Σοφία Μουτίδου ετοιμάζουν μια κωμωδία. Ένα δικό της έργο που υπολογίζεται να παρουσιαστεί τον Γενάρη του 2019. Τον ενημερώνω πως εγώ πρωτοείδα τη Μουτίδου στις εξαιρετικές μικρού μήκους ταινίες του Έκτορα Λυγίζου, αλλά δεν τις έχει υπ’ όψιν του. Το επερχόμενο έργο της θα περιέχει έναν καθημερινό άμεσο λόγο για πράγματα που γνωρίζει το κάθε ελληνικό σπίτι. «Η Σοφία είναι διάολος, αλλά ωραίος διάολος», εκμυστηρεύεται ο Τιμόθεος, «αφού κουβαλάει μία ωραία δημιουργική τρέλα»! Εύχομαι καλή επιτυχία και στους δυο τους και τον ευχαριστώ που μέσα σε 90′, όσο διήρκεσε ο καφές μας, μου αφηγήθηκε τόσα πολλά πράγματα!