Όχι στην ποσόστωση

Η ποσόστωση είτε αφορά σε εργασιακές θέσεις ευθύνης, είτε αφορά στην πολιτική και τα ψηφοδέλτια είναι θλιβερή, είναι υποτιμητική, είναι σεξιστική. Είναι παράκληση, είναι μεμψιμοιρία, είναι χατηράκι στον «αδύναμο». 

Η γυναίκα ούτε αδύναμη είναι, ούτε έχει ειδικές ανάγκες, ούτε βέβαια χρειάζεται τέτοιου είδους «προστασία».

Είναι σχεδόν αδύνατο να διεκδικείς να αλλάξεις τη νοοτροπία πλειοψηφικών κοινωνικών σωμάτων-ανδρών και γυναικών- για το ότι μπορείς να φοράς ότι και όπως γουστάρεις, να φέρεσαι όπως θέλεις και κανείς να μην  έχει το δικαίωμα να θεωρεί ότι τον «προκαλείς», όταν την ίδια στιγμή του ζητάς χατίρια. 

Είναι σχεδόν απίθανο να αποδείξεις ότι τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα δεν είναι θέμα φύλου, όταν στον συμφοιτητή, στο  συνάδελφο, στον συνυποψήφιο, κραδαίνεις  το «δικαίωμα» της ποσόστωσης.

Ασφαλώς υπάρχουν κοινωνικές ομάδες γυναικών που χρειάζονται την προστασία. Και αυτή η προστασία δεν είναι χατίρι. Δε θα μετρήσω με τα ίδια μέτρα και σταθμά με έμενα, την προσφυγόπουλα και τη μετανάστρια, τη μητέρα μονογονεικής οικογένειας, τη διεμφυλική, κλπ. Ναι, είναι θύματα ρατσισμού και οφείλουμε να τις προστατέψουμε. Και όχι στα λόγια, όχι μόνο με κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά με νομοθετικές ρυθμίσεις.  

Χρειάζεται βοήθεια η Γυναίκα από την Πολιτεία; Ασφαλώς, αλλά εστιασμένη. 

Οφείλει να βοηθήσει η Πολιτεία, όχι τη γυναίκα αλλά τους νέους γονείς, με γονικές άδειες μετ’ αποδοχών προκειμένου να αναθρέψουν τα βρέφη τους. 

Ήταν αστείο να συνταξιοδοτείται μια γυναίκα με ανήλικα τέκνα- 16 και 17 ετών, όταν δεν της δόθηκε η ευκαιρία, σε αυτή ή/και στον σύντροφο της,  να μείνουν στο σπίτι 1-2 χρόνια προκειμένου τα βρέφη τους να βιώσουν την αποκλειστικότητα, το σπιτικό τους, χωρίς το φόβο της ανεργίας και την ανάγκη να τα τρέχουν τα νεογέννητα σε βρεφικούς σταθμούς-parking, σε γιαγιάδες, παππούδες, «παραμάνες», ή όποια λύση ανάγκης.  

Να παταχτεί σκληρά και παραδειγματικά κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία που απαιτεί από γυναίκες, είτε εργαζόμενες, είτε για να προσληφθούν, να μη μείνουν έγκυες, κουνώντας πάνω από το κεφάλι τους τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης. Να μην επαφίεται στη «καλοσύνη» του εργοδότη η άδεια/άδειες της εγκύου. Προφανώς και η εγκυμοσύνη δεν είναι ασθένεια, αλλά είναι μια εποχή υψηλής ευαισθησίας, ακόμη και φόβου ή υποχονδρίας που αντιμετωπίζει μια γυναίκα. Η προστασία οφείλει να παρέχεται αφειδώς. 

Υπάρχουν φεμινιστικά αιτήματα; Ασφαλώς! Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος μας,  η ενδο-οικογενειακή βία, οι άδειες και τα επιδόματα μητρότητας, η σεξουαλική παρενόχληση, οι διακρίσεις, η σεξουαλική βία, είναι- δυστυχώς- ακόμη ενεργά και εξαιρετικά επίκαιρα αιτήματα. Όχι όμως η ποσόστωση. 

Από την Τερέζα Μαλκίελ και την Κλάρα Λέμλιτς, στις οποίες κάθε εργαζομένη γυναίκα οφείλει να γονατίζει ευλαβικά, πέρασε ένας αιώνας. Ένας αιώνας που κατακτήθηκαν πολλά. Κατακτήθηκαν, δε χαρίστηκαν. Να μην τα απεμπολήσουμε ως «αδύναμο φύλο», ζητώντας ποσοστώσεις. Να μη βάλουμε τα χέρια μας για να βγάλουμε τα μάτια μας, ζητώντας «χατιράκια». Μπορούμε και χωρίς αυτά. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr