Οι φυλές των εργατοπατέρων και το τιμημένο ΠΑΜΕ… αλλιώς

Ο δεξιός γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ Νίκος Κιουτσούκης, έφτασε στο σημείο να «τσουβαλιάζει» το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ με τη Χρυσή Αυγή, επιστρατεύοντας τη θεωρία των δύο άκρων για να επικρίνει την όντως αμφιλεγόμενη τακτική της μετωπικής παράταξης του ΚΚΕ. Από την πλευρά της η ηγεσία του ΠΑΜΕ επέλεξε κι αυτή το χαρτί του συμψηφισμού, χαρακτηρίζοντας «χρυσαυγίτη» τον συνδικαλιστή της ΔΑΚΕ Ν. Κιουτσούκη. Ανάλογο ήταν το σκηνικό με τα όσα διαδραματίστηκαν νωρίτερα στις συνεδριακές διαδικασίες της ΟΙΥΕ (Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος) σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας.

Με αφορμή τα προαναφερθέντα, επιχειρούμε μια μίνι ανατομία της δομής/υπόστασης και των παραταξιακών/μετωπικών σχημάτων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Τι εντοπίζεται στα αποτελέσματα της… βιοψίας; Εκφυλιστικά φαινόμενα όπως: Κομματικά παραμάγαζα, συντεχνίες, σωματεία-σφραγίδες, πολυδιάσπαση και μηδαμινό έρισμα στους εργαζόμενους και δη του ιδιωτικού τομέα. Αυτές, είναι μερικές από τις βασικές όσο και χρόνιες παθογένειες που καθιστούν ουσιαστικά ανύπαρκτο ένα ενιαίο-ταξικό-ενωτικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ευλόγως, λοιπόν, γίνεται λόγος για «ΓΣΕΕ των δημοσίων υπαλλήλων» – ή ακριβέστερα «ΓΣΕΕ μιας μειοψηφικής μερίδας/κάστας κρατικοδίαιτων υπαλλήλων» –, με επικεφαλής τους ίδιους εδώ και χρόνια «πράσινους» και «γαλάζιους» καρεκλοκένταυρους εργατοπατέρες.

Οσον αφορά ειδικότερα τις παραταξιακές/κομματικές φυλές, που εν πολλοίς δρουν ερήμην των εργαζομένων και μακριά από τα πραγματικά προβλήματά τους, καταγράφονται οι ακόλουθες:

1) Η φράξια του συνδικαλιστικού ΠΑΣΟΚ/ΠΑΣΚΕ (Πανελλήνια Αγωνιστική Συνδικαλιστική Κίνηση Εργαζομένων). Οι «πράσινοι» εργατοπατέρες – μνημονιακής κοπής, προτού ακόμη κάτσουν στον σβέρκο μας οι ορίτζιναλ Τροϊκανοί – βασικά νοιάζονται και πασκίζουν για τις καρέκλες τους στις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές Ενώσεις των εργαζομένων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ/Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων, κλπ). Το εντυπωσιακό είναι πως, παρά την ολιστική ανυπαρξία τους, καταφέρνουν να κρατούν θώκους ελέγχοντας σωματεία-σφραγίδες από την εποχή του κραταιού Ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.

Για το πώς τα κουρέλια (ή και ρετάλια) της ΠΑΣΚΕ τραγουδούν ακόμη κρατώντας ηγετικές καρέκλες σε ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ, κ.λπ., ίσως η πλέον χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Γιάννη Παναγόπουλου. Ο εν λόγω εμβληματικός Πασόκος, ο «Χαϊλάντερ του εργατικού κινήματος» (όπως εύστοχα έγραψε ο Δ. Χατζηνικόλας στο Documento.gr) είναι πρόεδρος της ΓΣΕΕ από τον Ιούλιο του 2007 μέχρι και σήμερα! Παρά τη χρεοκοπία της χώρας, παρά τα τρία μνημόνια και τα 900 εν πολλοίς αντικοινωνικά/αντεργατικά προαπαιτούμενα, παρά την ανεργία που τα πρώτα χρόνια της κρίσης εκτινάχθηκε στο 28% (τώρα επί ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε στο 18%), παρά τη δραματική υποβάθμιση της καθημερινότητας εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων, παρά τις ελαστικές (και ανασφάλιστες) μορφές εργασίες με τα τετράωρα και τις γλίσχρες αμοιβές, κ.λπ., κ.λπ., ο Ι. Παναγόπουλος παραμένει σταθερά γαντζωμένος στην προεδρική καρέκλα της ΓΣΕΕ. Ακλόνητος κι ανεπηρέαστος, ως ιερό τοτέμ του εργατικού κινήματος. Ω, ναι! Ακόμη κι όταν το ΠΑΣΟΚ από το 44% το 2009 έφτασε στο 6% τον Σεπτέμβριο του 2015!

Από την ΠΑΣΚΕ προέρχονται και κάποιοι πρώην σκληροί «πρασινοφρουροί» και πλέον ξέμπαρκοι επ’ αριστερά (κατά τη δική τους εκδοχή), τύπου Θέμη Μπαλασόπουλου (ΠΟΕ-ΟΤΑ), Νίκου Φωτόπουλου (ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ), Παναγιώτη Καλφαγιάννη (ΠΟΣΠΕΡΤ), κ.ά., που κάποια στιγμή επιχείρησαν να ενταχθούν στο μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ αλλά για τους περισσότερους η προσέγγιση δεν ευοδώθηκε. Στην ΠΑΣΚΕ ανήκε και ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων) Μιχάλης Γιαννάκος, που πλέον αποτάσσεται το ΠΑΣΟΚ κινούμενος όμως σε εμμονική αντιΣΥΡΙΖΑ γραμμή.

2) Η πολυδιασπασμένη παράταξη της δεξιάς ΔΑΚΕ (Δημοκρατική Ανεξάρτητη Κίνηση Εργαζομένων), όπου συνυπάρχουν Καραμανλικοί, Σαμαρικοί, Μητσοτακικοί και κατά καιρούς διαγραμμένοι από τη ΝΔ, όπως ο γραμματέας της ΓΣΕΕ Νίκος Κιουτσούκης, ο άλλοτε αναπληρωτής πρόεδρος της ΓΣΕΕ και πρόεδρος ΔΑΚΕ Γιάννης Μανώλης, κ.ά. «Παιδί της λαϊκής δεξιάς» και ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ (Συνδικάτο Αυτοκινητιστών Ταξί Αττικής) Θύμιος Λυμπερόπουλος, ο οποίος έχει αυτομολήσει από το νεοδημοκρατικό στρατόπεδο.

Ολοι αυτοί οι μεταξύ τους άσπονδοι ένοικοι/συγκάτοικοι της δεξιάς πολυκατοικίας – ανάλογα βέβαια και με την εκάστοτε πολιτική/κυβερνητική συγκυρία –, μπορεί να ομνύουν σε αντιμνημονιακές κορώνες, αλλά εν τις πράγμασι είναι θιασώτες της (επάρατης για την πούρα Αριστερά) «ταξικής συνεργασίας», στο όνομα και της πολυφορεμένης «πολιτικής σταθερότητας» για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, κ.λπ., κ.λπ.

3) ΠΑΜΕ σημαίνει Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο και πρόκειται για το μετωπικό σχήμα/παράταξη του ΚΚΕ στον χώρο των εργαζομένων όλων των κλάδων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Το ΠΑΜΕ είναι δημιούργημα της ηγεσίας του ΚΚΕ στη μετά Χαρίλαο Φλωράκη – Γρηγόρη Φαράκο εποχή (δηλ. από τη διάσπαση στο 13ο Συνέδριο/Φλεβάρης 1991 και εντεύθεν με Γραμματείς Αλέκα Παπαρήγα και Δημήτρη Κουτσούμπα), όταν το «Ενα είν’ το Κόμμα» διαγράφοντας ως ρεφορμιστικές τις εμπειρίες και την πολιτική χρόνων εγκατέλειψε τον κλασικό κανόνα του ταξικού συνδικαλισμού «ένα σωματείο, μία ομοσπονδία/ένα Εργατικό Κέντρο, μία ΓΣΕΕ».

Ετσι, το ΚΚΕ κινήθηκε διασπαστικά και σεχταριστικά συγκροτώντας το υποτίθεται καθαρόαιμο ταξικά ΠΑΜΕ ενάντια σε όλες τις άλλες δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις – τουτέστιν ως αντιΓΣΕΕ και αντιΑΔΕΔΥ –, χαρακτηρίζοντάς τες συλλήβδην ρεφορμιστικές, οπορτουνιστικές, ου μην αλλά και προδοτικές για τα συμφέροντα των εργαζομένων (όπως φυσικά και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που πρόσκεινται ή ελέγχονται από άλλα κόμματα).

4) Το εν πολλοίς ανοργάνωτο «σκορποχώρι»-αχταρμάς των Συριζαίων, με διάφορα μετωπικά σχήματα χωρίς μαζικότητα, κάποια και με αριστερίστικη ή τροτσκιστική χροιά, χαμένα μεταξύ μιας ρότας ριζοσπαστικής Αριστεράς και (όψιμης) κυβερνητικής παλάντζας.

5) Ολίγοι κλασικοί αριστεριστές ποικίλων αποχρώσεων (παραδοσιακοί μαοϊκοί και τροτσκιστές, νεόκοποι ΑΝΤΑΡΣΙόπληκτοι ή ΛΑΕδες «ΚΚΕδικης κατασκευής και προελεύσεως» και λοιπές κάργα επαναστατικές… υπερδυνάμεις).

Περί «Λαϊκής Συμμαχίας & Εξουσίας» και αριστερής φιλολαϊκής πολιτικής

Κάνοντας εξ ορισμού την παραδοχή ότι, πλην του μόνου συνεπούς και καθαρόαιμου ταξικά ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, όλες οι προαναφερθείσες φυλές των εργατοπατέρων – καρεκλοκένταυρων και μη – αντικειμενικά (ή και συνειδητά) εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της ολιγαρχίας, ας δούμε πιο συγκεκριμένα και αναλυτικά σε τι συνίσταται η επαναστατική γραμμή της κομμουνιστικής ορθοδοξίας όπως την πρεσβεύει (και την εφαρμόζει) το νυν ηγετικό κονκλάβιο του τιμημένου ΚΚΕ.

Στη μετά Φλωράκη – Φαράκο εποχή στην ηγεσία του ΚΚΕ (Γενικοί Γραμματείς της ΚΕ Αλέκα Παπαρήγα και νυν Δημ. Κουτσούμπας), η ηγετική ομάδα που «κυβερνά» το ιστορικό Κόμμα της Αριστεράς ακολουθεί (στη θεωρία αλλά και στην πράξη) το απεταξάμην κάθε μορφή συνεργασίας και κοινής δράσης σε επίπεδο πολιτικών συμμαχιών με άλλες κομματικές/πολιτικές δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς. Αλλωστε, όπως πλειστάκις έχει επισήμως διακηρυχθεί από την εν λόγω ηγεσία του ΚΚΕ, η μόνη καθαρή φιλολαϊκή γραμμή-πολιτική είναι αυτή του τιμημένου Κόμματος (τους) και όλοι οι άλλοι βράζουν στο ίδιο βρώμικο καζάνι του καπιταλιστικού συστήματος και υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου με κάποιες έστω μικρές αποχρώσεις…

Ο διαχωρισμός αυτός έχει εκφραστεί και μέσα από τη διαβόητη ΚΚΕδικη θέση «Πέντε Κόμματα – δέκα ή τέλος πάντων όσα να ‘ναι τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά και μη – Δύο πολιτικές»! Τουτέστιν δηλαδή, Μία η καθαρόαιμη Δική του και Μία Ολων των Αλλων, τα οποία αποτελούν συλλήβδην ταξικά τσιράκια του καπιταλισμού και των μονοπωλιακών ομίλων (αγαπημένος όρος του Δ. Κουτσούμπα)! Συνακόλουθα, απεμπολήθηκε πλήρως η κλασική κομμουνιστική πολιτική της συγκρότησης δημοκρατικών μετώπων: τουτέστιν σχημάτων συνεργασίας ευρύτερων αριστερών και προοδευτικών αντιδεξιών/αντινεοφιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων, τουλάχιστον στο επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Αυτή η σχάση του «ΕΜΕΙΣ» (οι μόνοι συνεπείς ταξικά και ιδεολογικοπολιτικά επαναστάτες αγωνιστές) και οι «ΑΛΛΟΙ» (οι πάσης φύσεως οπορτουνιστές, ρεφορμιστές και συμβιβασμένοι υπηρέτες της ολιγαρχίας του πλούτου), εκδηλώνεται παντού: στο εργατικό συνδικαλιστικό κινήμα, σε θέματα ανθρώπινων & κοινωνικών δικαιωμάτων, σε κάθε λογής κινητοποιήσεις/διεκδικήσεις που θα μπορούσαν να ήταν μαζικότερες και αποτελεσματικότερες με τη συμμετοχή στον ίδιο τόπο & χρόνο και των (όποιων) δυνάμεων του ΚΚΕ.

Μάλιστα, εδώ και μερικά χρόνια, η εν λόγω θεωρία «ενισχύθηκε» από τη θέση ότι δεν υπάρχει καμιά Αριστερά ή τουλάχιστον δεν ανήκει πλέον σε αυτήν το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο είναι «κάτι άλλο» μοναδικά επαναστατικό/καθαρόαιμο ιδεολογικοπολιτικά και εξόχως στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων και δη εκείνων της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού (sic διαχωρισμός)!

Ολη αυτή η σεχταριστική θεώρηση μετουσιώνεται στην πολιτική στρατηγική και τακτική του ΚΚΕ για την περίφημη «Λαϊκή Συμμαχία», που πρέπει να οικοδομηθεί (με τη συλλογική δράση των Οργανώσεων του Κόμματος αλλά και μεμονωμένα των μελών του), ώστε να καταληφθεί εξ εφόδου η κυβερνητική-κρατική εξουσία – το πώς, κοινοβουλευτικά ή ενόπλως, δεν μας το ξεκαθαρίζουν σαφώς –, να εγκαθιδρυθεί η «Λαϊκή/λέγε με Κομματική/Εξουσία» που θα προχωρήσει άμεσα στην κοινωνικοποίηση(sic) των μονοπωλίων και έτσι ο εργαζόμενος ελληνικός λαός να ζήσει πολύ καλύτερα ου μην αλλά και να φάει με χρυσά κουτάλια!.. Επίσης δεν διευκρινίζεται ποιοι και πώς θα κάνουν κουμάντο στα… κοινωνικοποιημένα μονοπώλια – προφανώς πάντως τα μέλη της ΚΕ και άλλα στελέχη του ΚΚΕ θα έχουν τον πρώτο λόγο αν όχι και τον αποκλειστικό/οποία λαϊκή συμμετοχή και πλειοψηφική δημοκρατική νομιμοποίηση!..

Οσον αφορά τώρα το πώς θα οικοδομηθεί η «Λαϊκή Συμμαχία» – δίχως τα μιαρά ταξικά τσιράκια των κομμάτων του ευρέως καπιταλιστικού φάσματος/των πολιτικών σχημάτων της (μη ορίτζιναλ κομμουνιστικής) Αριστεράς συμπεριλαμβανομένων –, η συνταγή προβλέπει τη δημιουργία αμιγώς ΚΚΕδικων μετωπικών σχημάτων (τουτέστιν μέλη και επιρροές-φίλοι-ψηφοφόροι του Τιμημένου Κόμματος) τα οποία θα συμμαχήσουν μεταξύ τους, θα συμπορευθούν και θα δημιουργήσουν το μεγάλο λαϊκό ποτάμι, που, δεν μπορεί, κάποια στιγμή νομοτελειακά, θα παρασύρει στο επαναστατικό διάβα του το επάρατο καπιταλιστικό-κεφαλαιοκρατικό σύστημα ή τους αδηφάγους μονοπωλιακούς ομίλους αν προτιμάτε! «Εμείς με εμάς» δηλαδή και… «να ‘τη, να ‘τη πετιέται η Λαϊκή Συμμαχία»!..

Ετσι (μας) προέκυψε επί της ηγεσίας του ΚΚΕ από τον Μάρτη του 1991 και εντεύθεν, η δημιουργία σχημάτων όπως το ΠΑΜΕ (Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο), η ΠΑΣΥ (Παναγροτική Αγωνιστική Συσπείρωση) και το ΜΑΣ (Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών). Αυτά, μαζί με την προϋπάρχουσα ΚΚΕδικης κατασκευής και προελεύσεως ΟΓΕ (Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας) καλύπτουν όλο το ταξικό/κοινωνικό φάσμα (Εργατική τάξη/Εργαζόμενοι, Αγροτιά, Σπουδάζουσα/μαθητιώσα Νεολαία και Γυναίκες) απ’ όπου οψέποτε θα… ξεπεταχτεί η πολυθρύλητη «Λαϊκή Συμμαχία». Σε πολιτικό/εκλογικό επίπεδο τώρα, τα προαναφερθέντα σχήματα κατά κανόνα λειτουργούν κάτω από την ταμπέλα (και την κόκκινη παντιέρα) της λεγόμενης «Λαϊκής Συσπείρωσης»…

Επουσιώδης λεπτομέρεια, το πώς οι νυν ινστρούχτορες του «Περισσού» υποπίπτουν στο ιδεολογικοπολιτικό και ταξικό ατόπημα να (συμ)περιλαμβάνουν στις πρωτοποριακές συστατικές κοινωνικές δυνάμεις της «Λαϊκής Συμμαχίας» γενικώς τη «Νεολαία» και τις «Γυναίκες», λες κι όλοι οι νέοι/νέες και όλες οι γυναίκες έχουν το ίδιο ταξικό/κοινωνικό στάτους για να τσουβαλιάζονται στην ίδια κατηγορία!

Για το πότε τώρα η «Λαϊκή Συμμαχία» θα μετατραπεί-εδραιωθεί σε «Εργατική Εξουσία», έχει ο… Μεγαλοδύναμος του Μαρξισμού-Λενινισμού και του πάλαι ποτέ Προλεταριακού Διεθνισμού! Σε κάποια Δευτέρα Παρουσία, ενός κάποιου ΚΚΕδικης πατέντας Υπαρκτού Σοσιαλισμού (ή μήπως Δικτατορίας του Προλεταριάτου και καραμπινάτου Κομμουνισμού!) θα γίνει κι αυτό! Είπαμε, άλλωστε: Νομοτελειακά «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη»!.. Ως τότε όμως, το Τιμημένο ΚΚΕ, α πα πα, δεν… μαγαρίζεται συμμετέχοντας σε κυβερνητικά σχήματα με την «άλλη Αριστερά» (εν προκειμένω τον ΣΥΡΙΖΑ), για κάποιες εντός του συστήματος βελτιώσεις των συνθηκών ζωής των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και δη των πιο φτωχών και εν γένει πιο αδύναμων!

Ταμπουρωμένη και περίκλειστη στα στενά εσχατολογικά όρια ενός «πολιτικού χιλιασμού»* η ηγεσία του «Περισσού» δεν θέλει και δεν μπορεί (και αντιστρόφως) να ασχοληθεί με τα… εγκόσμια, παραπέμποντας τη φιλολαϊκή διευθέτηση/αποκατάσταση των πάντων στην εγκαθίδρυση της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας. Αμήν!

Ιδιαίτερα σε θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων και δη εκείνων που αφορούν καταπιεζόμενες ή αποκλεισμένες κοινωνικές μειονότητες, ούτε λόγος να γίνεται! Οι ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, όπως και ένας ιδιότυπος ΚΚΕδικος ηθικοπλαστικός συντηρητισμός/πουριτανισμός, οδήγησαν στην καταψήφιση μιας σειράς προοδευτικών θεσπίσεων (σύμφωνο συμβίωσης, ταυτότητα φύλου, χρήση της φαρμακευτικής κάνναβης, δικαιώματα των φυλακισμένων, κ.λπ.) που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα, μακριά από κάθε είδους προοδευτισμό, το ΚΚΕ αναπαράγει θέσεις αντιδραστικές ου μην αλλά και εθνικιστικές (βλέπε Μακεδονικό & Συμφωνία Πρεσπών) φουσκώνοντάς τες με μπόλικο αντιΝΑΤΟΪΚΟ αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλιστικό περιτύλιγμα, επί της ουσίας όμως για το απεταξάμην κάθε σύμπλευση – πόσω μάλλον ταύτιση – με τον επάρατο ΣΥΡΙΖΑ…

Δεν λερώνει, λοιπόν, τα χέρια του το ΚΚΕ για να καλυτερέψουν, έστω και λίγο, οι ζωές των πολλών εντός του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, αφού, κατά την άποψη της νυν ηγεσίας του «Περισσού», δεν πρόκειται για διεκδικήσεις επαναστατημένων μαζών, αλλά για οπορτουνιστική στάχτη στα μάτια του προλεταριάτου. Την ίδια στιγμή όμως, το «ΚΚΕ/ΠΑΜΕ… αλλιώς» δεν παύει να ομνύει και να πλειοδοτεί σε έναν γαλαντόμο οικονομισμό, κάνοντας ταρζανιές και πουλώντας τσάμπα μαγκιές… Οπως όταν, με τη μνημονιακή μέγγενη ακόμη καλά σφιγμένη, για να στριμώξει τάχα τον (ξε)πουλημένο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ κατέθετε και επανακατέθετε (Φλεβάρης 2015, Μάρτης 2016, Απρίλης 2016, Οκτώβρης 2016, κ.ο.κ.) πρόταση νόμου για επαναφορά/αύξηση του κατώτατου μισθού από τα 586 στα προ μνημονίου 751 ευρώ. Ω, ναι! Μόνο που μέχρι τότε το ίδιο το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ προσδιόριζε το όριο αξιοπρεπούς κατώτερου μισθού (και σύνταξης) στα 1400-1500 ευρώ! Ω, ναι! Αλλά, ευλόγως θα πει κανείς, ανέξοδη για την ηγετική ομάδα του «Περισσού» όλη αυτή η γαλαντόμα μικροκομματική πλειοδοσία: σάμπως από το κομματικό ταμείο ή από την τσέπη τους πρόκειται να διατεθεί το χρήμα που απαιτείται για τους μαξιμαλιστικούς στόχους που θέτουν απλόχερα οι ινστρούχτορες της επαναστατικής γυμναστικής…

Κατόπιν όλων τούτων, το ποια λαϊκά συμφέροντα και πώς τα υπερασπίζεται το ΚΚΕ, όντας εσαεί έξω από τον κυβερνητικό χορό, ως ένα υποτίθεται καθαρόαιμο επαναστατικό αλλά εν τοις πράγμασι μίζερα μικρό (μονοψήφιας εκλογικής επιρροής) Κόμμα διαμαρτυρίας, αυτό αποτελεί μια αυτάρεσκη αυτοεπιβεβαίωση-φαντασίωση! Οσο κι αν το νυν κονκλάβιο του «Περισσού» και τα περισσότερα στελέχη και μέλη του Κόμματος την πιστεύουν ακράδαντα την εν λόγω θεωρία και πρακτική τους και αρκούνται να βαυκαλίζονται στις δάφνες της κομμουνιστικής ορθοδοξίας τους και της τάχα μου επαναστατικής δράσης τους για την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα –τουτέστιν των «λαϊκών μαζών» – για την έφοδο προς την κατάληψη της εξουσίας και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού (μου διαφεύγει πού έχει χαθεί ενδιαμέσως εκείνο το Μπρεζνιεφικό «Παλλαϊκό Κράτος»)!..

Οσον αφορά τις εκδηλούμενες εσχάτως εξτρεμιστικές (για τα παραδοσιακά κομμουνιστικά αγωνιστικά ήθη) μεθόδους του νυν ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, δεν μπορούν να ειδωθούν αποσπασμένες από τις προσπάθειες που καταβάλει η νυν κυβερνώσα Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, να ασκήσει σταδιακά μια όσο μπορεί φιλολαϊκή πολιτική υπέρ των πολλών και δη των πιο φτωχών και αδύναμων. Διότι, στον βαθμό που αυτό εκφράζεται πρακτικά και χειροπιαστά – βλέπε μη (περαιτέρω) περικοπή των συντάξεων, κοινωνικό μέρισμα, διάφορα επιδόματα αλληλεγγύης, σχολικά συσσίτια, παιδικοί σταθμοί, καθολική ασφάλιση στο δημόσιο σύστημα υγείας, αύξηση κατώτατου μισθού και κατάργηση υποκατώτατου, επαναφορά συλλογικών διαπραγματεύσεων, μικρή μείωση ΕΝΦΙΑ, διορισμοί εκπαιδευτικών, γιατρών και νοσηλευτών μετά από πολλά χρόνια, επιδότηση ενοικίου, προστασία α’ κατοικίας, 120 δόσεις σε ταμεία & εφορία, κλπ. – αποδομείται εκ θεμελίων η βασική ΚΚΕδικη θεωρία ότι τίποτε δεν αλλάζει στον καπιταλισμό και άρα πρέπει οι λαϊκές μάζες, και δη η εργατική τάξη, να αναθέσουν στην πολιτική πρωτοπορία (το «Ενα είν’ το Κόμμα») να εγκαθιδρύσει εξ ονόματός τους την Εργατική (του) Εξουσία και στο καπάκι τον Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό!.. Αφήστε που, έτσι, υπάρχει κίνδυνος να διαρεύσουν κι άλλες «αριστερές» ψήφοι προς τη δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δείχνει ότι θέλει και προσπαθεί – ακόμη και μέσα στον στενό μνημονιακό κορσέ που άλλοι φόρεσαν στη χώρα – να εφαρμόσει πολιτικές μιας κάποιας ανακούφισης των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, πρέπει να υπογραμμισθεί ότι ασφαλώς και δεν είναι προς μηδενισμό η εν λόγω προσπάθεια – ακόμη και η πρόθεση αυτής της ιδεολογικοπολιτικά τραυματισμένης κυβερνώσας Αριστεράς –, ωστόσο, ας μη βαυκαλίζονται κιόλας κάποιοι στο νυν κυβερνητικό στρατόπεδο ότι τα όποια ψήγματα ανακουφιστικών κοινωνικών παροχών/επιδομάτων αποτελούν δομημένη πολιτική με αριστερό πρόσημο. Πόσω μάλλον, όταν τα σχετικά «κοινωνικά κονδύλια» προέρχονται εν πολλοίς από ψαλίδισμα – ου μην αλλά και πετσόκομα – μισθών και συντάξεων, καθώς και υπερφορολόγηση της λεγόμενης μεσαίας τάξης και όχι από τσουχτερή φορολόγηση του μεγάλου πλούτου και από αναδιανομή κρατικών εσόδων στο πλαίσιο μιας υγιούς παραγωγικής ανάπτυξης σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

* Χιλιασμός=Δόγμα μερίδας Χριστιανών που πιστεύουν ότι πριν από τη Δευτέρα Παρουσία θα προηγηθεί μάχη με τον Σατανά αλλά και περίοδος χιλίων ετών κατά τα οποία θα βασιλεύει στη γη ο Ιησούς Χριστός.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr