Ολίγο από Ποτάμι

Γράφει ο Φέλιξ

Ας αφήσουμε για λίγο τα μεγάλα συμπεράσματα του εκλογικού αποτελέσματος που αφορούν τα κόμματα εξουσίας και ας κοιτάξουμε προς τα κάτω. Η νέα Βουλή έχει ολίγο από Ποτάμι. Δίπλα στο Βασίλη Λεβέντη, ο Σταύρος Θεοδωράκης μετά των Ψαριανών, θα δώσει μάχη για να αποδείξει ποιός τελικά είναι ο πιο σοβαρός. Ο αρχηγός της Ένωσης Κεντρώων ή ο ίδιος.

Το Ποτάμι κατρακύλησε δύο μονάδες και δεν θα μας πει ποτέ το ίδιο γιατί συνέβη. Για τον απλό λόγο πως δεν υπάρχει κομματικός μηχανισμός για να επεξεργαστεί και να ανακοινώσει τι συνέβη. Όπως συμβαίνει το λίγο διάστημα λειτουργία του, δεν υπάρχουν πολιτικές αποφάσεις, εσωκομματικές ζυμώσεις, διάλογος και κομματική λειτουργία. Υπάρχει ο αρχηγός με μια κουστωδία θαυμαστών (αν και τώρα τελευταία δεν είναι πλέον και τόσο θαυμαστές όπως μου λένε) που έχουν αντικαταστήσει την ιστορική λειτουργία που έχουν οι πολιτικοί μηχανισμοί και την ανταλλαγή απόψεων με τη βάση, με προφητείες και ψυχανεμίσματα.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης επιχείρησε να εμφανίσει την πολιτική του αδυναμία και την επιπολαιότητα θέσεων με αντισυμβατική λειτουργία. Στην πραγματικότητα δεν είχε κόμμα, δεν άκουγε κανένα, δεν κουβέντιαζε με κανένα, δεν αποφάσιζε με κανένα. Η πολιτική του ανάλυση επιπέδου Γυμνασίου, εμφανιζόταν ως ορθολογισμός και η μάχη του αυτονόητου. Στην πραγματικότητα ήταν ρηχότητα και πολιτική αγραμματοσύνη.

Γύρω του μαζεύτηκαν άνθρωποι του εναλλακτικού σταρ σύστεμ ή τυχωδιώκτες του παλαιοκομματισμού, οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να αναγνωρίσουν μία απαράβατη λειτουργία στο Ποτάμι: Aυτή της ύπαρξης του φωτογενούς αρχηγού.

Το Ποτάμι υπήρξε το πιο αντιδημοκρατικό κόμμα της μεταπολίτευσης. Υποκλίθηκε όχι στο διάλογο και τη δημοκρατική οργάνωση, αλλά στο χυμαδιό που καθιέρωνε το Σταύρο ως τον ένα και μοναδικό. Ούτε ψηφοφορίες, ούτε ζυμώσεις, ούτε δημοκρατία, ούτε βάση. Μόνο χαώδης ασάφεια που πολλές φορές, όπως στην περίπτωση των προσφύγων, άγγιζε και αυτή ακόμη τη Χρυσή Αυγή.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης πέφτει όχι εκλογικά πλέον, αλλά στα μάτια αυτών που ανακηρύχθηκε αρχηγός. Πίστεψε πως η σκηνοθετική παρέμβαση στη ζωή και την πολιτική ήταν αρκετή για να αναγνωριστεί ως νεοσωτήρας. Δυστυχώς γι’ αυτόν το μιντιακό σύστημα που μοίραζε δύο χρόνια τις χιλιάδες σέλφι του καταρρέει και δεν μπορεί παρά να τον αποβάλει αργά ή γρήγορα ως βαρίδι. Επίσης οι εποχές είναι πολύ δύσκολες, τα προβλήματα τεράστια για να πιστέψει κάποιος πως  το μόνο που απαιτείται είναι ένα ON CAMERA του Σταύρου.

Ο Θεοδωράκης θα επιλέξει ή τη φυγή γενικώς ή να κρυφτεί στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ. Στη δεύτερη περίπτωση η οποία είναι και βολική, το θέμα είναι η φιλοδοξία του. Θα δεχθεί αυτός που είδε και άγγιξε τον Σούλτς να στέκεται μπροστά στις κάμερες ένα βήμα πίσω από τη Φώφη;