Οι βολεμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ

της Ζωής Χαλιδιά

Ο νεοέλληνας έχει ταυτίσει την ύπαρξή του με τη βολή. Ξεκινά με το παρκάρω σε θέση ΑμΕΑ διότι έτσι βολεύει και ολοκληρώνει με το έτσι μου γουστάρει. Ή αυτό ξέρω αυτό κάνω. Έτσι μάθαμε να πορευόμαστε. Έτσι μάθαμε να υπάρχουμε.

Η βολή το έτσι γουστάρω, είναι δομικά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας. Έτσι εξηγείται πως η βαρβαρότητα και η τυφλή άρνηση, ως απρόσκλητοι επισκέπτες, θρονιάστηκαν αναπαυτικά για πάντα στο σαλόνι. Έτσι εξηγούνται και πολλά άλλα. Κι ειλικρινά είναι άξιοι θαυμασμού όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που παλεύουν απέναντι σε αυτόν τον μαντρότοιχο που χτίζουν οι προσωπικές συνήθειες. Παλεύουν να μην πιαστούν στον αόρατο ιστό που υφαίνουν οι ίδιες οι εμπειρίες τους.

Tango takes two. Αυτή η νοοτροπία θέλει δύο για να δέσει. Θέλει μια κοινωνία και μία κυβέρνηση. Καλύτερο χαρμάνι από τη μεταπολιτευτική Ελλάδα και μετά δεν υπήρξε. Κοινωνία και κυβερνήσεις ήταν 100% συνυπεύθυνες. Η μία έλυνε ή άλλη έδενε. Εκτός από τους ανήσυχους που επιλέξαν να τους τρέχουν δίχως περιθώρια να βαλτώσουν στη βολή.

Τα κυρίαρχα μότο ήταν «μια θεσούλα να βολευτεί», «αυτήν μην την κλαις, μια χαρά βολεύτηκε»… Κι αυτό το βόλεμα δεν αφορούσε μόνο στη δουλειά. Ήταν η κυρίαρχη αντίληψη ολόκληρης ζωής. Κι επειδή είμαστε όλοι νεοέλληνες αφορούσε σχεδόν όλους μας. Ακόμα κι εκεί, όπου δεν το περίμενες, είχε εισχωρήσει η βολή. Τα τελευταία χρόνια, όταν προέκυψε ένα εντελώς διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο, βρέθηκαν όνειρα, προσδοκίες αλλά και φαντασιώσεις στην ανάγκη να περιπλανηθούν έξω από την πεπατημένη. Κι όταν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τα νέα δεδομένα, είχαν τις ίδιες σπασμωδικές αντιδράσεις ενός ανθρώπου χωρίς ιδιότητες, αναγκασμένου να μετακινηθεί από όσα έκανε στην πρότερη ζωή. Αντί δηλαδή να αναζητήσουν νέα πατήματα, με άλλο στοχασμό, ενέδωσαν στη βαθιά επιθυμία να επιστρέψουν όλα στα ίδια δεδομένα προκειμένου να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν. Ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Μόνο λίγοι συνεχίζουν να ενεργούν με αυθεντικό τρόπο, χωρίς να ετεροκαθορίζονται, όχι λόγω συνήθειας, αλλά επειδή ποτέ δεν υπήρξαν συνηθισμένοι.

Όλοι ζούμε στο λάκκο με των εμπειριών μας. Στην πεπατημένη που οικοδομήσαμε τη ζωή μας. Στη βολή του νοήματος που μάθαμε να υπάρχουμε, να ενεργούμε σχεδόν με αυτοματισμό.

Από τον κοινωνικά απαίδευτο μέχρι τον μπράβο της νύχτας που υποχρεώνεται να πάρει θέση πολιτική και να υπερασπιστεί τη βολή που χάνει. Κι από τον κοινωνικά παιδεμένο μέχρι αυτόν που ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο αλλά προτιμά να επιστρέψει ο χειρότερος διότι αρνείται να μπει στη διαδικασία να αναγνωρίσει ένα ιστορικό συμβάν.

Καλούμαστε λοιπόν όλοι, προσπαθώντας να βγούμε από την κρίση, να αντιμετωπίσουμε τον σκληρό πυρήνα της ύπαρξής μας, όπου είναι βαθιά κρυμμένη η βολή και η συνήθεια του καθενός μας. Και να βρούμε νέους βηματισμούς να περπατήσουμε στο διαφορετικό με ευφάνταστο τρόπο. Γιατί αν δεν δεχτούμε να ξεβολευτούμε, και κρατηθούμε γερά από το νήμα των συνηθειών μας, είναι σίγουρο πως δεν θα επιστρέψουμε στον ασφυκτικό κόσμο του λαβύρινθου. Και θα μείνουμε εκεί μέσα να βολοδέρνουμε στους αδιέξοδους διαδρόμους τους. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr