Ομάδα Ντουθ στο koutipandoras.gr: "Το θέατρο συμβάλλει στη διαμόρφωση ανθρώπων με βούληση και φαντασία"

Ένα ταξίδι στον μαγικό και δυσπρόσιτο κόσμο των ονείρων, εκεί που η φαντασία γίνεται κομμάτι της πραγματικότητας που μας περιβάλει. Και μία ιστορία για το ταίριασμα και την ολοκλήρωση, την αξία που έχει κανείς να “κυλάει”…

Η ομάδα Ντουθ (Βάσια Ατταριάν, Μυρτώ Μακρίδη, Ιωάννα Ραμπαούνη, Δημήτρης Τάσαινας) μας μιλάει για το μυστήριο και το αλλόκοτο, για τις δυσκολίες των νέων καλλιτεχνών στους καιρούς που ζούμε, αλλά και για τον λυτρωτικό ρόλο που μπορεί να επιτελέσει το θέατρο. Όλα αυτά, με αφορμή δύο παραστάσεις που ανεβαίνουν φέτος στο Skrow Theatre, τον “Ονειροφάγο” του Μίκαελ Έντε και “Το Κάτι σαν Κομμάτι”, ένα έργο εμπνευσμένο από ένα παραμύθι του Σελ Σιλβερστάιν. 

-Γιατί σας κίνησε το ενδιαφέρον ο κόσμος των ονείρων;

Για κάποιους τα όνειρα είναι η προβολή του ασυνείδητου, άλλους τους τρομάζουν και δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν και για άλλους είναι πηγή έμπνευσης. Όλοι όμως τελικά, αυτό το  “αλλόκοτο” έχουν κατά βάθος ανάγκη να μοιραστούν.

-Στην παράσταση “Ο Ονειροφάγος” χρησιμοποιήσατε ως πηγή έμπνευσης πίνακες σουρεαλιστών ζωγράφων. Γιατί;

Οδηγηθήκαμε στους σουρεαλιστές γιατί με αφορμή τα όνειρα προσπάθησαν να αποτυπώσουν ακριβώς αυτό: την παράξενη πλευρά του εαυτού μας που παράγει εικόνες και νοήματα που την άλλη μέρα το πρωί δεν έχουν καμία λογική συνέπεια και συνέχεια. Και όμως, αποτελούν κομμάτι της φαντασίας μας, άρα υπάρχουν σε αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα!

– Ποια είναι η σύνδεση του ονείρου με την πραγματικότητα;

Τα όνειρα κι η πραγματικότητα δεν είναι έννοιες αντίθετες όπως τείνουμε να πιστεύουμε. Ο Ρενέ Μαγκρίτ – δανειζόμαστε και έναν πίνακά του στην παράσταση – είχε πει:  “Αν τα όνειρα είναι μετάφραση της ζωής, η ζωή είναι επίσης μετάφραση των ονείρων”.

– Ποιες είναι οι δυσκολίες για μία νέα θεατρική ομάδα; 
Οι συνθήκες (κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές) στην Ελλάδα σήμερα δεν ευνοούν τέτοιες πρωτοβουλίες. Για μια νέα ομάδα, δεν υπάρχει καμία σχεδόν βοήθεια και πιθανότητα στήριξης. Οι δυσκολίες έχουν να κάνουν με το ότι πρέπει μόνη της η ομάδα να οργανώσει, να δημιουργήσει, να χρηματοδοτήσει τη δουλειά της. 

– Και με ποιους τρόπους προχωράει μία ιδέα;

Είτε ξεκινάς από το μηδέν και κάνεις μια παράσταση, είτε πρέπει να κάνεις μια δεύτερη δουλειά ώστε να χρηματοδοτήσεις – έστω και με το ελάχιστο- αυτό που θες να φτιάξεις. Στην Ελλάδα υπάρχει πληθώρα νέων ανθρώπων που επιλέγει να ασχοληθεί με τον χώρο της τέχνης και αυτό θα μπορούσε να υποστηριχθεί και να γίνει στοιχείο δύναμης για τη χώρα και τον πολιτισμό της, πράγμα που δεν συμβαίνει καθόλου.

– Υπάρχει φροντίδα από τους κρατικούς θεσμούς για τον πολιτισμό;

Η έλλειψη πίστης και στήριξης στον πολιτισμό είναι βασικό εμπόδιο. Ζούμε σε μια χώρα που όχι μόνο δεν επενδύει σε αυτόν αλλά πολύ εύκολα τον αποδυναμώνει με κάθε ευκαιρία. Ας σκεφτεί κανείς πόσο συρρικνώνουν τη θέση του στην παιδεία και την εκπαίδευση και πόσοι άνθρωποι δεν μπορούν οικονομικά ή δεν έχουν ποτέ τα ερεθίσματα να δουν μια παράσταση.

– Γιατί σας γοητεύει το παιδικό θέατρο;

Και για μας τους ενήλικες είναι ένας τρόπος να ανακαλύψουμε το δικό μας εγκλωβισμένο κομμάτι που έχει να κάνει με την παιδικότητα. Σε ένα παιχνίδι με παιδιά μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο ευφάνταστα μπορούν να μετατρέψουν το πιο “άχρηστο” για μας αντικείμενο σε κάτι δημιουργικό και να χτίσουν ολόκληρες ιστορίες γύρω από αυτό.

– Ποια είναι η φιλοσοφία σας για το θέατρο; 

Πιστεύουμε ότι το θέατρο διαπαιδαγωγεί και – αν του δοθεί η ευκαιρία – μπορεί να συμβάλλει στη διαμόρφωση ανθρώπων με βούληση, κριτική σκέψη και οξυμένη φαντασία. Ούτως ή άλλως, δεν θεωρούμε πως ένα παιδί χρειάζεται λιγότερα από έναν ενήλικα. Κι αυτό έχει ανάγκη τα ίδια- αν όχι και περισσότερα ερεθίσματα – και η τέχνη είναι η καταλληλότερη για να του τα δώσει… 

– Ποια στιγμή με την ομάδα Ντουθ δεν θα ξεχάσετε ποτέ;

Με την παράσταση “Ο Ονειροφάγος” ταξιδέψαμε μέχρι τη Σκύρο. Στο τέλος της παράστασης όταν πια ο Ονειροφάγος είχε φάει όλα τα κακά όνειρα του μικρού κοριτσιού, τα παιδιά που παρακολουθούσαν την παράσταση σηκώθηκαν όρθια, άρχισαν να χειροκροτούν,να φωνάζουν μπράβο και να χαίρονται που τα κατάφερε! Ήταν σαν εκείνη τη στιγμή να ένιωθαν πως είχαν βρει τη λύση για τους δικούς τους φόβους και εφιάλτες. Επίσης, όταν παίξαμε για πρώτη φορά το “Πατατατί” σε ένα σχολείο στην Καλλιθέα. Είναι μια μέρα που δύσκολα θα ξεχάσουμε και η οποία είχε άγχος, αγωνία αλλά και μεγάλη ευτυχία.

– Τα σχέδια σας για τη χρονιά που έρχεται;

Η φετινή μας παράσταση μας βρίσκει ξανά να διασκευάζουμε ένα παραμύθι. Αυτή τη φορά έχουμε έρθει αντιμέτωποι με έννοιες όπως το ταίριασμα και η ολοκλήρωση. “Θέλω να κυλήσω”,  λέει ο ήρωας μας και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε κι εμείς μαζί του.  Από τις 9 Νοεμβρίου θα είμαστε κάθε Κυριακή στις 12:00 στο Skrow Theatre με την παιδική παράσταση “Το Κάτι σαν Κομμάτι”, ένα έργο εμπνευσμένο από το παραμύθι του Σελ Σιλβερστάιν “Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο”.

Η Ομάδα Ντουθ με αριθμούς

16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Ήταν το το βάπτισμα του πυρός για την ομάδα. Παίξαμε για πρώτη φορά το “Πατατατί” σε ένα σχολείο στην Καλλιθέα.

23 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013
Το “Πατατατί” παίχτηκε με κουτί οικονομικής ενίσχυσης με σκοπό να μαζευτούν χρήματα για ένα κορίτσι που είχε ανάγκη να καλύψει τα ιατρικά του έξοδα.

19 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

Με την παράστασή μας  “Ο ονειροφάγος” ταξιδέψαμε μέχρι τη Σκύρο.

10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015
Η ομάδα του Skrow theater μας πρότεινε να αναλάβουμε την παιδική σκηνή του θεάτρου για τα επόμενα δύο χρόνια.

Περισσότερες πηροφορίες για το Skrow theater

Συνέντευξη στην Ηλέκτρα Ζαργάνη