Όχι, δεν φταίει το ποδόσφαιρο

Λόγια πολλά, χιλιάδες υποσχέσεις και αναθέματα στα Social Media, φωνές που θυμήθηκαν να γίνουν ξανά ανθρώπινες όταν έχουν ξεσκίσει ό,τι βρίσκεται στο διάβα τους για συγκεκριμένα συμφέροντα. Κι ένα παιδί νεκρό. Ένα παιδί, 19 ετών, που βρισκόταν με την παρέα του κοντά στο γήπεδο του Άρη και απάντησε ειλικρινά στην ερώτηση που του έγινε για το τι ομάδα υποστηρίζει.

Τον δολοφόνησαν, όχι επειδή πήγε σε κάποιο ραντεβού θανάτου, όχι επειδή κατέβηκε να αναμετρηθεί με την αντίπαλη συμμορία, αλλά επειδή είπε απλά ποια ομάδα υποστηρίζει. Μόνο που το σκέφτεσαι, ο παραλογισμός σε πλημμυρίζει. Θυμάσαι τις φορές που έχεις πάει στο γήπεδο με φίλους ή με το παιδί σου, βλέπεις τις εικόνες να έρχονται ξανά και τη διαφορετική εξέλιξη που μπορεί να είχαν τα πράγματα, αν δεν είχες προνοήσει να βάλεις ένα μπουφάν πάνω από τη φανέλα, να φορέσεις στο παιδί την εμφάνιση του αγαπημένου του παίκτη αφού πια έχεις παρκάρει και βρίσκεσαι κοντά στο γήπεδο. Καταλαβαίνεις πως στη θέση στου 19χρονου μπορούσες να είσαι εσύ, οι φίλοι σου, όλοι όσοι γουστάρουν μπαλίτσα και γήπεδο. Πόσο νόημα βγάζει, αλήθεια, να συμβαίνουν όλα αυτά;

Το ποδόσφαιρο είναι το ωραιότερο παιχνίδι του κόσμου, μια πλατφόρμα που αν της φερθείς όπως της αρμόζει, μόνο καλά έχει να σου επιστρέψει. Για την κατάντια του και τις προεκτάσεις της, φταίνε εκείνοι που σέρνουν το κουφάρι του από δω κι από κει.

Ποδόσφαιρο είναι οι φανέλες και τα κασκόλ από οπαδούς άλλων ομάδων στο σημείο της δολοφονίας. Είναι η πρόταση αυτού του πατέρα να γίνει φιλικό ανάμεσα στους δύο μεγάλους αντιπάλους της Θεσσαλονίκης. Είναι το το γκολ του Σέρχιο Αραούχο και η αφιέρωση στον αδικοχαμένο Άλκη. Δεν είναι οι δολοφόνοι, οι μπράβοι κι εκείνοι που βρήκαν ανοιχτές τις πόρτες των συνδέσμων επειδή μόνο και μόνο πούλησαν ότι υποστηρίζουν την ίδια ομάδα με παιδιά που πραγματικά γουστάρουν να ξελαρυγγιάζονται στα τσιμέντα της κερκίδας και να πίνουν μπίρες αγκαλιά με τα φιλαράκια τους. Προφανώς, οι οργανωμένοι φέρουν ευθύνη που άφησαν τους φονιάδες να σουλατσάρουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όποιος ανήκει σε έναν σύνδεσμο οπαδών είναι εν δυνάμει δολοφόνος. Βγήκαν σωστές ανακοινώσεις, μένει να δούμε αν υπάρχει πλέον γυρισμός.

Φταίνε, όμως, μόνο οι οπαδοί; Σε καμία περίπτωση. Πού είναι όλοι εκείνοι που μετέτρεψαν τους χούλιγκαν σε μπράβους, που τους έδωσαν λεφτά και εξουσία; Πού είναι εκείνοι που μετά από κάθε Παιανία, από κάθε Χαριλάου, υπόσχονται ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο και πανηγυρίζουν λες και έβαλε γκολ η ομάδα τους για τη σύλληψη ενός εκ των δέκα που βρέθηκαν στο σημείο της δολοφονίας; Πού είναι οι αρχές; Γίνεται να γνωρίζουν τα μισά Social Media για πιθανά ραντεβού κι εκείνες να σφυρίζουν αδιάφορα; Πώς βλέπουν τις ορδές και γυρίζουν από την άλλη; Και αλήθεια, γιατί το κάνουν; Ίσως αυτή η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα να δώσει την άκρη του νήματος. Πού είναι όλοι αυτοί που έχουν αφήσει το ποδόσφαιρο να γίνει παραμάγαζο συμφερόντων και δημοσίων σχέσεων, μπράβων και σκοταδιού; Kι εκείνοι που ρίχνουν λάδι στη μηχανή τους;

Εδώ, τριγύρω μας είναι. Για μια-δυο βδομάδες θα κινηθούν, θα δώσουν υποσχέσεις. Θα ρίξουν ευθύνες ο ένας στον άλλον. Θα κατασχέσουν μερικά φτυάρια και θα κάνουν κάποιες δεκάδες προσαγωγές, θα γράψουν πύρινες παρεμβάσεις και θα δώσουν δακρύβρεχτες συνεντεύξεις. Κι ύστερα, τον επόμενο μήνα, από ένα αλσάκι θα πεταχτούν τριάντα άτομα με κράνη, σουγιάδες και ρόπαλα, για να χτυπήσουν μια ομάδα νεαρών που επιστρέφει από το γήπεδο. Το μαχαίρι ενδεχομένως αυτή τη φορά να χτυπήσει μερικά χιλιοστά πιο αριστερά και το θύμα να πάει στο νοσοκομείο, όχι στο νεκροτομείο. Έτσι, την επόμενη μέρα θα ασχολούμαστε ξανά με διαιτησίες και συστήματα.

Το ότι δεν υπήρχε ένας αντίστοιχος Άλκης νωρίτερα τους τελευταίους μήνες, ήταν καθαρά από τύχη με αυτά που έχουν γίνει. Κι όσο κι αν σοκάρει ο τρόπος που ένας 23χρονος κατέβηκε από το αυτοκίνητο για να σκοτώσει έναν 19χρονο, θα έπρεπε εκείνοι που ξέρουν, να μπορούσαν να προβλέψουν ότι η ανεξέλεγκτη βία θα είχε αυτή την κατάληξη. Δεν είναι της παρούσης να μιλήσουμε για τις πηγές αυτής της βίας, όμως σίγουρα δεν έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, παρότι στις παρυφές του βρήκε τον χώρο για να δυναμώσει. Το είδαμε και σε πρόσφατα γεγονότα εντελώς άσχετα με κάποιον αγώνα.

Το «σας παρακαλώ, μη με χτυπάτε άλλο», τα τελευταία λόγια του Άλκη, θα μπορούσε να γίνει η φωνή του ίδιου του ελληνικού ποδοσφαίρου. Να την ακούσουν εκείνοι που πρέπει και να κάνουν επιτέλους κάτι. Όχι για τον Άλκη. Ο Άλκης χάθηκε, τίποτα δεν τον φέρνει πίσω. Αλλά για να τιμηθεί η μνήμη του με πράξεις και όχι με λόγια. Για να πούμε ότι προσπαθήσαμε να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται. Για τα παιδιά μας και την κοινωνία ολόκληρη.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr