Οι «Μηχανές» των Στίχοιμα δεν έσβησαν ποτέ – 10 χρόνια μετά εκπέμπουν ακόμη απ’ τον πυρήνα

Ήταν αρχές Αυγούστου. Μπορεί και Σεπτέμβρη, δεν έχει σημασία. Είχε ζέστη, τρεχάλα, μαρσαρίσματα, φωνές, μυρωδιά από μπογιά και κάμποσα «φύγετε απ’ τη γειτονιά, δεν σας θέλει κανείς εδώ». Οι λαμαρίνες είχαν μπει στην πλατεία Εξαρχείων και το ατέλειωτο κυνηγητό είχε αρχίσει στα στενά. Μηχανές της ομάδας ΔΡΑΣΗ με κλειστά φώτα στις γωνίες, διαδηλωτές και τελικά καταδίωξη ανάποδα στον δρόμο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, Αραχώβης και Μπενάκη, ακούγονται δυνατά οι στίχοι: «Μηχανές σαν και αυτές που γνώρισες εχθές. Μηχανές από δυνάμεις αστυνομικές. Μηχανές δεξιά, αριστερά όπου θες».

Για τη γενιά που φοντάρει πίσω της η τέταρτη δεκαετία, ο δίσκος «ΜΗΧΑΝΕΣ» από Στίχοιμα, είναι το soundtrack που «έντυσε» τα πρώτα σκαρφαλώματα στους τοίχους που την κοπανάγαμε απ’ το σχολείο, τα πρώτα βιβλία που δεν μας έμαθαν αλλά ανακαλύψαμε μόνες και μόνοι μας σε πάρτυ που δεν θέλανε να πάνε. Είναι η μουσική και οι στίχοι που ήταν εκεί όταν μαθαίναμε να λέμε «όχι», την πρώτη εκείνη φορά που αμφισβητήσαμε το πραγματικό μέσα στο οποίο μεγαλώνουμε.

Σήμερα, ο δίσκος που έγινε βινύλιο κλείνει τα 10, γίνεται περίπου η ηλικία που είχαμε όταν γνωριστήκαμε με τον Βαλάντη και τη Μαρίνα. Υπάρχουν φανταστικοί στίχοι μέσα σε αυτά τα τραγούδια, στίχοι που μας έκαναν να νιώθουμε σίγουρες και σίγουροι ότι δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση να μην τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο με ορμή, οργή και τρυφερότητα και που σήμερα μπορούν ακόμη να πυροδοτήσουν ελπίδα στην καρδιά ενός βουνού από ματαιώσεις.

Για εκείνες και εκείνους κόβουν χρόνια εισιτήριο για τις συναυλίες των Στίχοιμα, που αφάνισαν τα χαρτάκια του προηγούμενου Σαββάτου αλλά και του αυριανού live, υπάρχει κάτι ακόμη βαθύτερο και απ’ το τελική εργασία που παρουσιάζουν στο κοινό. Είναι η συνέπεια που διαπερνά αυτές τις δεκαετίας το έργο τους, μια υπενθύμιση για τη σπουδαιότητα του να αποτυπώνεται η επιτυχία στην ταπεινότητα και το αντίστροφο.

Η ρόδα συνεχίζει να γυρίζει σαν ένα γρανάζι στην καρδιά ενός τσίρκου που ψάχνει πατρίδα. Όταν ήμουν πιτσιρίκα έλεγα πως «Δεν γίνεται να μην ακούς Στίχοιμα». Πλέον, μου αρκεί που έχω ακούσει εγώ. Αύριο, έρχεται ακόμη μια μεγάλη συναυλία, έτοιμη να γράψει τη δική της ιστορία στην πόλη.

Αθήνα, είσαι εδώ;

* Photo credit to atena kappa