Οι μυγιάγγιχτοι και ο Ρουβίκωνας

 «Τρικάκια έριξαν τα μέλη του Ρουβίκωνα στον προαύλιο χώρο κατασκευαστικής εταιρείας στην Κηφισιά. Αμέσως μετά αποχώρησαν». Φοβερό! Τι να σου λέω! Και το βράδυ στις ειδήσεις όλο και κάποιος δημοσιογράφος θα βρεθεί να εγκαλέσει κάνα βουλευτή της κυβέρνησης να απολογηθεί για την ανοχή που δείχνει απέναντι σε τέτοιες πράξεις. Αν και δεν χρειάζεται καν δημοσιογράφος να εγκαλέσει. Καλοκαίρι ήταν που ο ευρωβουλευτής Παπαδημούλης ζήτησε δημόσια, μέσω των social media του, από τον τότε υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Ν. Τόσκα να συμμαζέψει τους Ρουβίκωνες. Να ζητάς τώρα από τον Τόσκα, που είχε ξεπαστρέψει μεγάλες συμμορίες που αλώνιζαν τα τελευταία προηγούμενα δέκα χρόνια κι έλυνε ζητήματα όπως αυτό της απαγωγής Λεμπιδάκη, να ασχοληθεί με ποιόν; Με τον Ρουβίκωνα. Τη συλλογικότητα που μπερδεύει το μπόι της με τη σκιά της. 

Αν πριν λίγες δεκαετίες ίσχυε η σημερινή δυσανεξία στους ακτιβισμούς, πολλοί και πολλές από εμάς θα είχαμε γνωρίσει όχι μόνο τα ανακριτικά γραφεία αλλά κάτι πολύ πιο μέσα. Αλλά όταν το 1975 πετάχτηκαν τα αυγά με κόκκινη μπογιά στην αμερικανική πρεσβεία το ζητωκραύγασαν όλοι. Όταν 1988 γινόταν κατάληψη του Υπουργείου Εξωτερικών από αριστερές εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, δεν ασχολούταν με αυτή ούτε ο περιπτεράς στο απέναντι πεζοδρόμιο.  Όταν γινόταν κατάληψη των γραφείων της Λουφτχάνσα, όχι όπου κι όπου αλλά στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελληνικού, ως ένδειξη αλληλεγγύης στους γερμανούς φυλακισμένους απεργούς πείνας, μέλη της ΡΑΦ , παρακάλαγες να το αναμεταδώσει κάνας σταθμός. Ας μη σχολιάσουμε τα πολλά πανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη. Αλλά όταν κρέμασε ο Ρουβίκωνας τρίξανε κι οι κολώνες της.

Εν ολίγοις, ξαφνικά, εν έτει 2017-18 ανακαλύψαμε όλοι, ότι οι ακτιβισμοί γίνονται με το γάντι, με το σεις και με το σας. Προκειμένου να δείχνουμε ότι είμαστε καθώς πρέπει, μη μας παρεξηγήσει η ακροδεξιά ΝΔ και τα παστρικά ΜΜΕ.

Θα το ΄λεγες και καραγκιοζιλίκι αυτό που μας συμβαίνει σήμερα, αν δεν ήταν αφόρητα ασφυκτικό για τη δημοκρατία.  Διότι όσο πιο πολύ εγκαθίσταται η δυσανεξία απέναντι στις ακτιβιστικές πολιτικές πράξεις τόσο λιγότερο ανασαίνει και η δημοκρατία. Όση μεγαλύτερη υποταγή υπάρχει απέναντι στην μη μου άπτου δημοσιογραφία που δεν αντέχει κανένα ακτιβιστικό κραδασμό, τόσο περισσότερο συρρικνώνεται η νομιμότητα της αλληλεγγύης. 

Μην καταντήσουμε να τραγουδάμε ψιθυριστά Νταλάρα «στους δρόμους της Αθήνας φέιγ βολάν μοιράζουν». Που το 1976 το τραγουδάγαμε διαδηλώνοντας ευτυχισμένοι στους δρόμους. 
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr