Όσο κρατάει ένας καφές με τον ερμηνευτή και τραγουδοποιό Γιώργη Χριστοδούλου

Ο Γιώργης Χριστοδούλου γεννήθηκε στην Αθήνα από πατέρα Αιγυπτιώτη. Στα έξι του χρόνια οι γονείς του χώρισαν και έκτοτε τον μεγάλωσαν ουσιαστικά οι γιαγιάδες του, όπως και μια θεία του. Έτυχε οι άνθρωποι αυτοί να είναι καλλιεργημένοι και να τον παίρνουν μαζί τους σε διάφορες εκδηλώσεις. Η μία του γιαγιά τού πρωτόμαθε τα τραγούδια του Αττίκ. Η άλλη, που είναι ακόμη εν ζωή, απλά τού’κανε τα χατήρια: Να τον πηγαίνει, λόγου χάριν, στις συναυλίες της Αρλέτας για να γλίτωνε τα κλάματα μες το σπίτι. Ρωτάω τον Χριστοδούλου αν κάπου μέσα του τον καθόρισε η έλλειψη των γονιών. «Δεν είχα καμία τέτοια αίσθηση» μου απαντάει ορθά – κοφτά, «γιατί έψαξα και βρήκα τους ανθρώπους που έπρεπε να είναι μαζί μου». Το μόνο που τον ενοχλούσε ήταν η έλλειψη προσωπικού χώρου στα συγγενικά σπίτια που έμενε. Θυμάται να ψάχνει ένα σχολικό βιβλίο για να διαβάσει Δευτέρα πρωί και να μην ξέρει που μπορεί να ήταν…Από τα 11 μέχρι τα 18 του μπήκε εσώκλειστος σε οικοτροφείο, πριν φύγει όμως, στα 17 του, κατάφερε να νοικιάσει ένα δικό του διαμέρισμα. Ήταν ακριβώς η περίοδος που πρωτοβγήκε στη σκηνή με την Αρλέτα.

Στα εφτά του πρωτάκουσε την Αρλέτα σε μία εκπομπή του κρατικού ραδιοφώνου. Έχοντας «χάσει» την εκφώνηση του ονόματος της, ξενυχτούσε για δυο μέρες μήπως τυχόν ξαναπαιζόταν η εκπομπή. Λίγο μετά έπεσε πάνω σε μεσημεριανή συνέντευξη της Αρλέτας. «Ήμουν στο Πόρτο Ράφτι στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και πέτυχα την Αρλέτα σε συνέντευξη. Από τότε υποχρέωνα τους δικούς μου να με πηγαίνουν στις συναυλίες της και να μου αγοράζουν τους δίσκους της. Αυτό μέχρι τα 11. Είχε περάσει η παιδική ηλικία ακούγοντας συνέχεια Αρλέτα». Τότε έπεσε στα χέρια του και η εφημερίδα ΒΗΜΑ που κάτω – κάτω, στη δεξιά σελίδα, είχε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών: Στις 2 Σεπτεμβρίου συναυλία του Βαγγέλη Γερμανού και στις 3 Σεπτεμβρίου, ημέρα Τετάρτη, συναυλία της Αρλέτας στο Λυκαβηττό «για τα 20 χρόνια της». Όλο εκείνο το καλοκαίρι ονειρευόταν τη συναυλία αυτή. Πήγε στη στοά Σπύρου Μήλιου μόνος του και προμηθεύτηκε δύο εισιτήρια – ευτυχώς γιατί ο κόσμος τότε είχε κοντέψει να σπάσει την πόρτα. Ήταν η πιο εμπορική ever συναυλία της Αρλέτας με έξι χιλιάδες κόσμο! «Είχα πάει με τη μάνα μου και είχε τόσο κόσμο που δεν ξέραμε από ποιο σημείο να ανέβουμε στο Λυκαβηττό. Μετά το τέλος της συναυλίας, πήγα, τη βρήκα και μαζί με τον Νότη Μαυρουδή μού έδωσαν αυτόγραφο». Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία τους και έκτοτε ο Χριστοδούλου μάζευε οτιδήποτε έβρισκε που να αφορούσε την Αρλέτα! Κάποια στιγμή, όταν έμαθε το πραγματικό της όνομα, το «Νικολέτα Τσάπρα», άνοιξε τον τηλεφωνικό κατάλογο και βρήκε το τηλέφωνο και τη διεύθυνση της. Κατέβηκε στα Εξάρχεια, στην οδό Δεληγιάννη 3, για να την αναζητήσει. Τηλεφώνησε από ένα ψιλικατζίδικο της Καλλιδρομίου, η Αρλέτα βγήκε στο μπαλκόνι της και τον κάλεσε απάνω.

Ο Χριστοδούλου ξεκίνησε κρυφά μαθήματα τραγουδιού στα 16 του, τα οποία πλήρωνε με τα χαρτζιλίκια του. Δασκάλα είχε τη Σοφία Μιχαηλίδου, την τραγουδίστρια τότε του Μίκη Θεοδωράκη. Είχαν κάνει μάλιστα ένα κόλπο με τη γραμματέα της σχολής, την κυρία Γιάννα. Για να μην ανακάλυπταν οι δικοί του ότι σπούδαζε καλλιτεχνικά, φεύγοντας κρυφά από το οικοτροφείο, εκείνη τηλεφωνούσε στο σπίτι και έλεγε αν «θα πάνε ή όχι σινεμά», δηλαδή αν θα κάνουν ή δεν θα κάνουν μάθημα! Μια – δυο φορές ο πατέρας του κάτι είχε υποπτευθεί. «Που πας;» τον ρωτούσε, «το σκας για να τραβιέσαι δεξιά κι αριστερά;» Τελικά το κατάλαβαν οι δικοί του και μάλλον αδιαφόρησαν. Ήταν το 1990, η χρονιά που ο 16χρονος Φοίβος Δεληβοριάς είχε βγάλει στον Σείριο την «Παρέλαση» του. Ο Χριστοδούλου πήγε και βρήκε τον Δεληβοριά στη μπουάτ «Εύμαρος», στους Αμπελόκηπους, ζητώντας του να του κάνει επαφή με τον Μάνο Χατζιδάκι, όπως και έγινε. 

Σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Χατζιδάκι, ο συνθέτης ζήτησε από τον Χριστοδούλου να του έστελνε ένα demo με τη φωνή του σε δύο συγκεκριμένα τραγούδια: Τη «Μικρή Ραλλού» και «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο». Τα έγραψε με έναν κιθαρίστα και, πράγματι, του τά’στειλε. Το ίδιο καιρό ο Χατζιδάκις ήταν άρρωστος και τον είχαν βάλει σε πρόγραμμα γυμναστικής οι γιατροί του. Συχνότερα μάλιστα πήγαινε κι έμενε στο σπίτι του φίλου του, του Λεφεντάριου, στην Παιανία παρά στο δικό του. Έτσι ατόνησε και μια ενδεχόμενη συνεργασία τους. Ο Χατζιδάκις είχε τηλεφωνήσει κάποια μέρα στο σπίτι της μάνας του Χριστοδούλου: «”Ποιος Γιώργης; Δεν μένει κανένας Γιώργης εδώ” απάντησε η μάνα μου και όχι για να με ”κρύψει”, απλά είχε συνηθίσει στο ότι εγώ ποτέ δεν ήμουν εκεί». 

Η μέρα που η Αρλέτα τον έβγαλε στη σκηνή, στο Θέατρο του Κολεγίου Αθηνών, θα του μείνει αξέχαστη για όλα  τα επόμενα χρόνια! Ήταν η παρουσίαση του δίσκου της, «Άσε τα κρυφά κρυμμένα», 1η Μαρτίου του 1992! Στο κοινό ανάμεσα ήταν η Άντζελα Δημητρίου, «μια γλυκιά αδύνατη κοπέλα, η οποία με συνεχάρη κι έφυγε. Την ώρα εκείνη ακούω την Αρλέτα να της λέει από το καμαρίνι: ”Αγγελική, γεια σου”». Πως όμως έφτασε στο σημείο να είναι guest στη συναυλία του ινδάλματος του; Η Αρλέτα έτυχε ν’ ακούσει τα demo των δύο τραγουδιών του Χατζιδάκι χωρίς να ξέρει ότι ο Χριστοδούλου έκανε μαθήματα φωνητικής. «Δεν της τό΄χα πει, ντρεπόμουν, δεν ήθελα να νομίζει ότι περίμενα κάτι απ’ αυτήν, όντας και πολύ πιτσιρικάς, στη δευτέρα λυκείου». Του τηλεφώνησε και του ζήτησε να πάρει άδεια από το σχολείο. Δεν υπήρχε χρόνος για πρόβα, θα έβγαιναν μαζί prima vista στη σκηνή! Έχοντας μάθει απ’ έξω μέχρι και την ανάσα της στα δισκογραφημένα τραγούδια της, τον έβαλε να πει το «Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα». Στην Αρλέτα άρεσε που ένας μικρός μαθητής θα τραγουδούσε το στίχο «Χθες πρωτοαντίκρισα την πρώτη μου ρυτίδα»! Μάλιστα, μέσα στο βινύλιο «Άσε τα κρυφά κρυμμένα» υπάρχει η φράση «Ένας μαθητής». Ελάχιστοι ξέρουν ακόμη ότι ο Γιώργης Χριστοδούλου κάνει φωνητικά στο γνωστό «Μπαρ το Ναυάγιο» της Αρλέτας! Πιθανώς κάτι νά’χει σωθεί από τη συναυλία εκείνη, καθώς στο Λυκαβηττό βρίσκονταν ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης και η Ελένη Μενεγάκη από την εκπομπή «Κοκτέιλ» του MEGA, παίρνοντας συνεντεύξεις απ’ όλους τους συντελεστές. 

Με την τηλεόραση ο Χριστοδούλου μπλέχτηκε για καθαρά βιοποριστικούς λόγους. Έπαιξε σε σήριαλ, όπως τα «Σκονισμένα σύννεφα» και «Βραδινές καμπάνες» – στο τελευταίο υποδυόταν τον εγγονό της Αλεξάνδρας Λαδικού. Επίσης, στο «Τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή: Ο Γιάννης Δαλιανίδης τον είχε δει στη «Μελωδία της Ευτυχίας» με τη Βουγιουκλάκη και τον ζήτησε για να παίξει το «τρίτο στεφάνι» σε νέα ηλικία. Του είχαν φορέσει και φακούς επαφής, αφού ο ήρωας είχε καστανά μάτια. Σε μια σκηνή που έπρεπε να τον πλησιάσει η Ελένη Κούρκουλα και να τον κατσαδιάσει, εκείνου του κοκκίνιζαν τα αυτιά. «Πως το κάνεις αυτό;» τον ρωτούσε εντυπωσιασμένος ο Δαλιανίδης που σκηνοθετούσε. Ταυτόχρονα σπούδαζε υποκριτική στη σχολή Τράγκα, απ’ όπου του επιτρεπόταν να παίζει και στο θέατρο. Συνεργάστηκε νωρίς – νωρίς με τον Ιορδανίδη, τον Βούλτσο, τη Πατεράκη, τον Δαμάτη, τον Φασουλή μέχρι την έκδοση του πρώτου δίσκου του. 

Το 1996 γνώρισε τη Λένα Πλάτωνος και χαίρεται καθώς συνέβαλε στο δισκογραφικό comeback της με το άλμπουμ «Αναπνοές». Έψαχνε για μουσικούς τότε η Πλάτωνος και ο Χριστοδούλου την έφερε σε επαφή με τους δικούς του συνεργάτες, το συγκρότημα Ομαδική Απόδραση, που τελικά έπαιξε στο δίσκο της. Της είχε κάνει δώρο μάλιστα μια υδρόγειο σφαίρα κι εκείνη του είπε τη φοβερή ατάκα: «Χρυσό μου, εσύ μου χάρισες τον κόσμο όλο»…

Το άλμπουμ «Γιαπωνέζικοι κήποι» το 1998 ήταν σε μουσική του Σταύρου Παπασταύρου. Ο Χριστοδούλου έκανε τότε μια παράσταση με παιδικά τραγούδια, από τη «Λιλιπούπολη» μέχρι το «Μίλα μου για μήλα» του Παπασταύρου. Ο συνθέτης του είπε πως αν κάνει δίσκο θα του γράψει όλα τα κομμάτια. Σχεδόν τον υποχρέωσε να γράψει στίχους ο ίδιος κι έτσι προέκυψε το πρώτο τους τραγούδι, το «Πρώτο ραντεβού μας στο Θησείο». Σε ένα τραγούδι ήθελαν για συμμετοχή τη Νένα Βενετσάνου. Τη βρήκαν, άκουσε το τραγούδι με τίτλο «Χίλιες φωτιές» κι ανταποκρίθηκε αμεσότατα. Ο Χριστοδούλου μοιράζεται μαζί μου μια χιουμοριστική ιστορία με τη Βενετσάνου από το στούντιο: «Γράφαμε σε πολυκάναλο στο Praxis του Κώστα Παρίση και του Coti K. που είχε πάρα πολλά σκαλιά και στενά. Έρχεται η Νένα, κάνει ”Γαμώτο μου, με πονάει και το πόδι μου”…”Να πας στο γιατρό” της λέμε. Την επόμενη φορά τη ρωτάμε τι έγινε με το γιατρό. ”Μου είπε αυτός, αλλά τού’πα κι εγώ και τον έβαλα στη θέση του”. ”Τι σού’πε;”…”Ότι πρέπει να αδυνατίσω”…”Κι εσύ τι τού’πες;”…”Αυτό, γιατρέ μου, μου το λένε κι άλλοι που δεν τους πληρώνω”» Κατά τον Χριστοδούλου, η Νένα Βενετσάνου συνδυάζει τα χαρακτηριστικά μιας δημιουργού με ευαισθησία, καλλιέργεια και χιούμορ, συνθήκη σπάνια για κάθε καλλιτέχνη. Για τους «Γιαπωνέζικους κήπους» είχαν διαθέσει 70 CD για promo, εκεί που μόνο οι παραγωγοί του ΜΕΛΩΔΙΑ ήταν 38! Πόλεμος γινόταν για το ποιος θα έπαιρνε το CD, άρα τα τραγούδια βρήκαν το δρόμο τους χωρίς να μπορούν να τα στηρίξουν κανονικά οι ίδιοι. Ενδεικτικό είναι πως ο Ρήγας τον φώναξε τότε να παίξει στους «Δύο ξένους», ως ο «ποιοτικός guest, τάχα μου, στην πρωινή εκπομπή της Εβελίνας Παπούλια». Μετά από εκείνο το επεισόδιο, ο κόσμος τον σταματούσε και κατάλαβε ότι ήξεραν τα τραγούδια του δίσκου από τον ΜΕΛΩΔΙΑ, αλλά όχι και τον ίδιο ως ερμηνευτή τους. 

Το 2001 ήρθε ο δεύτερος δίσκος, το «Η αγάπη είναι ένα πορτοκάλι», στον οποίο συνεργάστηκε με τον Σταύρο Γασπαράτο και τον Άρη Δαβαράκη. Η συνεργασία τους με τον Γασπαράτο ήταν άψογη, καθώς πρόκειται για έναν δημιουργό με εξαιρετικό γούστο. Στο δεύτερο άλμπουμ, ο Χριστοδούλου πρωτόγραψε τραγούδια σε δική του μουσική. Του βγήκε αυθόρμητα, καθώς δεν υπήρχαν και πολλοί συνθέτες που θα του έδιναν κομμάτια τους. Για το «Η αγάπη είναι ένα πορτοκάλι», όλοι οι κριτικοί, με βασικό τον Αργύρη Ζήλο, είχαν γράψει διθυραμβικές κριτικές. Με τον Δαβαράκη είχαν κανονίσει να πάνε διακοπές στο Παρίσι μαζί και με την Αρλέτα. «Δεν είναι ωραίο να κοιτάζεις πίσω…Κάτι που μου συμβαίνει είναι να μη θυμάμαι καθόλου λόγια που έπαιξα στο θέατρο. Θυμάμαι πολύ καλά όμως τη συναισθηματική παρτιτούρα του ρόλου. Θυμάμαι πολύ καλά την Αρλέτα να με φωνάζει από το μπαλκόνι της, όπως και τις βόλτες με τον Άρη στο Παρίσι». Το τραγούδι «Πες μου ναι» ήταν σε μουσική του Angelo Badalamenti και στην επιστροφή στην Ελλάδα με το αεροπλάνο, ο Δαβαράκης έγραψε στίχους πάνω σε μια χαρτοπετσέτα. «Ακόμα την έχω φυλαγμένη» λέει με καμάρι ο Χριστοδούλου! 

Στη δεκαετία του 2000 ο Γιώργης Χριστοδούλου υπόγραψε πρώτη φορά μουσική σε θεατρικές παραστάσεις. Ο Δημήτρης Λιγνάδης τον κάλεσε στη δραματική σχολή του Εθνικού, που δίδασκε, σε εποχές που όλα ήταν χειροποίητα. Συνεργάστηκαν στον «Όσκαρ», μία παράσταση με τη Τζένη Ρουσσέα που είχε βραβευτεί. Από κει και πέρα, έφτασε να κάνει τη μουσική για τέσσερα θεατρικά: Στην επιθεώρηση του Λάκη Λαζόπουλου στο «Βρετάνια», στου Λιγνάδη, στη «Βιομαγεία» και σε ένα παιδικό του Τζιάνι Ροντάρι.

Το 2003 κυκλοφόρησε η πιο αμφιλεγόμενη και για μένα μία απ’ τις καλύτερες δουλειές του Γιώργη Χριστοδούλου, το μίνι άλμπουμ «Δες το κι αλλιώς» με τις διασκευές του στον Φοίβο, τον Καρβέλα και τον Ρακιντζή. «Μέχρι τότε κανείς δεν έπαιρνε το ρίσκο να κάνει διασκευές σε τραγούδια ”μη αποδεκτά”, όλοι διάλεγαν τα ”σιγουράκια”. Μέχρι σήμερα ισχύει αυτό, να παίρνουν δηλαδή κομμάτια που έτσι κι αλλιώς είναι αποδεκτά απ’ όλους ή έχουν μπει στη λίστα των ”καλών τραγουδιών”» λέει ο ίδιος για το συγκεκριμένο CD. Δεν είχε καμία ανασφάλεια, θέλοντας να δείξει ότι η μουσική είναι και για να παίζεις. Της Αρλέτας της είχε αρέσει πολύ η δουλειά αυτή, όπως και της Γαλάνη. Την ίδια ακριβώς περίοδο συνεργάστηκε σε συναυλίες με τον Νότη Μαυρουδή. «Ήμουν ο βασικός τραγουδιστής στις συναυλίες του για δυόμισι χρόνια και έμαθα πάρα πολλά πράγματα δίπλα στον Νότη! Μου έδωσε την ευκαιρία να δοκιμαστώ σε τραγούδια απ’ όλη την τεράστια δισκογραφία του. Δεν ήταν εύκολο, μια φωνή, δυο κιθάρες και ο Ζερμπίνος στο ακορντεόν». Από το «Δες το κι αλλιώς», του γεννήθηκε η ιδέα ενός δίσκου με διασκευές στην pop ή τη jazzy πλευρά του Μάνου Χατζιδάκι, ο γιος όμως του συνθέτη δεν του το επέτρεψε. «Το καταλαβαίνω» ομολογεί ο Χριστοδούλου, «μια και ο Χατζιδάκις είχε επανεξετάσει όποιο ήθελε απ’ αυτά τα τραγούδια του στη ”Ρωμαϊκή” και τη ”Λαϊκή Αγορά” του». 

Το 2004 ο Χριστοδούλου δούλευε στην «Ορέστεια» του Λιγνάδη. Στο διάλειμμα μιας πρόβας συνάντησε μια φίλη του, που πήγαινε στα live του, η οποία του μίλησε για τα μαθήματα ισπανικών της στο Ινστιτούτο Θερβάντες. Την ακολούθησε και εντελώς παρορμητικά γράφτηκε στα ισπανικά. Μέχρι το 2008 είχε μάθει τέλεια τη γλώσσα και πήγε στη Βαρκελώνη. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, είπε μέσα του ότι κάποια στιγμή εκεί θα εγκατασταθεί μόνιμα. Άρχισε να πηγαινοέρχεται, γνώρισε πολλούς μουσικούς και μέσω του myspace, που τότε έκανε θραύση, έγραψε κομμάτια σε συνεργασία με συναδέλφους του από Γαλλία και Ισπανία. Ένας πρώτος κύκλος τραγουδιών είχε θεματολογία τους δρόμους της πόλης, εξ ου και του δόθηκε ο τίτλος «Flaneur». Το CD πήρε διανομή από τη FNAC Ισπανίας. Ο δεύτερος δίσκος της «ισπανικής περιόδου» του ονομάστηκε «Barcelonauta» και περιείχε κομμάτια ισπανικής jazz από το 1920 μέχρι το ’40! Η ασθένεια της πολυαγαπημένης γιαγιάς του τον έκανε να γυρίσει οριστικά στην Ελλάδα. «Μόλις έγινε καλά η γιαγιά μου, αμέσως μού αρρώστησε η Αρλέτα. Κατά ένα τρόπο η ζωή η ίδια ενορχηστρώνει το αποτέλεσμα και για μένα το σημαντικότερο ήταν να βρεθώ κοντά στους ανθρώπους μου που με είχαν ανάγκη»…

Προτελευταία δουλειά του ήταν το αφιέρωμα στον Αττίκ που βγήκε σε βιβλίο – CD από τη Μικρή Άρκτο. Τον βοήθησε η κόρη του Κίμωνα Τριανταφύλλου, του αδερφού του Αττίκ, η οποία είναι και η μοναδική εν ζωή κληρονόμος του σπουδαίου θείου της. Στο δίσκο αυτό είχε τη μεγάλη τύχη να ερμηνεύσει σε α’ εκτέλεση ανέκδοτα τραγούδια του Αττίκ σε ελληνικά και γαλλικά. Η τωρινή ολοκαίνουργια δουλειά του με τίτλο «Αν η αγάπη ήταν δρόμος» έχει συνοχή με τις προηγούμενες. Γράφτηκε α λα παλαιά, με τους μουσικούς να παίζουν ταυτόχρονα στο στούντιο, κάτι που απαιτούσε πολλή δουλειά από πριν. Συμμετέχουν και τέσσερις καλές του φίλες, η Ανδριάνα Μπάμπαλη, η Κατερίνα Κυρμιζή, η Μάρω Μαρκέλλου και η Μαρίζα Ρίζου. 

Όταν θυμίζω στον Γιώργη ένα «σκηνικό» από το σπίτι του, νιώθω να ταράζεται: Ήταν αρχές του 2018 που είχα δει στη βεράντα του την τεφροδόχο της Αρλέτας με φυτεμένα λουλουδάκια. Μου φαινόταν αδιανόητο πως αυτή η γυναίκα «βρισκόταν» μπροστά μας κλεισμένη σε ένα τόσο δα κουτί. Του το λέω…«Η τέφρα της Αρλέτας σκορπίστηκε στην παραλία που πέρναγε τα παιδικά της καλοκαίρια, στα Άσπρα Σπίτια κοντά στο Δίστομο. Δεν είναι όλα πάντα πολύ συγκινητικά…Πλέον έχεις κλάψει τόσο πολύ που το βλέπεις και σαν μία απελευθέρωση. Πήγαμε εκεί με την Άννα Σταματοπούλου και τον Ηλία Κατελάνο, τον κιθαρίστα της Αρλέτας. Η αίσθηση μετά απ’ αυτή την τελετή ήταν ότι η Αρλέτα είναι παντού! Η Αρλέτα είχε ζητήσει να αποτεφρωθεί μαζί με τη ”Μαρία”, την πρώτη της κιθάρα, κάτι που δε μπορούσε να γίνει στη Βουλγαρία. Το κάναμε ξεχωριστά στο χωριό της τη μέρα εκείνη»…

Ας αφήσουμε όμως τα θλιβερά και μελαγχολικά. Αιτία του καφέ που πίνουμε με τον Γιώργη Χριστοδούλου είναι τα live του που ξεκινούν σήμερα, Παρασκευή. Ένα τετραήμερο που θα τερματιστεί την ερχόμενη Δευτέρα στο «Half Note». Την πρώτη μέρα θα κάνει ένα αφιέρωμα στην Αρλέτα, την «πνευματική μητέρα» του, τη δεύτερη θα είναι μαζί του η Μάρω Μαρκέλλου με την Πέννυ Μπαλτατζή σε swing ύφος, την τρίτη ο Φοίβος Δεληβοριάς («υπάρχει μεγάλη συγκίνηση για τη σύμπραξη με τον Φοίβο») και την τετάρτη ο Θανάσης Αλευράς, ένας καλός κωμικός και συμφοιτητής του από τη δραματική σχολή.

Όσο για τα προσεχή του σχέδια, αυτό τον καιρό φτιάχνει ένα παιδικό δίσκο εν είδει παραγγελίας που θα βγει μες το 2019. Συνεργάζεται με τον Αριστείδη Μάραντο, ένα νέο στιχουργό, με τον οποίο έχουν καλή χημεία, αφού έχουν ήδη φτιάξει πολλά και μικρά κομμάτια σαν μουσικές βινιέτες. Φεύγοντας ρωτάω τον Γιώργη Χριστοδούλου τι θεωρεί πιο σημαντικό στη ζωή του και στην τέχνη του. «Να είσαι γαλήνιος μέσα σου» μου απαντάει. Κι αυτό πως πετυχαίνεται; «Περπατώντας, όπως έλεγε η Αρλέτα. Πορεύεσαι και πετάς πίσω σου τα δυσάρεστα, όπως κάνουν και οι ζωγράφοι με τις διορθώσεις στα έργα τους. Είναι καλή πάντα η συγχώρεση, να κάνεις δηλαδή χώρο μέσα σου. Όλα αυτά τα χρόνια μόνο δυο φορές χρειάστηκε να καυγαδίσω. Δεν υπήρξα ποτέ άνθρωπος των εντάσεων. Εκτιμώ τους ανθρώπους που έχουν συνέπεια, που αντιμετωπίζουν σφαιρικά την τέχνη και που δεν έχουν κανέναν άλλο σκοπό εκτός της αγάπης τους για το αντικείμενο τους». 

* Ο Γιώργης Χριστοδούλου γιορτάζει τα 20 χρόνια του στη δισκογραφία με τέσσερις μοναδικές παραστάσεις στη μουσική σκηνή «Half Note» (Τριβωνιανού 17, Μετς). Παρασκευή 23/11: Αφιέρωμα στην Αρλέτα/ Σάββατο 24/11: Συμμετέχουν οι Μάρω Μαρκέλλου – Πέννυ Μπαλτατζή/ Κυριακή 25/11: Συμμετέχει ο Φοίβος Δεληβοριάς/ Δευτέρα 26/11: Συμμετέχει ο Θανάσης Αλευράς. Είσοδος: 15 ευρώ (μπαρ), 20 ευρώ (τραπέζι).