Οι ταινίες της εβδομάδας: Φανταστικά Ζώα – Τα Μυστικά του Ντάμπλντορ

Φανταστικά Ζώα: Τα Μυστικά του Ντάμπλντορ (Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore) (**1/2)

Περιπέτεια φαντασίας αμερικανοβρετανικής συμπαραγωγής 2022 (142)

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γέιτς Πρωταγωνιστούν: Τζουντ Λο, Μαντς Μίκελσεν, Έντι Ρέντμεϊν, Έζρα Μίλερ, Νταν Φόγκλερ, Αλισον Σούντολ, Κάλουμ Τέρνερ, Τζέσικα Γουίλιαμς, Κάθριν Γουότερσον

Ένα μυστικό από το παρελθόν εμποδίζει τον καθηγητή Αλμπους Ντάμπλντορ να μπει εμπόδιο στα σχέδια του πανούργου μάγου Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ που θέλει να πάρει την εξουσία στον κόσμο των μάγων. Ο μαγοζωολόγος Νιουτ Σκαμάντερ αναλαμβάνει τη δύσκολη αποστολή.

Τρίτο μέρος (από τα συνολικά πέντε) του νέου franchise μαγείας που εμπνεύστηκε η Τζέι Κέι Ρόουλινγκ και σχετίζεται εμμέσως με την ιστορία του Χάρι Πότερ καθώς ο καθηγητής Αλμπους Ντάμπλντορ είναι ο μετέπειτα διευθυντής του Χόγκουαρντς. Η παραδοσιακή συνταγή μαγείας της Ρόουλινγκ τηρείται πιστά, η συνύπαρξη θνητών (Μογκλ) και μάγων λειτουργεί – έστω και με τα αναπόφευκτα σκαμπανεβάσματα-, το χιούμορ και η δράση αλληλοσυμπληρώνονται χωρίς ιδιαίτερους κλυδωνισμούς. Κατώτερο του πρώτου φιλμ «Τα φανταστικά ζώα και που βρίσκονται» αλλά ελαφρώς ανώτερο του δεύτερου («Τα εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ»), το σίκουελ της περιπέτειας του αθώου μάγου Σκαμάντερ, μας προετοιμάζει ύπουλα για την ενηλικίωση του αφελή ήρωα που πιθανότατα θα ακολουθήσει στα επόμενα δύο φιλμ ενώ δεν παραλείπει να θίξει κάποια ευαίσθητα σημεία πολιτικής ορθότητας. Κυρίως όμως τα «Μυστικά» έχουν την μαγιά του καλά ορχηστρωμένου θεάματος όπου τίποτε δεν αφήνεται στην τύχη, με τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Γέιτς των δύο πρώτων φιλμ του 2016 και του 2018 – αλλά και φιλμ του Χάρι Πότερ όπως το «Τάγμα του Φοίνικα» ή «Οι κλήροι του θανάτου»- να ρίχνει φιλότιμες ματιές στα περίπλοκα ηθικά διλήμματα που δοκιμάζουν την ακεραιότητα των ηρώων στις σκοτεινές, έντονα πολιτικοποιημένες μέρες που έρχονται.   

Ενθύμιον (**1/2)

Ντοκιμαντέρ ελληνικής παραγωγής 2021 (70)

Σκηνοθεσία: Νίκος Ζιώγας Σενάριο: Νίκος Ζιώγας, Μίμης Χρυσομάλλης Μουσική: Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου

Το χωριό Γιρομέρι της Θεσπρωτίας κάποτε έσφυζε από ζωή.  Πλέον ζουν εκεί ελάχιστοι κάτοικοι ενώ οι περισσότεροι το επισκέπτονται τις ημέρες του Πάσχα όπου ζωντανεύει ένα παλιό αγαπημένο έθιμο που σχετίζεται με τα μοιρολόγια και την ανάμνηση των νεκρών.

Γυρισμένο σε ασπρόμαυρο φιλμ – με τα ελάχιστα  έγχρωμα πλάνα να προέρχονται από κάποιο παλιό γλέντι αποτυπωμένο σε κάποια ερασιτεχνική κάμερα- το τρυφερό κι ενίοτε απολαυστικό «Ενθύμιον» είναι ένα φιλοσοφημένο, γεμάτο ποιητικές εικόνες αλλά και χιουμοριστικά διαλλείματα (κάποιες τρομερές φάτσες λένε απίθανα πράγματα on camera) ντοκιμαντέρ γύρω από την πολλαπλή αξία της ιστορικής μνήμης, του λυτρωτικού χαρακτήρα των μοιρολογιών και την θλιβερή υπενθύμιση του παλιού κόσμου που σβήνει. Συγχρόνως είναι και μια ωδή στην Ήπειρο και τους ηπειρώτες που «φυτρώνουν ακόμη κι αν τους βάλεις πάνω σε μια πέτρα». 

Η ιερότητα του βουνού (The Sanctity of Space) (***)

Ντοκιμαντέρ αμερικανικής παραγωγής 2021 (101)

Σκηνοθεσία: Ρενάν Οζτούρκ, Φρέντι Γουίλκινσον Σενάριο: Τσαντ Ερβιν, Φρέντι Γουίλκινσον Μοντάζ: Εριν Μπάρνετ, Τσαντ Ερβιν

Πετώντας πάνω από αχαρτογράφητες οροσειρές, κρεμασμένος από την ανοιχτή πόρτα ενός αεροπλάνου, ο αμερικανός φωτογράφος Μπράντφορντ Γουόσμπερν τράβηξε θρυλικές φωτογραφίες, χάρη στις οποίες μπόρεσε να σχεδιάσει χάρτες, να πραγματοποιήσει επιστημονικές έρευνες, να ανακαλύψει απάτητες περιοχές και να εμπνεύσει πολλούς ανθρώπους. Ανάμεσά τους και οι συνσκηνοθέτες του φιλμ. 

«Η διερεύνηση της αλήθειας από τη μια μεριά είναι δύσκολη κι από την άλλη εύκολη. Ένδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι κανείς δεν την κατακτά πλήρως, αλλά και κανείς δεν αποτυγχάνει πλήρως». Η παραπάνω ρήση του Αριστοτέλη ήταν το αγαπημένο απόφθεγμα του Γουόσμπερν.  Το συναρπαστικό ντοκιμαντέρ των Οζτούρκ-Γουίλκινσον προσφέρει μερικές ακαταμάχητες εικόνες από το μεγάλο φαράγγι στη σκιά του Ντενάλι της Αλάσκας, τις οποίες διανθίζει με σπάνιο αρχειακό υλικό από τη δράση του Γουόσμπερν στα 30ς και τις συμπληρώνει με σύγχρονες ιστορίες σπάνιας μαχητικότητας αλλά και ανείπωτης τραγωδίας, με την παρουσίαση γνωστών ορειβατών που μας βοηθούν να κατανοήσουμε πως μια απλή ιδέα περιπέτειας μετατρέπεται σε αθεράπευτη εμμονή και διαρκές φλερτ με τον θάνατο.  

Η ώρα των φούρνων (La hora de los hornos) (***)

Ντοκιμαντέρ αργεντινής παραγωγής 1968 (264)

Σκηνοθεσία- σενάριο: Οκτάβιο Τζετίνο, Φερνάντο Σολάνας Μουσική: Ρομπέρτο Λαρ, Φερνάντο Σολάνας

Αργεντινή 1966-67. Πρόσωπα τρομαγμένα κοιτούν κατάματα τον φακό των Οκτάβιο Τζετίνο- Φερνάντο Σολάνας. Η βία του στρατιωτικού καθεστώτος αποτυπώνεται γυμνή και απόλυτη. Αντίστοιχες εικόνες έρχονται σταδιακά και από τις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Ένα φιλμ ποταμός γύρω από την ιστορία των επαναστατικών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960. Η έρευνα των Τζετίνο και Σολάνας ξεκινά από την εποχή της ανακάλυψης της Αμερικής και την γέννηση της αποικιοκρατίας (ο τίτλος του φιλμ προέρχεται από την φράση του κουβανού ποιητή και συγγραφέα Χοσέ Μαρτί “είναι η ώρα για τους φούρνους και δεν θα φανεί παρά μόνο φως”, την οποία λάτρευε ο Τσε Γκεβάρα και σύμφωνα με τους ιστορικούς αποδίδεται στις φωτιές που άναψαν οι ιθαγενείς στις ακτές της Αργεντινής και είδαν οι κονκισταδόροι) όπου παρουσιάζεται ο ρόλος των ισχυρών κρατών της Δύσης στην βαλκανοποίηση των χωρών της Λατινικής Αμερικής και τον μετέπειτα νεοαμερικανισμό τους, η σχέση των ολοκληρωτικών καθεστώτων με την ανερχόμενη αστική τάξη στην εκμετάλλευση του αποικιοκρατικού εμπορίου κ.α., χωρίζοντας την αφήγηση τους σε τρεις βασικές ενότητες: νεοαποικιοκρατία, βία και απελευθέρωση.