Οκτάβιο Παζ: "Έίσαι όλα τα πουλιά μαζί κι ακόμα ένα αστέρι"

Η Ηλιόπετρα (Piedra del sol) γράφτηκε το 1957 από τον Μεξικανό ποιητή. Έίναι συνεχές ποίημα που αποτελείται από 584 ενδεκασύλλαβους στίχους, όσες οι συνολικές ημέρες που διαρκεί ένας ολοκληρωμένος κύκλος της Αφροδίτης και ξεκινάει ο επόμενος. Το ποίημα αρχίζει και τελειώνει με τους ίδιους στίχους, επιστρέφοντας ουσιαστικά στην αφετηρία του.

Απόσπασμα:

ντυμένη το χρώμα των πόθων μου

σαν τη σκέψη μου πηγαίνεις γυμνή,

μέσα στα μάτια σου βαδίζω όπως στο νερό,

οι τίγρεις πίνουνε στα μάτια σου νερό.

το κολίμπρι καίγεται σ’αυτές τις φλόγες,

πάω στο μέτωπο σου όπως στο φεγγάρι,

όπως το σύννεφο στη σκέψη σου,

πάω ακολουθώντας την κοιλιά σου όπως στα όνειρά σου

η φούστα σου από αραποσίτι κυματίζει

και τραγουδάει,

η φούστα σου από κρύσταλλο,

η φούστα σου από νερό,

τα χείλη, τα μαλλιά, τα βλέμματά σου,

είσαι βροχή όλη τη νύχτα, όλη μέρα

ανοίγεις το στήθος μου με τα νερένια σου δάχτυλα,

κλείνεις τα μάτια μου με το υδάτινο σου στόμα,

στα κόκκαλά μου στέλνεις τη βροχή, στο στήθος μου

ένα υγρόδεντρο βυθίζει τις νερόριζές του,

ακολουθώ το ανάστημα σου όπως έναν ποταμό,

στο σώμα σου βαδίζω όπως μέσα σ’ένα δάσος,

όπως στο βουνό, σ’ ένα μονοπάτι

που απολήγει ξάφνου σε μιάν άβυσσο,

ακολουθώ τις σκόρπιες σου σκέψεις

και στην έξοδο του άσπρου σου μετώπου

η διωγμένη σκιά μου θρυμματίζεται,

μαζεύω τα κομμάτια μου ένα-ένα

και συνεχίζω δίχως σώμα, ψάχνω ψηλαφώντας,

διάδρομοι της μνήμης χωρίς τέλος,

πόρτες ανοιχτές σ’ ένα σαλόνι άδειο

όπου σαπίζουνε όλα τα καλοκαίρια,

στο βάθος λάμπουν τα κοσμήματα της δίψας,

πρόσωπο λιποθυμισμένο μόλις το θυμάμαι,

χέρι που χάνεται αν το αγγίξω,

μαλλιά αράχνης αναστατωμένα

πάνω στα χαμόγελα τού κάποτε

στην έξοδο του μετώπου μου, ψάχνω

ψάχνω δίχως να βρίσκω, ψάχνω για μιά στιγμή,

ένα πρόσωπο απο αστραπή και θύελλα

τρέχοντας ανάμεσα στα νυχτερινά δέντρα,

πρόσωπο βροχής μέσα σ’ έναν κήπο σκοτεινό,

επίμονο νερό κυλώντας στο πλευρό μου,

ψάχνω δίχως να βρίσκω, γράφω μες στη μοναξιά,

δεν υπάρχει κανείς,

η μέρα τελειώνει, η χρονιά πέφτει,

πέφτω με τη στιγμή, πέφτω στο βάθος,

αόρατος δρόμος σε καθρέφτες

που επαναλαμβάνουν τη θρυμματισμένη μου εικόνα,

βαδίζω πάνω στις μέρες, στις περασμένες στιγμές,

βαδίζω πάνω στις σκέψεις της σκιάς μου,

ποδοπατώ τη σκιά μου αναζητώντας μιά στιγμή,

ψάχνω μιά ημερομηνία ζωντανή σαν ένα πουλί,

ζητώ τον ήλιο στις πέντε το απόγευμα

χλιαρό από τους τοίχους του tezontle*:

η ώρα ωρίμαζε τις αρμαθιές της

κι όταν άνοιγε οι κοπέλες έβγαιναν

από τα ρόδινα σωθικά της και χυνόντουσαν

στις πλάκες της αυλής του κολλεγίου,

ψηλή σαν το φθινόπωρο, προχωρούσε,

ντυμένη φως κάτω από την αψίδα

και ο χώρος, ζώνοντας την, την έντυνε

μ’ ένα δέρμα ολόχρυσο και διάφανο,

τίγρη φωτόχρωμη, μελαχρινό ελαφάκι

στα περίχωρα της νύχτας,

κορίτσι μισοκοιταγμένο, σκύβοντας

από τα πράσινα μπαλκόνια της βροχής,

πρόσωπο εφηβικό και αναρίθμητο,

ξέχασα τ’ όνομά σου, Μελουζίνα,

Λάουρα, Ισαβέλλα, Περσεφόνη, Μαρία,

έχεις όλα τα πρόσωπα, δεν έχεις κανένα,

έχεις όλες τις ώρες και δεν έχεις καμία,

μοιάζεις στο δέντρο και το σύννεφο,

είσαι όλα τα πουλιά μαζί κι ακόμα ένα αστέρι,

μοιάζεις με του σπαθιού την κόψη

και στο ποτήρι του δήμιου γεμάτο αίμα,

κισσός που προχωρεί, ζώνει και ξεριζώνει

την ψυχή κα τη χωρίζει απ’ τον εαυτό της