Καθημερινά, τα μαντάτα από τον χώρο του βιβλίου είναι αποθαρρυντικά. Μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι βρίσκονται στα πρόθυρα της αποπληξίας ενώ μεγάλες επίσης αλυσίδες βιβλιοπωλείων υπολειτουργούν στην ουσία, αδυνατώντας να προβούν σε στοιχειώδεις συναλλαγές… Τα φέσια είναι περισσότερα κι από την εποχή της Τουρκοκρατίας και η επονομαζόμενη ρευστότητα – το χρώμα του χρήματος! – αποτελεί ξεθωριασμένο όνειρο.
Ταυτόχρονα, τυπογραφεία, έμποροι χαρτιού (κι όλη η παραγωγική αλυσίδα) ζουν εφιαλτικές στιγμές, ισορροπώντας επί ξηρού ακμής… Μέσα σε αυτήν την οχληρή πραγματικότητα βιώνει μοναχικά τη δική της κατάρρευση μια κατηγορία εργαζομένων που ποτέ δεν ευδοκίμησε στον τόπο μας. Μιλώ για τους ακάματους διορθωτές των βιβλίων, οι οποίοι βγάζουν τα μάτια τους προκειμένου να τυπώνονται με στοιχειώδη αξιοπρέπεια τα βιβλία και να διασώσουν τη γλώσσα από βεβηλώσεις. Άνθρωποι του μεροκάματου, που ποτέ δεν έτυχαν αξιοπρεπούς και δίκαιης αμοιβής, που ποτέ δεν εκλήθησαν – ούτε συμμετείχαν – σε κάποιο οργιαστικό οικονομικό πάρτι.
Μοναχικοί, σχεδόν ανύπαρκτοι για την κοινωνία, παντελώς παραγνωρισμένοι, ζουν κι αυτοί «ακόμα δυσκολότερες μέρες». Πλάι τους και οι μεταφραστές – απλήρωτοι συνήθως και υποτιμημένοι. Άνθρωποι που μεταφέρουν στη γλώσσα μας άλλους πολιτισμούς, που εισάγουν στη φτωχή πατρίδα μας λαμπρά στολίδια του πνεύματος, περιμένουν ταπεινωμένοι και υπομονετικοί στη σειρά το μέγα θαύμα μιας μικρής δόσης για να τα βγάλουν πέρα. Είναι οι δικοί μας άθλιοι!…
Ξενοφών Α.Μπρουντζάκης
Aναδημοσίευση από topontiki.gr
