Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θα έρθουν

Και δεν θυμάμαι ούτε τα «επιχειρήματα», ούτε τις «μετρήσεις», ούτε τις «αναλύσεις». Θυμάμαι τον κόσμο. Τον κόσμο στο μετρό, στο super market, στα μαγαζιά, στα καφέ και στους δρόμους. Εκεί που δεν χρειαζόσουν καμία… δημοσκόπηση. Γιατί το ένοιωθες, το μύριζες, το αισθανόσουν αυτό που θα γίνει.

Το «μέχρι εδώ» απλωνόταν παντού. Το «δεν ξέρω τι θα βρω μπροστά, μα πίσω δεν γυρίζω», ήταν τόσο απτό, τόσο συγκεκριμένο, τόσο αποφασισμένο, που τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να το αλλάξει.

Το δημοψήφισμα του 2015 έβρισκε ένα κόσμο ριζοσπαστικοποιημένο, έναν κόσμο που είχε σιχαθεί τον τρόμο, την τιμωρία, το κούνημα του δαχτύλου από τους θύτες του, τα χαστούκια στην αξιοπρέπεια του, τη φτωχοποίηση. Μα πάνω από όλα είχε σιχαθεί την ενοχοποίηση.

Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ήταν μια εξέγερση. Κι όπως όλες οι εξεγέρσεις επιβεβαίωνε, ένα σύνορο, ένα απαράδεκτα παραβιασμένο όριο. Αυτό που είναι τίποτα και ταυτόχρονα το παν. Αυτό που στο όνομα του, αξίζει να διακινδυνεύσεις.

Μόλις 4 χρόνια μετά, σε πραγματικό χρόνο, αλλά «εποχές» μετά σε… ιστορικό χρόνο, ψηφίζουμε ξανά. Με εντελώς διαφορετικά διακυβεύματα. Χωρίς φόβο, με ελάχιστο πάθος, βαριεστημένα θαρρείς. Πέραν των τρωκτικών της Δεξιάς, με τα σύνδρομα στέρησης της μίζας που δίνουν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα, κυκλοφορείς και μόνο κάποιες αφίσες και σκόρπιες κουβέντες θυμίζουν ότι έχουμε εκλογές.

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε τον τόπο από την μέγγενη, από τα διλλήματα να σου κόψω το πόδι ή το χέρι, από το τρομακτικό αύριο που θα ήταν πολύ χειρότερο από το σήμερα. Κι ο κόσμος πια δεν είναι θυμωμένος με τον τρόμο του. Και προφανώς η ριζοσπαστικοποίηση του είναι πια πίσω μας.

Το αφήγημα της ΝΔ, «επενδύσεις, μείωση φορολογίας στις επιχειρήσεις, ασφάλεια», και όταν όλα αυτά τα ξόρκια επιτύχουν, θα έχεις μια δουλειά που θα αμείβεται από την καλοσύνη του εργοδότη, παραπέμπουν στα προγράμματα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Άλλωστε τα αποτελέσματα αυτού του προγράμματος το έχουμε ζήσει στο πετσί μας εδώ και χρόνια. Στο πετσί που μας έγδαρε.

Το ότι δεν υπάρχουν ποσοτικά στοιχεία στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας ασφαλώς δεν είναι τυχαίο, είναι το ζητούμενο. Κανείς δεν τους ρωτάει δημόσια «πως θα γενεί το θαυμα». Ο Μεγάλος Σαμάνος θα το υλοποιήσει. Και ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά που οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θα έρθουν…

Από την άλλη, αν σε κάτι είναι εξαιρετική η Αριστερά είναι στις μεγάλες αναλύσεις. Στα μεγάλα αφηγήματα. Βαθύτατα πολιτικά, διόλου επικοινωνιακά. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναλώνεται σε πινάκες, αναλύσεις και αριθμούς αυτών, των πολλών, που έκανε αλλά δεν έχει μια απλή- και γιατί όχι απλοϊκή- ιστορία να διηγηθεί. Όχι για το παρελθόν. Για το μέλλον. Όχι για αυτά που έκανε. Για αυτά που θέλει να κάνει.

Ένα αφήγημα μικρό, εύληπτο, κατανοητό και προσγειωμένο. Ένα αφήγημα ταληράκια. Με ένα storytelling που ο κάθε πολίτης θα βρίσκει αυτό που τον αφορά. Υγεία-Παιδεία-Κοινωνικό Κράτος-δουλειές με Δικαιώματα-Δίκαιη φορολόγηση. End of story.

Το παρελθόν το ζήσαμε. Θυμόμαστε τι έγινε, πως έγινε και γιατί έγινε. Κι αν ακόμη ξεχάσαμε ποιοι μας έκαναν τι, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πως μας έκαναν να νοιώσουμε. Αυτό το σκοτεινό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ και της Δεξιάς μας τσάκισε. Ο ΣΥΡΙΖΑ το ανέτρεψε. Σήμερα όμως λαχταράμε να πάμε παρακάτω.

Η συζήτηση πια αφορά το μέλλον. Όχι τι επιτύχαμε. Αλλά το τι, και το πιο σημαντικό το πως, θα επιτύχουμε. Για τη ζωή μας. Για τα όνειρα μας. Για την καθημερινότητα μας.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr