Έλα όμως που μπορεί να υπάρξει κάτι εξαιρετικά απρόβλεπτο και ικανό να οδηγήσει στην έκπτωση από τον παράδεισο. Και να κάνει την εικόνα σου θρύψαλα.
Όπως συνέβη χτες βράδυ με το ζεύγος Παπαντωνίου.
Ο Σάρτρ το έχει πει: Αναγνωρίζω ότι είμαι, όπως με βλέπει ο άλλος. Αυτό σημαίνει ότι ο άλλος, οι άλλοι δεν πρέπει να μας δουν όπως όπως. Έτσι γυμνοί από τη δύναμή μας, γυμνοί σαν τους ανθρώπους του συρμού, θα μας δουν; Χωρίς την κοινωνική μας υπόσταση; Αυτό είμαστε εμείς; Έτσι θα μας δουν;
Ο ένας λοιπόν σκέπασε τη γύμνια της δύναμης του με το σακάκι του, η γυναίκα τη σκέπασε με το φουλάρι της. Όπως οι έκπτωτοι του παραδείσου, από ενοχή σκέπασαν με φύλλα τα γυμνά σώματά τους. Γιατί οι χειροπέδες που τους φόρεσαν, αυτομάτως τους έγδυσαν από την εικόνα των καθώς πρέπει ισχυρών. Η συμβολική τους τάξη συντρίφτηκε με τις χειροπέδες κι αυτό τους έκανε να ντραπούν. Και τις σκέπασαν. Οι αθώοι όμως δεν ντρέπονται. Όποιος έχει το δίκιο υψώνει τις αλυσίδες του και τις δείχνει. Δεν τις κρύβει με καπαρντίνες, σακάκια και φουλάρια.
Αυτές οι χειροπέδες όμως τους εξίσωσαν με τον άνθρωπο της μάζας. Τους συνέβη αυτό που ποτέ δεν διανοήθηκαν ότι θα τους συμβεί. Αυτό είναι το μεγάλο σοκ. Η μεγάλη πρώτη απόγνωση. Το γεγονός ότι έστω και προσωρινά, διότι δεν έχει υπάρξει δίκη αλλά προφυλάκιση, ανήκουν στα κοινωνικά απορρίμματα.
Είναι ανυπόφορο να σε πετούν έξω από τον παράδεισο του απυρόβλητου. Να αφήνεις τους ισχυρούς που συναναστρέφεσαι για να συναναστραφείς υπόδικους. Να ζεις τη στιγμή που γίνεται χαρτοπόλεμος η δημόσια εικόνα σου. Να τελειώνει μια για πάντα το πάρτι σου. Διότι ανεξάρτητα από την εξέλιξη, οι ομοτράπεζοι της καλής ζωής σε έχουν δει να σε πηγαίνουν με χειροπέδες.
Έχεις ήδη δηλαδή κριθεί μπροστά στο «Δικαστήριο του Άλλου».
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
