«Όλοι ίδιοι είναι(;)»

«Δεν είναι όλοι ίδιοι». Το ακούς και το ξανά ακούς. Ναι, δεν είναι. Και πως είναι δυνατόν να «είναι όλοι ίδιοι»; Η ανακουφιστική διαπίστωση όμως δεν έχει λύσει ποτέ, κανένα πρόβλημα στις σύγχρονες κοινωνίες. Ούτε παλιότερα έλυσε.

«Γιατί;», αναρωτιέσαι, «αφού δεν είναι όλοι ίδιοι!». Ναι, δεν είναι, ποτέ δεν θα είναι. Αλλά δεν αρκεί. Δεν αρκεί γιατί αυτοί που προφανώς «δεν είναι ίδιοι» με τους άλλους, με εκείνα τα ίδια κι απαράλλαχτα μισάνθρωπα κτήνη που δεν διστάζουν να τραβήξουν «μπιστόλι» στο ελληνικό Φαρ Ουέστ, δεν μπορούν(;) να δώσουν τον τόνο της αλλαγής – οποιασδήποτε αλλαγής, σε οποιοδήποτε επαγγελματικό χώρο, πολλώ δε μάλλον στον χώρο της αστυνομίας που διατηρεί το «μονοπώλιο της νόμιμης βίας».

Το «δεν είναι όλοι ίδιοι», κατάντησε… λευκαντικό στο καλάθι του νοικοκύρη, που δεν πολυπροβληματίζεται – κυρίως για τον «διαφορετικό» άνθρωπο. Χρόνια άλλωστε εκπαιδεύτηκε γι’ αυτό. Και πήρε master. Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους κι ας χαλάμε την καρδιά σε κάποιους, λίγοι ήταν αυτοί/ες που λυπήθηκαν κι ακόμη λιγότεροι/ες, ελάχιστοι/ες για την ακρίβεια, όσοι/ες συγκλονίστηκαν με την δολοφονία του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη. Ναι! Κώστα Φραγκούλη, τον έλεγαν. Όχι «γύφτο», όχι «τσιγγάνο», όχι «Ρομά». Έλληνας πολίτης ήταν ο Κώστας, όπως ήταν και ο Αλέξανδρος, όπως ήτανε και ο Ζακ.

Ψιλά γράμματα. Αλλά τα ‘παμε. «Δεν είναι όλοι ίδιοι», οι πολίτες. Σωστό. Κόσμος αρκετός διαμαρτυρήθηκε για την δολοφονία του Φραγκούλη. Μόνο που αυτό το δυναμικό, νεαρής ηλικίας κυρίως, κομμάτι της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που υποφέρει (ξανά), δεν φαντάζει τόσο… λαμπερό, τόσο μαζικό στα μάτια των αναλυτάδων και των συμβουλατόρων της εξουσίας. «Δεν επηρεάζουν», ισχυρίζονται την τάση την εκλογική. Κοινώς «μην ασχολείσαι». «Ανθ’ ημών Γουλιμής», είχε πει ο Τρικούπης. Για όσους διαβάζουν Ιστορία αυτό, όμως…

Ναι «δεν είναι όλοι ίδιοι», οι αστυνομικοί. Προφανώς! Το είπαμε. Το ξαναλέμε και θα το λέμε συνέχεια. Δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι ίδιοι. Ευτυχώς. Μόνο που αυτοί οι λιγότεροι – εάν είναι λιγότεροι – που «δεν είναι ίδιοι», στην πάροδο των ετών απέδειξαν πως αν όχι τίποτε, ελάχιστα μπόρεσαν να νοικοκυρέψουν στα του επαγγελματικού τους οίκου. Κι αν τελικώς «είναι περισσότεροι», αυτοί οι «δεν είναι όλοι ίδιοι», τότε τα πράγματα αποκαλύπτεται πως είναι ακόμη πιο προβληματικά. Γιατί τον «τόνο» συνεχίζουν να τον δίνουν οι κάθε λογής Κορκονέες, τα «μεμονωμένα περιστατικά» που τραβούν «μπιστόλι» γιατί «ξέρεις ποιος είμαι ‘γω ρε κωλόπαιδο;».

Το τσιτάτο «εκδημοκρατισμός της αστυνομίας» έχει ακουστεί στη χώρα μας, περισσότερες φορές από όσες ακούσαμε τους… Scorpions τα τελευταία χρόνια σε συναυλία στην Ελλάδα. Χρήσιμο σύνθημα κι ελπιδοφόρο – δεν λέω – αλλά πιότερο θυμίζει «στρίβειν δια του αρραβώνος». Καλή και η κατάργηση ένοπλων χουλιγκάνικων σωμάτων τύπου Δέλτα, Δράση κλπ. Καλή και η διάλυση πραγματικά αστείων αστυνομικών σωμάτων, όπως η ρουσφετολογική «πανεπιστημιακή αστυνομία» που τα μέλη της δεν θα ‘παιζαν ούτε κομπάρσοι στο Police Academy. Αρκεί όμως; Αρκεί για να εμπαιδώσει ο μέσος wannabe πιστολέρο πως δεν μπορει, πως είναι αδιανόητο, απαγορευτικό να κάνει ό,τι γουστάρει; Αρκεί για να αντιληφθεί πως ο ρόλος του, η αποστολή του στην κοινωνία είναι διαφορετική από αυτή που κάποιοι τον έμαθαν;

Α!Το κλειδί! «Κάποιοι τον έμαθαν». Δηλαδή κάποιοι, τον εκπαίδευσαν!

Πρέπει να ‘σαι μάλλον αθώος/α για να πιστεύεις πως στην ΕΛ.ΑΣ. δεν ανθεί πια ο χρυσαυγιτισμός – και ως νοοτροπία και ως εκλογική επιλογή. Το δεύτερο είναι μετρήσιμο, το πρώτο διαπιστώνεται καθημερινά έξω. Το βλέπεις.

Τα χέρια της αστυνομίας, δεν χρειάζεται να «δεθούν». Σε καμία περίπτωση βέβαια, δεν πρέπει να «λυθούν». Τα χέρια ΑΥΤΩΝ των αστυνομικών που τραβάνε «μπιστόλι», απλώς «κόβονται». Διοικητικά πρωτίστως, χωρίς μα, μου, σου και περάστε αμέσως από την θεότυφλη(;) Δικαιοσύνη για τα περαιτέρω – τα ποινικά. Όπως πρέπει να «κόβονται» διοικητικά (κατόπιν και μέσω της Δικαιοσύνης) και τα μακριά χέρια των αστυνομικών εκείνων που αφιονισμένοι (με εντολές ποιών;) πέφτουν με μηχανάκια στο πλήθος ή που ανοίγουν κεφάλια με γκλομπς ή που με ευθεία βολή βάλουν κατά «κακοποιών» φοιτητών. Ή δημοσιογράφων. Ή φωτορεπόρτερ. Ή…

Τα χεράκια αυτών των αστυνομικών λοιπόν, που δεν τους χρειάζεται(;) η αστυνομία «κόβονται». Δεν κρύβονται, κάτω από τα χαλάκια κάποιας ΕΔΕ. Κι ας αλυχτάνε στα τηλεπαράθυρα τηλεπερσόνες και συνδικαλιστάδες αρματωμένοι με δήθεν νοικοκυραίικες μπαλάσκες.

Όσο για τα επιδόματα; Προσέξτε όχι μόνο που τα δίνετε (ας πάρουν όλοι), αλλά και στο πότε λέτε «ΝΑΙ» για να δωθούν.

Αυτά και το νου σας στους δρόμους… Αναπηδούν μηχανές στο οδόστρωμα…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr