Όσο κρατάει ένας καφές με την ερμηνεύτρια Λίνα Ροδοπούλου

Η Λίνα Ροδοπούλου μας συστήθηκε πριν από μερικούς μήνες με ένα δίσκο με γαλλόφωνο ρεπερτόριο, κλασικό και μοντέρνο, από κοινού με τον κιθαριστή Παναγιώτη Μάργαρη. Η συζήτηση μας ξεκινάει, έτσι, απ’ το αν ανέκαθεν επιθυμούσε ένα τέτοιο πρώτο βήμα και, φυσικά, αν αργότερα έχει κατά νου να ηχογραφήσει και ελληνικά τραγούδια. «Δεν υπήρχε από πριν κάποια συγκεκριμένη ιδέα» μου απαντάει, εξηγώντας μου πως τα καλά πράγματα συνήθως δεν προσχεδιάζονται. «Με τον Παναγιώτη Μάργαρη, που είχαμε μαζί την ιδέα αυτή, θεωρήσαμε πως έπρεπε να κινηθώ προς το γαλλικό ρεπερτόριο, τη δική μου μεγάλη αγάπη από τα χρόνια των σπουδών μου στο τραγούδι». Και δεν «φοβήθηκε» το ρίσκο να βγει με γαλλικά τραγούδια σε μία περίοδο που πολλοί άλλοι συνάδελφοί της έκαναν και κάνουν το ίδιο; Η Ροδοπούλου είναι κατηγορηματικά αρνητική για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί πλέον το γαλλικό τραγούδι έχει μεγάλη αποδοχή από το κοινό, που όσο πάει γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Δεύτερον, πιστεύει πως ο κάθε καλλιτέχνης έχει να δώσει τη δική του σφραγίδα και ν’ αποτυπώσει τη δική του προσωπικότητα πάνω στις γαλλικές μελωδίες. «Ο καθένας κάνει τα πάντα υπό το δικό του διαφορετικό πρίσμα».

Πιστεύει πως υπάρχει συγγένεια μεταξύ του «έντεχνου» ελληνικού και του γαλλικού τραγουδιού κι αυτός επίσης ήταν ένας απ’ τους λόγους που την ώθησαν στο εγχείρημα της. «Μπορεί να είναι διαφορετική η τοποθέτηση και η άρθρωση των Ελλήνων από τους Γάλλους ερμηνευτές, όμως οι μελωδίες είναι κοινές και για τις δύο χώρες» μου λέει και νομίζω πως έχει δίκιο! Όντως τυχαίνει ν’ ακούσεις μια μελωδία και να μην καταλάβεις αν πρόκειται για ξένη ή ελληνική, κάτι που συνέβη κατά κόρον με συνθέτες σαν τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Γιάννη Σπανό. «Διαφορετικές κληρονομιές με πολλά κοινά αισθητικά στοιχεία» συμπληρώνει εκείνη που με την ίδια άνεση ερμηνεύει το «Ne me quittes pas» του Jacques Brel και την «Όμορφη πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη.

Η Ροδοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα με καταγωγή από την Ικαρία από τη μεριά της μητέρας της και από την Αρκαδία από τη μεριά του πατέρα της. Σπούδασε και πήρε το δίπλωμα της στο κλασικό τραγούδι, αν και ξεκίνησε με κιθάρα παράλληλα και με άλλες σπουδές που δεν ήταν μουσικές. «Η κλασική παιδεία μου έδωσε την πολυτέλεια να μπορώ να ερμηνεύω οποιοδήποτε είδος αγαπάω» παραδέχεται κι αμέσως τη ρωτάω για την ευχέρεια της στις ξένες γλώσσες. Θεωρεί πως άμα κάποιος δεν γνωρίζει καθόλου γαλλικά, είναι και πάρα πολύ δύσκολο να τα τραγουδήσει. «Τα γαλλικά έχουν τον δικό τους ήχο σαν γλώσσα κι όταν δεν τα ”κατέχεις”, δεν είναι κι εύκολο να μεταφέρεις συναίσθημα στην ερμηνεία σου». Η ίδια μιλάει γαλλικά κι από παιδί ταξίδευε συχνά στη Γαλλία με επαγγελματικές αφορμές του πατέρα της. Από μαθήτρια εξασκούσε τη συγκεκριμένη γλώσσα κι έτσι τα αγάπησε σε βάθος. Η Λίνα Ροδοπούλου ίσως είναι αυτή τη στιγμή η αρτιότερη Ελληνίδα ερμηνεύτρια γαλλικών τραγουδιών – της το λέω αυτό και εισπράττω το «ευχαριστώ» της: «Βλέπω στα live μου τον κόσμο μετά, ναι μεν να δίνει συγχαρητήρια, αλλά να μένει ειδικά στο γαλλόφωνο ρεπερτόριο. Δεν είναι λίγοι αυτοί που μου λένε πως με τα γαλλικά τραγούδια αλλάζει η ερμηνεία μου και φωτίζεται το πρόσωπο μου»! 

Απ’ την άλλη, αγαπά εξίσου το ελληνικό τραγούδι, η προτίμηση όμως του κοινού στο γαλλικό ρεπερτόριο σίγουρα τη δικαιώνει για τη δισκογραφική επιλογή της. Της είναι δύσκολο να προσδιορίσει με ακρίβεια πόσο καιρό τραγουδά επαγγελματικά. «Τραγουδώ από 15 χρονών, τότε τραγούδησα για πρώτη φορά! Ως φοιτήτρια συμμετείχα σε ένα γκρουπάκι και δίναμε συναυλίες σε κάποιους μικρούς χώρους. Περνώντας τα χρόνια, ασχολούμενη και μ’ άλλα πράγματα πέραν της μουσικής, συνειδητοποίησα πως η μουσική μού χτύπησε την πόρτα». Στο σημείο αυτό εννοεί πως η ίδια η μουσική την ανάγκασε γλυκά ν’ ασχοληθεί μ’ αυτή! «Επαγγελματικά θα έλεγα ότι τραγουδάω τα τελευταία οχτώ χρόνια, ίσως λέω και πολλά τώρα» με ενημερώνει. 

Πλέον η Ροδοπούλου βιοπορίζεται από το τραγούδι. Με δυσκολία, βέβαια, εφόσον η ενασχόληση με την τέχνη γενικώς δεν εξασφαλίζει οικονομική ασφάλεια στη ζωή ενός καλλιτέχνη. «Το μοναδικό μου εισόδημα προέρχεται από τη μουσική, όχι μόνο ως τραγουδίστρια, αλλά και ως δασκάλα μουσικής». Αυτή τη στιγμή διδάσκει φωνητική εξατομικευμένα, αλλά και τραγούδι στη χορωδία του δήμου Νέας Ερυθραίας. 

Θέλω να μου μιλήσει για το περιεχόμενο του CD της και την ρωτάω με ποιο σκεπτικό επέλεξε από Jacques Brel μέχρι Lara Fabian. «Δεν υπάρχει άλλο σκεπτικό» μου εξηγεί, «εκτός απ’ το ότι ήταν όλα αγαπημένα μου τραγούδια! Την επιλογή των τραγουδιών κάναμε μαζί με τον Μάργαρη, που ήταν ο εμπνευστής και επιμελητής αυτής της δουλειάς». Κατά τη γνώμη της, βέβαια, ήταν και λίγο μονόδρομος το εν λόγω ρεπερτόριο, αφού έπρεπε να επεκταθεί σε πολλές διαφορετικές περιόδους του γαλλικού τραγουδιού. Τη βοήθησε η κοινή αισθητική, «ένα ωραίο ενιαίο κλίμα» σε όλα τα κομμάτια σαν να ήταν ο δικός της φόρος τιμής στο γαλλικό τραγούδι.

Ποια να είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της, μέχρι σήμερα, στο τραγούδι; Δυσκολεύεται να απαντήσει. «Δεν είναι μόνο μία» λέει, αλλά αμέσως μετά θυμάται τη συγκίνηση και την ανταπόκριση του κοινού με το που ανεβαίνει στη σκηνή. «Όλοι έχουμε ανάγκη να ταξιδεύουμε και να βιώνουμε έντονα συναισθήματα, άρα δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο απ’ το να προσφέρεις απλόχερα τη συγκίνηση στον άλλον. Οι πιο ευτυχισμένες στιγμές μου έχουν να κάνουν με την αγάπη του κόσμου»! Το ίδιο συναίσθημα νιώθει και όποτε βλέπει τους μαθητές της στο τραγούδι να ξεπερνάνε τις δυσκολίες και να της εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους. «Το να μου χαρίσουν ένα λουλούδι ή να μου φτιάξουν ένα φαγητό, σας λέω πρόσφατα και αληθινά περιστατικά, με κάνει να πιστεύω πως αυτό που εγώ αγαπώ τόσο πολύ, λειτουργεί ως βάλσαμο στις ψυχές των άλλων».

Ούσα μητέρα η ίδια, θεωρεί πως μία μητρική διάθεση υπάρχει όχι μόνο απέναντι στο παιδί της, αλλά και στους μαθητές της. «Διδάσκω σε όλες τις ηλικίες, αλλά αυτή τη μητρική διάθεση, όπως σωστά επισημαίνετε, την έχω απέναντι σε κάθε άνθρωπο που ζητά τη βοήθεια μου. Προσπαθώ σαν μητέρα να ενθαρρύνω τον άλλον, να τον αποτρέψω από κακοτοπιές». Αυτό όλο δείχνει άνθρωπο «χορτασμένο», της λέω, για την ακρίβεια άνθρωπο που επίσης έχει δεχτεί βοήθεια στην πορεία του! Συμφωνεί και πιστεύει πως ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε τους ανθρώπους που μας έχουν βοηθήσει ακόμη και σε τεχνικό επίπεδο: «Η δική μου η δασκάλα, η Μάρθα Αράπη, μου έδωσε όλα τα εφόδια και χρήσιμες συμβουλές. Είχα για πολλά χρόνια μια χρήσιμη καθοδήγηση». Το ίδιο θεωρεί ότι βοηθήθηκε από κάθε καλό μουσικό που συνάντησε και της πρόσφερε τις γνώσεις του, «από μόνοι μας δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα» την ακούω να μου λέει χαρακτηριστικά. 

Ρωτάω για το τέλος τη Λίνα Ροδοπούλου ποια είναι ακριβώς η φιλοδοξία της σε σχέση με το δίσκο της. «Θέλω να συστήσω τον εαυτό μου στον κόσμο, να δείξω ότι είμαι μια νέα γυναίκα που αγαπάει πολύ την τέχνη και το τραγούδι, το γαλλικό εν προκειμένω, να εκφραστώ όπως μπορώ κι εγώ». Θέλει να κάνει τους Έλληνες, όπως λέει, να αγαπήσουν το γαλλικό τραγούδι και να διευρύνει τους ορίζοντες τους, εφόσον υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν καμία σχέση με τη γαλλική μουσική. Της εύχομαι καλή συνέχεια, να είναι καλοτάξιδο το CD της και να κάνει μια επιτυχημένη παράσταση στη μουσική σκηνή «Σφίγγα». 

* Η Λίνα Ροδοπούλου θα παρουσιάσει το «Nouvelle passion», την πρώτη της δισκογραφική εξόρμηση, το Σάββατο 25 Μαΐου στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» (Ακαδημίας & Ζωοδόχου Πηγής). Μαζί της θα είναι ο Δημήτρης Κούστας στο ακορντεόν, ο Κώστας Παρισιάδης στην κλασική κιθάρα και ο Λουκάς Γιαννακίτσας στο μπάσο.