Οι «Ανάσες γραφής» γίνονται ανάσες ζωής για κρατούμενους στις φυλακές Διαβατών

«Για τη φυλακή όπου δεν υπάρχει ησυχία», για το χειρότερο κλουβί που βρίσκεται σε αυτούς που το έχουν στο μυαλό τους αλλά όχι σε όσους το ζουν στην πραγματικότητα, για τα παιδιά τους που δεν έχουν δει ποτέ, για τον ρατσισμό που σημάδεψε έναν μικρό Ρομά όταν στο δημοτικό ήταν ο μοναδικός που δεν κάλεσαν σε πάρτυ γενεθλίων, αλλά κυρίως για την αγάπη, γράφουν οι μαθητές-κρατούμενοι στο πρόγραμμα δημιουργικής γραφής το οποίο υλοποιείται στις φυλακές Διαβατών.

«Ανάσες γραφής» είναι ο τίτλος του βιβλίου (εκδόσεις Αποστακτήριο) το οποίο περιέχει έργα των έγκλειστων μαθητών του 3ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας που παρακολουθούν το πρόγραμμα δημιουργικής γραφής από το μεταπτυχιακό τμήμα σπουδών του πανεπιστημίου δυτικής Μακεδονίας. Η έκδοση που παρουσιάστηκε τη Δευτέρα από τη διευθύντρια του σχολείου Μαίρη Γκρίζου, είναι αποτέλεσμα της δράσης 2019-2020 και 2020-2021, ενώ συνολικότερα, το πρόγραμμα δημιουργικής γραφής που υλοποιείται στις φυλακές, διανύει τον δέκατο χρόνο.

«Κάθε Παρασκευή, εθελοντές του προγράμματος και μαθητές, προσέρχονται στην αίθουσα της βιβλιοθήκης με αγωνία για τη δίωρη συνάντησή μας. Στην αρχή έρχονται διστακτικά, αναρωτιούνται «εγώ θα γράψω;», αλλά το ξεπερνούν, όπως ο Νικήτας που δεν είχε γράψει ποτέ του και τώρα δεν σταματά» ανέφερε η κ. Γρίζου.

«Όλοι μας από κάποια ειρήνη ερχόμαστε, προς μια ειρήνη πηγαίνουμε, σημασία έχει στη διαδρομή πώς πολεμάμε και πώς παλεύουμε» γράφει ο Νικήτας σε ένα κείμενό του, ενώ για τον Μίτκο η ποίηση «δεν είναι ο τρόπος για να μιλήσουμε, είναι όμως ο καλύτερος τρόπος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας»…

Ο Σερίφ κουράστηκε στη φυλακή, ο Θήοντορ θέλει την ελευθερία του, ο Αντρέι λέει πώς η ζωή είναι ωραία, ο Καμάρ εύχεται να βγει γρήγορα έξω, ο Μπλέντι ισχυρίζεται πως τα όνειρα είναι πιο γλυκά και ο Δημήτριος Σ. γράφει για το «Πόσο όμορφο είναι να σε σκέφτομαι». Όσο για την ελευθερία, ο Βάντζους την ήξερε μόνο σαν όνομα, μέχρι την μέρα που τον πιάσανε.

«Ακόμη και σήμερα, δεν την γνωρίζω» γράφει. «Περιμένω να με φυσήξει ο αέρας στη φάτσα μου, περιμένω να δω χωράφια και θάλασσες χωρίς όρια που θα αγγίξουν τον ουρανό. Τότε θα νιώθω την ελευθερία».