Οι δέκα πληγές του Μωυσή

Από ένα μάλλον καταθλιπτικό δωμάτιο στη μακρινή Μανίλα, αναγγέλλω πένθιμο προσκλητήριο νεκρών, όχι Φιλιππινέζων, αλλά Ελλήνων. Σε καιρό ειρήνης, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή απειλή, εκτός αν πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τις γελοιότητες της ακροδεξιάς και των κυρ Παντελήδων περί υβριδικού πολέμου και …εποικισμού. Και χωρίς να υπολογίζω στους αριθμούς τα άμοιρα ζωάκια, τις υλικές ζημιές, τους άστεγους, τους τραυματίες, τους απόκληρους, αυτούς που έμειναν χωρίς βιός και πόρους.

Πανδημία κορονοϊού, σχεδόν 40.000 νεκροί, πολλοί από τους οποίους άφησαν την τελευταία τους πνοή σε ράντζα εκτός εντατικής. Τους θρηνήσαμε όλους για κάνα τέταρτο, μέχρι να κρυώσει ο πικρός καφές στις κηδείες. Σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, 57 εξαϋλωμένα πτώματα, πιθανότατα πιο πολλά, θυμώσαμε για ένα μισαωράκι, ανεβάσαμε και κάτι πανό στα γήπεδα, ώσπου τρεις μήνες μετά ψηφίσαμε ξανά Μητσοτάκη και Καραμανλή.

Πολύνεκρο ναυάγιο με μετανάστες και πρόσφυγες στα ανοιχτά της Πύλου, ίσαμε 600 ψυχές στο βυθό της θάλασσας, δεν τους έκλαψε κανένας και πανηγυρίσαμε κι από πάνω, λίγο ακόμη και θα προτείναμε τους λιμενικούς για παρασημοφόρηση. Καμιά 25αριά «λάθρο» απανθρακωμένοι στα κάρβουνα της Δαδιάς, εκεί να δείτε πανηγύρια, θα είχαμε ανάψει και βεγγαλικά για να το γιορτάσουμε, αν δεν φοβόμαστε νέα πυρκαγιά.

Δεκάδες νεκροί στις φωτιές, από τους πιλότους του Καναντέρ και τους εθελοντές πυροσβέστες μέχρι τους κτηνοτρόφους που καίγονται ζωντανοί πασχίζοντας να σώσουν τα ζώα τους, ψιλοθυμώσαμε λιγάκι όταν είδαμε το αεροπλάνο να πέφτει, έπειτα τους βγάλαμε ήρωες και ανεμίσαμε σημαίες υπέρ της ένδοξης πατρίδος, άξια η θυσία τους.

Φίλαθλος μαχαιρωμένος έξω από γήπεδο από ξενόφερτα τάγματα θανάτου που έκαναν παρέλαση ανενόχλητα σε όλο τον οδικό άξονα της ζώρας, δε βαριέσαι, τα ‘θελε και τα ‘παθε το παλιόπαιδο, όπως και οι προηγούμενοι νεκροί των γηπέδων. Φτωχοδιάβολος πυροβολημένος πισώπλατα από μπάτσους επειδή έκλεψε 20 ευρώ βενζίνη, εεε, σταθείτε τώρα, αυτός δεν μετράει, ήτανε τσιγγάνος.

Κοσμάκης πνιγμένος στις πλημμύρες στη Θεσσαλία και αλλού, ε, πρωτοφανές το καιρικό φαινόμενο, τι να κάνουμε ρε παιδιά, έβρεξε πολύ, ματαιώνεται η επίσκεψη του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ για να μη λέτε. Ανθρωπάκος δολοφονημένος στον καταπέλτη καραβιού και υπουργάκος που συλλυπάται τις οικογένειες των δολοφόνων, φτου ρε γαμώτο, ίσως φταίει ο ίδιος που ήταν χαζούλης και δεν είχε εισιτήριο.

Μέσα σ’ ένα εφιαλτικό εξάμηνο συνέβησαν αυτά, οι δέκα και βάλε πληγές του Μωυσή, και ποιος ξέρει και πόσα ξεχνάω. Τόσο πολύ λοιπόν συνηθίσαμε τον θάνατο; Έγινε η απώλεια συνήθειά μας; Να αντικαταστήσουμε τον εθνικό ύμνο με τον ύμνο των Διάφανων Κρίνων και του μακαρίτη Ανεστόπουλου; Να συμβιβαστούμε με το κτήνος που κρύβουμε μέσα μας και να το στείλουμε και στη Βουλή; Να πούμε κι εμείς «καλά να πάθετε, αφού ψηφίζετε αυτούς που ψηφίζετε»;

Να εξαχρειωθούμε σαν αυτούς που δικαιολογούν τους φονιάδες του Ζακ Κωστόπουλου; Να πάψουμε να αναρωτιόμαστε τι υλικό μετέφερε η φονική αμαξοστοιχία των Τεμπών και ποιος μεγαλόσχημος επέβαινε στο αυτοκίνητο που σκότωσε τον Ιάσονα έξω από τη Βουλή; Να χορεύουμε γύρω από τους τάφους του μεταναστών μαζί με τους σερίφηδες του Έβρου και τους λιμενόμπατσους των κυμάτων;

Να βάλουμε την τηλεόραση πάνω στο πλυντήριο και να ξεπλένουμε νυχθημερόν μαζί με τον Ποερτοσάλτε τα ματωμένα δάχτυλα της εξουσίας και των ασύδοτων βιτζιλάντηδων; Να πάρουμε στο κυνήγι τους λίγους δημοσιογράφους που σκαλίζουν τα ασκάλιστα και να τους πλακώσουμε όπως αυτός ο Στασινόπουλος; Να κρεμάσουμε κουδούνια στους άπλυτους και στους ρομαντικούς που επιμένουν να βγαίνουν στις διαδηλώσεις;

Τι στην ευχή πρέπει να κάνουμε για να ξαναγίνουμε άνθρωποι, ποιοι στην οργή είμαστε και πώς στο διάβολο φτάσαμε μέχρι εδώ; Πώς προσγειωθήκαμε στον πάτο του βαρελιού και πού θα σταματήσει η κατρακύλα μας; Τώρα που μας βλέπω από απόσταση ασφαλείας, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, μου φαινόμαστε ακόμα πιο αποκρουστικοί. Όχι μόνο επειδή αποκτηνωθήκαμε, αλλά επειδή το γουστάρουμε κιόλας ή ίσως αρνούμαστε να το αναγνωρίσουμε.

Προτιμάμε να στοχοποιήσουμε τα θύματα των εγκλημάτων παρά να ζητήσουμε εξηγήσεις από τις ιερές αγελάδες που επιμένουμε να ψηφίζουμε. Τον καθρέφτη του σπιτιού μας τον έχουμε γυρίσει ανάποδα και βλέπουμε την πλάτη του, αντί να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Και, ξέρετε, λαός που δεν κάνει αυτοκριτική θεωρείται ικανός για όλα. Όταν έχει δύναμη, μπορεί να αιματοκυλίσει τον πλανήτη. Όταν όμως είναι ξυπόλητος, όπως εμείς, θα βρεθεί πρώτος ο ίδιος να τσαλαβουτάει μέσα στα λασπόνερα και στα αίματα. Επαναλαμβάνω, όπως εμείς.