"Οι μισητοί οκτώ": Η νέα ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο

Στο χιονισμένο Γουαϊόμινγκ, λίγο μετά το τέλος του Εμφυλίου, ένας βετεράνος κυνηγός επικηρυγμένων, που σέρνει μαζί του μια επικίνδυνη φυγάδα, παίρνει διαδοχικά στην άμαξά του έναν Αφροαμερικανό «συνάδελφο» και τον σερίφη της κωμόπολης όπου είναι να παραδώσει το «θήραμά» του.

Ομως η μανιασμένη χιονοθύελλα αναγκάζει τους τέσσερις να σταθμεύσουν σε ένα ορεινό παντοπωλείο/καταφύγιο όπου ξεκουράζονται άλλοι τέσσερις πελάτες: ένας γερο-στρατηγός των Νοτίων, ένας Βρετανός δήμιος, ένας Μεξικανός σταβλίτης κι ένας καουμπόι που βρίσκεται στην περιοχή για χριστουγεννιάτικη επίσκεψη στη μητέρα του!

Στη μακρά φιλμική διάρκεια (τρεις ώρες σχεδόν), και εξαιρουμένου του αμαξά, και οι οκτώ θα αποδειχθούν μισητοί, λόγω επαγγελματικής θέσης ή φυλετικού ρατσισμού κάποιοι, ανίερου παρελθόντος ή πρότερης εμφυλιακής έχθρας κάποιοι άλλοι ή απλά υπερτεταμένης ψυχοπάθειας κάποιοι ακόμα.

Μισητοί μεταξύ τους, αλλά και σε μας τους θεατές, που, ως είθισται σε ταινία του Ταραντίνο (με μόνη εξαίρεση ίσως το «Kill Bill»), ουδέποτε ξέρουμε ποιον να υποστηρίξουμε στο ολικά αμοραλιστικό και εμπρόθετα αποστασιοποιητικό κινηματογραφικό του σύμπαν.

Φυσικά, το αιματοκύλισμα δεν αργεί. Ή σωστότερα… αργεί, ελέω του χρόνου που δικαιωματικά παίρνει το τρομερό παιδί του αμερικανικού σινεμά για να τον τεμαχίσει καίρια, συστήνοντας, αναλύοντας και ανασυνθέτοντας μεθοδικά τους χαρακτήρες του, δουλεύοντας «χορογραφικά» τους διαλόγους ή μονολόγους του πυκνού του σεναρίου, ενορχηστρώνοντας πλάνα που το καθένα σχολιάζει ή/και αναιρεί το προηγούμενο σε περιεχόμενο, απλώνοντας καίρια τη θεατρίζουσα δραματουργία του στη γεωγραφία 70mm κάδρων, ενσωματώνοντας οργανικά τους μηχανισμούς λειτουργίας του θρίλερ μυστηρίου και αγωνίας στην τυπολογία του γουέστερν (το δεύτερό του μετά το «Τζάνγκο, ο τιμωρός»).

Αργεί, αλλά αξίζει κάθε δευτερόλεπτο αναμονής, κάθε στιγμή εκκρεμότητας στη δράση. Το πρώτο σπουδαίο φιλμ της χρονιάς (2015, The hateful eight).

Πηγή: ethnos.gr