Ο Μεσσίας του διαβόλου
Η πολιτική είναι γεμάτη από συναισθήματα. Ο σκληρός κόσμος με τις άχρωμες λέξεις και τις τυποποιημένες εκφράσεις δεν είναι αντιπροσωπευτικός αυτού που συμβαίνει στην πολιτική. Μην κοιτάτε το κανάλι της Βουλής, την προσπάθεια του Παπανδρέου να μιλήσει με τα ξένα δανεικά αισθήματα του κειμενογράφου του, τον Σαμαρά που πνίγεται μπουκωμένος από την εθνική του ρητορεία, τον Καρατζαφέρη που βγάζει χρησμούς κριτή πασαρέλας καλλιστείων.
Η πολιτική έχει συναισθήματα. Νίκες, ήττες, επαναστάσεις, ανατροπές, ακόμη και αυτή τη γλυκιά αίσθηση της προσμονής τους. Όσοι συμμετέχουν στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν είναι μόνο εξαρτημένοι από την εξουσία, υπόδουλοι συμφερόντων. Είναι και τζάνκι των ακραίων συναισθημάτων που προκαλεί η πολιτική. Συναισθημάτων που ίσως να μη νιώσουν ποτέ στην προσωπική τους ζωή. Αυτό το κύμα που τους παίρνει από το «τίποτα» και τους κουβαλάει ως τον αυτοπροσδιοριμό του «πολύ σημαντικού», με τον κίνδυνο πάντα να τους πετάξει στα βράχια της λήθης.
Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του άρθρου του Κώστα Βαξεβάνη
