Οι «ήρωες» του street artist STMTS είναι παιδιά

Με την κουλτούρα της αφίσας και του αράγματος στις πλατείες, χαζεύοντας τα γκράφιτι, κάνοντας skate στους δρόμους της πόλης, γεννήθηκε μία νέα γενιά καλλιτεχνών. Στις γειτονιές της Αθήνας, από το Μοναστηράκι και το Σύνταγμα ως τον Περισσό και το Χαλάνδρι, μία γενιά που βίωσε την κρίση και τα κοινωνικά προβλήματα, αποφάσισε να βγει μπροστά, να δώσει νέα ζωή στους γκρίζους τοίχους, να στείλει μηνύματα. Ο STMTS, street artist και ζωγράφος, μιλάει για την κουλτούρα της τέχνης δρόμου, για την άνθιση των τελευταίων χρόνων, αλλά και για τους λόγους που στα έργα του χρησιμοποιεί ως κεντρικούς ήρωες τα παιδιά.

«Από μικρός αγαπούσα την τέχνη του δρόμου και μου άρεσε να ζωγραφίζω. Οταν ανακάλυψα ότι υπάρχει το κίνημα της street art εντυπωσιάστηκα αρκετά. Κάποια στιγμή περίπου στα 18 μου χρόνια, ένιωσα πιο έτοιμος και πιο συνειδητοποιημένος για να βγω στους δρόμους και να κάνω κάτι με προσωπικότητα. Μου άρεσε να κάθομαι στις πλατείες και στα παγκάκια, αγαπούσα το περιβάλλον της πόλης και τα πράγματα που κινούνταν στο αστικό τοπίο. Δεν με συγκινούσαν ποτέ ιδιαίτερα οι καφετέριες και τα μαγαζιά. Η πόλη βγάζει κάτι πιο δημιουργικό, πιο ενδιαφέρον, κάτι που έχει μέσα του το στοιχείο της ελεύθερης έκφρασης», επισημαίνει. 

Η τέχνη δρόμου στην Αθήνα έχει αναπτυχθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετές φορές τα γκράφιτι στους τοίχους της πόλης, έχουν απασχολήσει σε εκτενή ρεπορτάζ τα διεθνή ΜΜΕ. «Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μεγάλη ανάπτυξη. Εγώ είμαι ένας από τους πιο νέους. Η κρίση μας έβαλε τον σπόρο της δημιουργικότητας. Και η δική μου τέχνη γεννήθηκε με ερεθίσματα από αυτή την περίοδο. Υπάρχουν πολλοί λόγοι σήμερα για να βγεις έξω στο δρόμο, να πεις κάτι, να ακουστείς. Ολα τα βιώματα της εποχής σε κάνουν να σκεφτείς πολύ παραπάνω από τα απλά και καθημερινά προβλήματα. Οι ξένοι δημοσιογράφοι και οι τουρίστες έχουν βρει πολλά ενδιαφέροντα έργα στους δρόμους της Αθήνας. Ενα από τα πιο γνωστά μου, το «I Love Life» που βρίσκεται στην Πειραιώς στη γωνία με την Ιερά Οδό, ήταν ένα από τα πρώτα έργα που δημιούργησα και εμπνεύστηκα από την κρίση. Εγινε γνωστό γιατί το μήνυμα του με τον πιτσιρικά που βγάζει τη γλώσσα, αφορά καθολικά δικαιώματα», μας εξηγεί. 

Μέσα από την τέχνη του επιδιώκει να εκφράσει κοινωνικά βιώματα, τα οποία δεν περιορίζονται στα στενά πλαίσια και όρια της πολιτικής. «Σίγουρα είναι πιο πολιτικοποιημένη η τέχνη δρόμου. Εγώ ωστόσο ασχολούμαι περισσότερο με την κοινωνία, με τον κοινωνικό αντίκτυπο. Ετσι και αλλιώς, στους ανθρώπους φαίνεται το αποτέλεσμα της πολιτικής. Δεν θέλω να κάνω μία εικονογράφηση ενός περιστατικού ή μιας κατάστασης της επικαιρότητας. Τα έργα μου θέλω να πηγάζουν από τις συνθήκες που ζω τώρα, από την κατάσταση της χώρας μου, από την εποχή του διαδικτύου και της παγκοσμιοποίησης. Δεν κάνω μια δουλειά όπως αυτή που κάνει ένας σκιτσογράφος σε μία εφημερίδα. Με αφορμή ένα γενικό πρόβλημα, προσπαθώ να δώσω ερμηνείες με τη δική μου τέχνη και έκφραση», προσθέτει.

Ενα πολύ χαρακτηριστικό μοτίβο στα έργα του είναι τα παιδιά. «Τα χρησιμοποιώ συμβολικά, σαν εργαλείο για την τέχνη μου. Κάποιες φορές με χιούμορ, κάποιες με κριτική ματιά, κάποιες με θυμό. Είναι οι δικοί μου ήρωες. Μου αρέσει γιατί συμβολίζουν την αθωότητα, την αγνότητα, δεν έχουν δόλο, δεν εντάσσονται σε ομάδες συμφερόντων. Τα παιδιά ωστόσο θέλω να τα κάνω να φαίνονται δυνατά, με γνώση, θαρραλέα. Με γοητεύει αυτή η αντίφαση και η ειρωνεία. Ενα παιδί που συμβολίζει την αγνότητα, βγαίνει στον δρόμο δυναμικά, σατιρίζει, λέει την άποψη του».

Στη δουλειά του δεν ασχολείται μόνο με το γκράφιτι. Από το 2012 έχει πραγματοποιήσει εκθέσεις στην Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική, ενώ έχει παρουσιάσει στην Αθήνα και ατομική έκθεση. Σε κάθε μορφή εικαστικών με την οποία καταπιάνεται, προσπαθεί να προσθέτει τη δική του τεχνική και προσωπικότητα.

Σκοπός του είναι να αξιοποιεί τοίχους της πόλης που είναι άδειοι και εγκαταλελειμμένοι. «Η τέχνη δρόμου είναι πλέον αποδεκτή. Ακόμα και εμπορευματοποίηση υπάρχει σε ορισμένες περιπτώσεις. Εγώ δεν θα ήθελα να πειράξω κάποιο καλοδιατηρημένο κτίριο ή αρχαιολογικό χώρο. Διαλέγω τοίχους που είναι παρατημένοι και ακαλαίσθητοι. Με την κρίση και τα κλειστά μαγαζιά, είναι μελαγχολικό να βλέπεις αυτό το τοπίο. Η τέχνη δρόμου βέβαια έχει και τη μαγεία του εφήμερου. Μπορεί σε μία μέρα, ακόμα και σε μία ώρα, το έργο σου να έχει καταστραφεί. Αυτό όμως είναι κομμάτι της ομορφιάς της».  

Φωτογραφίες από την ιστοσελίδα του καλλιτέχνη

Περισσότερα: http://www.stmtsart.com/