Οι εξεγερμένοι της διπλανής πόρτας, η Κερατέα στα οδοφράγματα

Κάποιοι τους έχουν αποκαλέσει και αναρχικούς που βρίσκονται καθημερινά στα μπλόκα της λεωφόρου Λαυρίου μόνο και μόνο για να προκαλέσουν φασαρίες και επεισόδια με τις δυνάμεις των ΜΑΤ.
Το ‘χει πει η τηλεόραση, το έχουν πει κορυφαίοι υπουργοί, το ‘χουν γράψει τα αστυνομικά δελτία Τύπου. Κάθε φορά που το ακούνε, στέλνουν οργισμένες επιστολές διαμαρτυρίας. Ακόμα όμως και αυτή να ήταν η αλήθεια, δεν αναφέρεται το γιατί αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται νυχθημερόν στους δρόμους και τα οδοφράγματα. Προασπίζονται τις πλέον αρχέγονες αξίες του ανθρώπου. Το μέλλον των παιδιών τους, τη γη που καλλιεργούν και κληρονόμησαν από τους παππούδες τους. Ολοι τους λένε: «Θα μείνουμε μέχρι τέλους. Θα παλέψουμε μέχρις εσχάτων».

Σταμάτης Πρίφτης
Με διαβατήριο πάω να μαζέψω χόρτα
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Σταμάτης Πρίφτης γίνεται αύριο 60 ετών. Είναι στην τετραφωνική χορωδία Κερατέας, σήμερα συνταξιούχος, ενώ παλαιότερα είχε δουλέψει ως βιομηχανικός εργάτης, ύστερα σε κατάστημα με ποδήλατα και, τέλος, σε σουπερμάρκετ.

Περιγράφει πώς ξυπνάει στο αμπέλι του. Στην ίδια ακριβώς γη που κάποτε όργωνε ο παππούς του, ύστερα ο πατέρας του, σήμερα ο ίδιος και αύριο οι δύο γιοι του.

«Ο κόκορας φωνάζει. Αρχίζουν και κελαηδούν κάποια πουλάκια. Είναι ένα ξύπνημα-πανόραμα μέσα στη φύση». Στη συνέχεια θα φροντίσει τη γη του και τα ζώα του. Ο μικρός του γιος σπουδάζει, ο μεγάλος είναι φαντάρος και η γυναίκα του άνεργη. «Πολλά δεν είχαμε ποτέ. Με ελιά και ψωμί. Αλλά ζούμε όμορφα». Τα μάτια όμως πίσω από τα γυαλιά τώρα είναι βουρκωμένα. «Ο πατέρας μου, ο παππούς μου με είχαν μάθει να υπερασπίζομαι αυτό τον τόπο. Με ποια έννοια να τον υπερασπίζομαι, να τον καλλιεργώ, να είναι εύφορος, να μην τον εγκαταλείψω. Το ακολούθησα αυτό». Τώρα όμως «έχει γίνει εισβολή από ξένες δυνάμεις. Δεν προσπαθούν να μου πάρουν την ιδιοκτησία, παρά μου στερούν την ελευθερία της φύσης. Το μέλλον των παιδιών μου».

Πλέον ο κ. Σταμάτης χρειάζεται να δείχνει το διαβατήριό του για να πάει να μαζέψει χόρτα. «Ενιωσα ξένος σε αυτό τον χώρο που γεννήθηκα. Ας με πουν γραφικό, νιώθω σαν τους επαναστάτες του ’21 που αγωνίζονταν για την ελευθερία. Αυτή τη στιγμή σκλαβώνουν τον τόπο μου και το μέλλον των παιδιών μου». Δηλώνει πάντως «φιλήσυχος».

Οπως λέει, «μια ζωή ένιωθα νομοταγής γιατί αλίμονο να υπήρχε αναρχία σ’ αυτή τη χώρα». Παρ’ όλο που ενοχλείται όταν τους αποκαλούν από την τηλεόραση αναρχικούς, «να μας λένε αναρχικούς, εμάς τους ανθρώπους που ποτίζουμε με αίμα και ιδρώτα αυτόν τον τόπο», καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: «Αναρχικός είναι αυτός που αντιστέκεται σε κάτι άναρχο που γίνεται». Κλείνοντας: «Θα υπερασπιστούμε αυτόν τον τόπο μέχρις εσχάτων».

Δημήτρης Ζέππος
Βιώνουμε μια συνεχή πίεση
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Δημήτρης Ζέππος, 47 ετών, είναι πατέρας δύο κοριτσιών και καθηγητής Γερμανικών στο Γυμνάσιο Κερατέας.

Πριν από 12 χρόνια πήρε την απόφαση να μετακομίσει, αλλά και να επενδύσει στην Κερατέα για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Το Γυμνάσιο Κερατέας -πρότυπο Γυμνάσιο στην Ανατολική Αττική- το αποκαλεί δεύτερο σπίτι, ενώ τους μαθητές του, παιδιά του. Δυστυχώς παρατηρεί πως «έχει αρχίσει να περνάει αυτό το αίσθημα της απογοήτευσης και της μαυρίλας στα παιδιά. Ηδη αρχίζουμε και βλέπουμε μέσα στο σχολείο τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας. Υπάρχουν εξάρσεις, υπάρχουν ξεσπάσματα οργής. Το σχολείο μας είναι ένα πολύ ήρεμο και καλό σχολείο. Δεν είχαμε ποτέ βιώσει το άγχος των παιδιών». Τώρα τα βλέπει αγχωμένα και εκνευρισμένα.

«Το παιδί είναι σκληρός κριτής, αλλά παράλληλα και πάρα πολύ ευαίσθητος αποδέκτης». Τον τελευταίο χρόνο ξεκίνησε να σηκώνει και μια οικοδομή στην Κερατέα με τα εισοδήματα που είχε και με ένα δάνειο. Ολα αυτά πριν ξεσπάσει η κρίση και πριν έρθουν τα ΜΑΤ. Τώρα έχασε τη μία του δουλειά, ενώ η υποβάθμιση της περιοχής είναι ορατή. «Τώρα ζορίζομαι με όλη αυτή την κατάσταση που δημιουργήθηκε εδώ. Βιώνουμε μια συνεχή πίεση που επηρεάζει την ψυχική μας ηρεμία. Δεν μπορούμε πλέον να λειτουργήσουμε σωστά. Δεν μπορούμε δυστυχώς να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας».

Κλείνοντας λέει: «Να φύγουν οι δυνάμεις των ΜΑΤ από την περιοχή μας, παρ’ όλο που δεν είμαι Κερατιώτης. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε σκουπίδια. Δεν έχω πάει στη ζωή μου σε καμία διαδήλωση, τώρα είμαι κάθε μέρα εδώ. Δεν μπορούν να παίζουν με την αξιοπρέπειά μας. Δεν βρίζω τα ΜΑΤ, αλλά τρόμαξα όταν τους κοίταξα στα μάτια γιατί είδα ένα μαύρο κενό. Παιδιά από τα οποία έχουν αφαιρέσει κάθε πρωτοβουλία, κάθε σκέψη, κάθε ψυχή. Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και όλα τα παιδιά μου στο σχολείο. Θα παραμείνουμε εδώ μέχρι το τέλος».

Ειρήνη Κοτρούτσου
Δέρνουν τα αδέρφια, τη μάνα, τον πατέρα τους
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η Ειρήνη Κοτρούτσου είναι οκτώ χρόνων, μαθήτρια τρίτης Δημοτικού και όταν μεγαλώσει θέλει να μπει στο διπλωματικό σώμα.

Τους πρώτους της όμως «διπλωματικούς» αγώνες δίνει καθημερινά στα οδοφράγματα. «Ξέρω ότι δω πέρα που έρχομαι θα κάνω κατά κάποιον τρόπο κάποιον αγώνα για να μη δημιουργηθεί ΧΥΤΑ στην περιοχή μου. Πολεμάω όσο μπορώ γιατί είμαι και μικρή», λέει. Εδώ και δύο μήνες η Ειρήνη πηγαίνει το πρωί στο σχολείο, μετά κάνει τα μαθήματά της και ύστερα, μέχρι το βράδυ, βρίσκεται στα οδοφράγματα.

«Μετά πάλι από την αρχή. Τα Σαββατοκύριακα κάθομαι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πάω μόνο σπίτι μεσημέρι και τρώω και ύστερα έρχομαι». Για τη χωματερή λέει πως «δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει ΧΥΤΑ».

«Από μικρό και από τρελό…», λέει όμως η παροιμία. «Αισθάνομαι λύπη. Ντρέπομαι για μερικούς ανθρώπους. Ντρέπομαι για λογαριασμό τους γιατί αυτό που κάνουν είναι άδικο. Είναι κάτι χαζό. Αυτή η βία δεν έπρεπε να υπάρχει. Βία καθόλου. Πρέπει να συζητάμε και έτσι να λύνουμε τα προβλήματά μας. Με έχουν απογοητεύσει πάρα πολύ. Οταν είχαν μπει τα ΜΑΤ στην πόλη μέσα, ήταν κάτω από το σπίτι μου. Πετούσαν δακρυγόνα, σε σημείο που έτσουζαν τόσο πολύ τα μάτια μας, βρίζανε πάρα πολύ άσχημα, λέγανε πολύ κακές λέξεις, μα πάρα πολύ κακές. Ντροπή τους γι’ αυτό που κάνουν. Και αυτοί εδώ οι αστυνομικοί (δείχνει τις διμοιρίες) παίρνουν κάτι ψωροευρώ για να δέρνουν τον κόσμο. Δέρνουν τα αδέρφια τους, τη μάνα τους, τον πατέρα τους. Είναι πάρα πολύ σκληρό αυτό που κάνουν και πώς το αντέχουν, δεν μπορώ να καταλάβω».

Η μικρή δηλώνει πως δεν φοβάται αυτό που έχει έρθει «γιατί πάνω απ’ όλα ψυχραιμία πρέπει να ‘χουμε. Δεν τους φοβάμαι γιατί ξέρω ότι θα νικήσουμε. Δεν έχω αμφιβολία. Αυτοί έχουν άδικο και εμείς το δίκιο με το μέρος μας». Στους υπευθύνους αυτής της κατάστασης λέει πως «θα το μετανιώσουν. Μετά συγγνώμη δεν θα ζητάνε γιατί δεν αλλάζει τόσο εύκολα ο άνθρωπος. Αλλά θα το μετανιώσουν, θα το καταλάβουν. Θα εξαγριωθεί και άλλος κόσμος και θα γίνει της Κερατέας». Τέλος, η παρουσία της στα οδοφράγματα δεν είναι εις βάρος των μαθημάτων της, αφού «τα προλαβαίνω όλα. Δεν έχουν πέσει οι επιδόσεις μου. Από την πρώτη Δημοτικού όλα Α έχω».

Γιόλα Μανιάτη
Ζούμε κάθε μέρα με το άγχος
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η Γιόλα Μανιάτη μένει από επιλογή στην Κερατέα από το 1997 και έχει πέντε παιδιά.

Τρία αγόρια και δύο κορίτσια από 4 μέχρι 15 ετών. Η δουλειά της, «οτιδήποτε κάνει μια γυναίκα για το σπίτι και τα παιδιά της». Ηθελε να μεγαλώσουν στην εξοχή και στον καθαρό αέρα.

«Αφησα και τη δουλειά μου, προκειμένου να τα μεγαλώσω σωστά», ενώ χρεώθηκαν για να φτιάξουν σπίτι στην Κερατέα. «Η ζωή μας μέχρι να ξεκινήσει αυτή η ιστορία με τα σκουπίδια ήταν απλή και καθημερινή. Το μόνο που δεν μπορούσα να φανταστώ είναι ότι τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν στη χωματερή. Ο άντρας μου δουλεύει 14 ώρες καθημερινά στην Αθήνα και εγώ είμαι στα μπλόκα. Πολλές φορές τα παιδιά μου είναι μόνα τους. Τα προσέχουν τα μεγαλύτερα. Ζω με το άγχος ότι μπορεί να συμβεί κάτι στο σπίτι.

Εχουν γίνει θυσία και αυτά και η καθημερινότητά τους και η μόρφωσή τους. Εχουμε χαθεί από όλους μας τους φίλους. Τα παιδιά φοβούνται το βράδυ να κοιμηθούν. Φοβούνται για το τι μπορεί να μας συμβαίνει. Τα αφήσαμε όμως όλα, γιατί βάλαμε ένα στόχο και ο στόχος είναι όχι σκουπίδια εδώ. Δεν με αφορά τι θα γίνουν τα σκουπίδια, δεν με ενδιαφέρει, να τα πάνε στο φεγγάρι. Είμαι νοικοκυρά και αυτό που ξέρω να κάνω καλά είναι να μαγειρεύω και να φροντίζω σωστά τα παιδιά μου. Δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Το μικρό μου παιδί είναι τεσσάρων χρόνων και το μόνο που ξέρει να πει είναι ότι φοβάται τους αστυνομικούς. Βλέπει περιπολικό και κλαίει.

Εχω προσπαθήσει να του εξηγήσω τον “καλό” ρόλο που έπρεπε να έχει η αστυνομία, αλλά δεν μπορεί να το αντιληφθεί. Νιώθει ότι κινδυνεύουμε. Το βράδυ της εισβολής δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Το σπίτι μύριζε σπρέι πιπεριού. Είχα κλειδωμένα τα παιδιά μέσα και έτρεμαν. Θα κάτσω εδώ μέχρι το τέλος, είμαι αποφασισμένη για όλα, όσο χρειαστεί. Δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό».