«Οι ανάγκες είναι πάντα γενικές, ποτέ δεν είναι ειδικές»

Σε συνέντευξη που είχε δώσει παλαιότερα στην εφημερίδα Documento και την Ηλέκτρα Ζαργάνη (με αφορμή τις δράσεις και τις σημαντικές πρωτοβουλίες της Κίνησης Ανάπηρων Καλλιτεχνών) είχε αναφερθεί στις κυρίαρχες αντιλήψεις για την αναπηρία που αντιμετωπίζεται ως «δυστυχία» και «κακοτυχία» και όχι ως αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ποικιλομορφίας. Η Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών έχει δώσει σημαντικούς αγώνες όλα αυτά τα χρόνια για την εξασφάλιση της ελεύθερης έκφρασης και πολυφωνίας, για την καθολική πρόσβαση στο περιεχόμενο και στο περιβάλλον της τέχνης και για την εξάλειψη της «αρτιμέλειας» ως προϋπόθεση συμμετοχής σε αυτήν. 

«Ο ρατσισμός και οι διακρίσεις είναι πολύ σοβαρά ζητήματα. Σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη, είναι πολύ μεγάλη ατυχία να γεννηθεί κάποιος με αναπηρία ή να αποκτήσει αναπηρία κατά τη διάρκεια της ζωής του. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι η αναπηρία είναι αυτή που προκαλεί εμπόδια και προβλήματα στους ανθρώπους. Δεν είναι όμως έτσι. Για παράδειγμα, ένας παραπληγικός που δεν μπορεί να ανέβει στο λεωφορείο δεν έχει ευθύνη για αυτό. Η ευθύνη βαραίνει αυτούς που έχουν οργανώσει την καθημερινότητα των πολιτών με αυτόν τον τρόπο. Η αναπηρία είναι κομμάτι της ανθρώπινης ποικιλομορφίας», είχε επισημάνει ο Αντώνης Ρέλλας στην εφημερίδα Documento. 

Ο όρος «άτομα με ειδικές ανάγκες» θεωρεί ότι παραμορφώνει την πραγματικότητα και ενισχύει την λανθασμένη αντίληψη που έχει επικρατήσει. «Τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία είναι νομικά κατοχυρωμένα αλλά στην πράξη δεν εφαρμόζονται πάντα. Είναι λάθος να επικρατούν ακόμη όροι όπως άτομα με ειδικές ανάγκες. Οι ανάγκες είναι πάντα γενικές, ποτέ δεν είναι ειδικές. Υπό αυτή την έννοια, γενική ανάγκη είναι οι ράμπες, οι σκάλες, τα κατάλληλα βιβλία, η νοηματική γλώσσα. Στην Ελλάδα, το 18% του πληθυσμού ζει με κάποια μορφή αναπηρίας. Είμαστε μια περιθωριοποιημένη ομάδα, αλλά ταυτόχρονα είμαστε πάρα πολλοί». 

Ο Αντώνης Ρέλλας τη φετινή σεζόν συνυπέγραψε τη σκηνοθεσία και τη διασκευή της παράστασης «Πιο Δυνατός κι από τον Σούπερμαν» που ανέβηκε στο Σύγχρονο Θέατρο από τη Συντεχνία του Γέλιου.

«Η τέχνη είναι μορφή δράσης, συλλογικοποίησης και εξωστρέφειας. Κανένας ανάπηρος δεν σκέφτεται ότι κάποτε θα γίνει «καλά». Εξάλλου τι σημαίνει καλά; Να είσαι καλά σημαίνει να είσαι ευτυχισμένος, να ζεις τη ζωή σου, να σε αφήνουν να ζεις τη ζωή σου, να μην σε αντιμετωπίζουν με ρατσισμό».