του Θανάση Καρτερού
Υπάρχει ο πρώτος θάνατος του Θανάση Καναούτη. Για τον σοβαρό, τον μετριοπαθή, τον συντηρητικό νοικοκύρη, που βλέπει την αλληλουχία των πραγμάτων ως εξής:
• Η Ελλάδα έχει χρέη που δημιούργησαν η κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων, η ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού, η φοροδιαφυγή, το μεγάλο πάρτι στο οποίο λίγο πολύ όλοι συμμετείχαμε.
• Τα χρέη αυτά πρέπει να πληρωθούν διότι αν δεν πληρωθούν οι δανειστές όχι μόνο δεν θα μας ξαναδανείσουν, αλλά και θα μας οδηγήσουν στον όλεθρο.
• Η ελληνική κυβέρνηση ορθώς υπογράφει τα μνημόνια με τους όρους των δανειστών και των εταίρων για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία.
• Τα μνημόνια είναι όντως δυσβάσταχτα αλλά πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες για να εκπληρώσει η χώρα τις υποχρεώσεις της.
• Στις συνθήκες αυτές οι απολύσεις, οι περικοπές, η φτώχεια, η ανεργία είναι το απαραίτητο τίμημα για να βγούμε από την κρίση.
• Συνεπώς όποιος διαμαρτύρεται, όποιος καταγγέλλει τα μέτρα, όποιος αγανακτεί και διαδηλώνει και κυρίως όποιος δεν πληρώνει, είναι ένοχος είτε λαϊκισμού, είτε λειψής κατανόησης, είτε λειψού πατριωτισμού, είτε λειψού αισθήματος ευθύνης, είτε οικονομικής ιδιοτέλειας.
• Οι τζαμπατζήδες των ΜΜΜ εντάσσονται στην τελευταία κατηγορία. Όποιος δεν έχει λεφτά για εισιτήριο να πάει με τα πόδια. Αλλιώς ζημιώνει την εταιρία και το κράτος σε μια δύσκολη στιγμή και τελικά όσα δεν πληρώνει αυτός τα πληρώνουμε εμείς οι υπόλοιποι.
• Άρα είναι απαράδεκτο να συνδέουμε τον θάνατο του Θανάση Καναούτη με τη συμπεριφορά του ελεγκτή, τις κατευθύνσεις της εταιρίας, την πολιτική του κράτους. Πρέπει να δούμε τη δική του συμπεριφορά -δεν πλήρωσε, επιχείρησε να ξεφύγει από τον ελεγκτή που έκανε τη δουλειά του, κι έτσι σκοτώθηκε. Δυστύχημα για το οποίο φταίει ο ίδιος. Θλιβερό μεν, αλλά δεν μπορεί ο λαϊκισμός να εκμεταλλεύεται ακόμα και τα δυστυχήματα.
Υπάρχει και ο δεύτερος θάνατος του Θανάση Καναούτη. Για τον αριστερό, τον κατηγορούμενο ως λαϊκιστή, τον αγανακτισμένο, τον οργισμένο, ο οποίος βλέπει την αλληλουχία των πραγμάτων ως εξής:
• Οι παλιοί δανειστές ζητούν από την Ελλάδα τα λεφτά τους -μαζί με τους υπέρογκους τόκους. Λεφτά που επί χρόνια δανείζονταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, σε αγαστή συνεργασία με τους ολιγάρχες του πλούτου, τους εργολάβους δημοσίων έργων και συνειδήσεων, τους διαπλεκόμενους, τις κομματικές νομενκλατούρες, τους διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς, τους ανώτερους και μεσαίους αεριτζήδες.
• Νέοι δανειστές, εταίροι και εταίρες που ελέγχουν παγκοσμίως το χρήμα, μας δανείζουν για να πληρώσουμε με τα δανεικά τους παλιούς δανειστές.
• Παλιοί και νέοι δανειστές επιβάλλουν στη χώρα, τους πιο δυσβάσταχτους όρους με την απειλή της οικονομικής χρεοκοπίας και της καθολικής καταστροφής.
• Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αποδέχονται και συνυπογράφουν αυτούς τους όρους με την ίδια ευκολία με την οποία καταχρέωσαν τη χώρα. Έτσι η οικονομική κρίση γίνεται κρίση ηθική, δημοκρατική, εθνικής κυριαρχίας. Και η χώρα εισέρχεται σε καθεστώς βαρβαρότητας που ονομάζεται δημοσιονομική εξυγίανση, βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, κάθαρση και λοιπά.
• Εκατομμύρια άνθρωποι τίθενται από το καθεστώς σε διωγμό οικονομικό, ηθικό, αστυνομικό. Απολύσεις, κατασχέσεις, απειλές, φτώχεια, απόγνωση.
• Αποτέλεσμα; Άνθρωποι πεθαίνουν. Άλλοι αυτοκτονούν, άλλοι προδίνονται από την καρδιά τους, από το σώμα τους, από το μυαλό τους. Ο καθολικός διωγμός μεταφράζεται όχι μόνο σε χιλιάδες προσωπικά και οικογενειακά δράματα, αλλά και σε χιλιάδες θανάτους.
• Θύμα αυτής της κατάστασης είναι και ο νεαρός Θανάσης Καναούτης. Η τρόικα απαιτεί μικρότερα έξοδα και μεγαλύτερα έσοδα από τις εταιρίες των ΜΜΜ. Η κυβέρνηση επιβάλλει όχι μόνο διαθεσιμότητες, απολύσεις και περικοπές μισθών αλλά και υπέρογκα εισιτήρια για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της. Η συγκοινωνία από κοινωνικό αγαθό γίνεται είδος πολυτελείας για τους φτωχούς, τους ανήμπορους, τους άνεργους, τους νέους χωρίς εισόδημα. Αυτό πολλαπλασιάζει τους τζαμπατζήδες, οι εταιρίες πολλαπλασιάζουν τους ελεγκτές, απαιτούν αυστηρότητα, δίνουν μπόνους για κάθε τεράστιο πρόστιμο που επιβάλλεται σε όποιον το επιβάλλει. Η βαρβαρότητα είναι φυσικό επακόλουθο. Ο ελεγκτής γίνεται κυνηγός κεφαλών για να κρατήσει τη μίζερη θέση του και τα κεφαλικά μπόνους.
• Ο Θανάσης Καναούτης πληρώνει τελικά με τη ζωή του αυτό το γενικό, ανελέητο, απάνθρωπο ανθρωποκυνηγητό που το έχουν ονομάσει πολιτική για τη σωτηρία της χώρας.
Λέγεται ότι ακόμα κι από ένα δυστύχημα, ένα φόνο, ένα θάνατο, πρέπει να βγάζουμε συμπεράσματα για να αποφύγουμε επανάληψη της τραγωδίας.
Οι δυο θάνατοι του Θανάση Καναούτη, όπως περιγράφηκαν παραπάνω, καταλήγουν σε δυο συμπεράσματα, διαμετρικά αντίθετα.
Το πρώτο: Πρέπει να δεχτούμε έστω με πόνο, αλλά με νομιμοφροσύνη, αντοχή και χωρίς εκρήξεις τις θυσίες. Αν ο Θανάσης πλήρωνε το εισιτήριό του, πειθαρχούσε στον ελεγκτή, ή πήγαινε με τα πόδια, τώρα θα ζούσε.
Το δεύτερο: Πρέπει να κάνουμε την αγανάκτηση αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος διωγμού, εκβιασμού, φτώχειας και καταπίεσης που καταλήγει σε τραγωδίες. Αν δεν ανατρέψουμε αυτό το καθεστώς άνθρωποι όπως ο Θανάσης θα πεθαίνουν κάθε μέρα.
Το δίλημμα είναι συνεπώς απλό: Με τον ελεγκτή και ό,τι αντιπροσωπεύει;
Ή με τον Θανάση Καναούτη και ό,τι αντιπροσωπεύει;
