Όποιος πηδάει πολλά παλούκια…

Αν μάλιστα ο αλαζόνας που εκπροσωπεί την ελίτ – η οποία θεωρεί τη χώρα ιδιοκτησία της – είναι … κουτσό άλογο και προέκυψε λόγω συγκυρίας και ίντριγκας, τότε άστα – βράστα. Κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και προσπαθούν να σώσουν επικοινωνιακά την παρτίδα στολίζοντας με φρου-φρου κι αρώματα το πολιτικό τους φόρτωμα. Τον στριμώχνουν σ’ ένα προστατευμένο περιβάλλον συμβούλων, τον προγραμματίζουν, τον κουρδίζουν κατάλληλα και τον ρίχνουν στην πολιτική αρένα.  

Έτσι μας προέκυψε πρωθυπουργός ο …Κυριάκος Μητσοτάκης.
 
Αν ακούσεις τον Κυριάκο να μιλάει εκτός κειμένου για περισσότερο από δύο λεπτά συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει τίποτα κάτω από την επιφάνεια, είναι κενός περιεχομένου!! Και τότε γελάει ο κάθε πικραμένος.

Δε μιλάμε για τη ρητορεία του σε στυλ αντιπροέδρου του Εδεσσαϊκού: “Θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να μη φτάσουμε στο σημείο να κάνουμε ό,τι χρειάζεται” ή “δεν αποτέλεσε σε καμιά περίπτωση συμφωνία … η γραπτή αποτύπωση μιας προφορικής συμφωνίας … για να υπάρχει στο χαρτί τί συμφωνήθηκε”. Ούτε για τις γελοιότητες περί “επαγγελματιών τραυματιών”.   

Μιλάμε για δηλώσεις που ξεφεύγουν από τον θεσμικό του ρόλο εκθέτοντας τον ίδιο και το κόμμα του. Αλλά θα πείτε Μητσοτάκης, θεσμική στάση και διάκριση εξουσιών είναι έννοιες ασύμβατες. Ο άνθρωπος νομίζει ότι, εκτός της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, διαφεντεύει και την Δικαιοσύνη. Πιστεύει ότι μπορεί να την χειραγωγεί μέσω κάποιων προθύμων δικαστών για να βαφτίζει το κρέας ψάρι, τα σκάνδαλα σκευωρίες, και να εξοντώνει με παραπληροφόρηση και δικαστικά πραξικοπήματα πολιτικούς αντιπάλους και ενοχλητικούς δημοσιογράφους.

Ο Κυριάκος μεθάει από τα χειροκροτήματα των βουλευτών της ΝΔ όταν… κορνάρει!!! Νιώθει “βασιλιάς, δικτάτορας, θεός και παντοκράτορας”, όπως έλεγε η Χάρις Αλεξίου στο τραγούδι “Ούζο όταν πιεις”. Έτσι εξηγείται ο εκτροχιασμός του στην Βουλή εναντίον των δημοσιογράφων που ξεσκέπασαν το σκάνδαλο Νοβαρτις, όταν έλεγε: «Αυτό δεν λέγεται δημοσιογραφία, αυτό λέγεται συμμορία. Δε λέγεται ελευθεροτυπία αλλά ελευθερο-δολοφονία. Με αυτόν τον υπόκοσμο είστε αγκαλιά».
Ήταν σίγουρος ότι οι Βαξεβάνης και Παπαδάκου εκτός από την δολοφονία χαρακτήρα, θα παραπέμπονταν, κατ’ εντολή του, στο Ειδικό Δικαστήριο.  Όμως αγαπάει ο θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη. Κι έτσι του προέκυψε αμετάκλητο απαλλακτικό βούλευμα για τους διωκόμενους δημοσιογράφους…

“Να ζητήσει συγγνώμη ο πρωθυπουργός. Να απολογηθεί”, ακούστηκε σε πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή. Αστεία πράγματα. Αυτό απαιτεί θάρρος, συνείδηση, ενσυναίσθηση, τα οποία δεν διαθέτουν άτομα μικρού πολιτικού εκτοπίσματος και ελλειμματικής κατανόησης της πραγματικότητας.

Υποθετικά μιλώντας, θα μπορούσε ίσως στο πλαίσιο μιας δημόσιας απολογίας να δηλώσει:

“Πολλές φορές απερίσκεπτα μπορεί να άσκησα τη γοητεία μου, κολακεύτηκα, φλέρταρα, έδωσα παραπανήσιες υποσχέσεις… είχα μια υπερβολή στην προσέγγισή μου. Δεν νομίζω ότι εδώ κατηγορούμαι για πέφτουλας ή για γύπας, μπορεί να υπήρξα, μπορεί να ξέφυγα σ’ αυτό αλλά βιαστής δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε βιαστής, ούτε εκβιαστής…”

Αυτή η απολογία απαιτεί σκηνική ικανότητα την οποία δε διαθέτει ο Κυριάκος. Ο Λιγνάδης μπορεί και το κάνει. Ο Λιγνάδης υπερασπίζεται τον εαυτό του δηλώνοντας ότι “δεν είναι βιαστής, ούτε εκβιαστής”. Μπορεί ο Μητσοτάκης να ισχυριστεί κάτι τέτοιο όταν με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του “βιάζεται” η κοινωνική πλειονότητα; Όταν οι “πέφτουλες” και οι γύπες της ολιγαρχίας που υπηρετεί ξεσκίζουν τις σάρκες της κοινωνίας;     

Έχει ο καιρός γυρίσματα Κυριάκο. Και όποιος πηδάει πολλά παλούκια…

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr