Οφείλουμε να ανυψώσουμε τον πολιτικό πήχη εκεί που μας αξίζει

Του Κωνσταντίνου Κορυζή

Διαμέσου 5 εκλογών σε 6 χρόνια, όπου τα ψηφοδέλτια ελάχιστα άλλαζαν, παρέχοντας στον πολίτη τις ίδιες, ριζωμένες βαθιά στη θέση τους επιλογές, η αποχή φαντάζει με στάση ζωής και αυτή είναι η απόρροια της αγανάκτησης. Σταθερά, η μία μετά την άλλη ψηφοφορία ολοένα και μείωνε στον ψηφοφόρο τον πήχη των πολιτικών απαιτήσεων.

Ενδεχομένως, ο Αλέξης Τσίπρας να μην είναι ο Πρωθυπουργός που μας αξίζει ή που χρειαζόμαστε όπως πιστεύει ένα σεβαστό ποσοστό του πληθυσμού. Ίσως όμως να είναι και τα δύο και τούτο είναι κάτι που αξίζει να αναλυθεί.

Μπροστά στην πολιτική νοοτροπία που δέσποζε επί 40 χρόνια στη χωρά ας μην βιαζόμαστε να κρίνουμε μια κυβέρνηση 7 μηνών.  Μέσα στα κομματικά ψηφοδέλτια, του άλλοτε πέτρινου δικομματισμού, βρίσκονται ολοζώντανες οι καταστάσεις: «Siemens,  Ομόλογα, Λίστα Λαγκάρντ, Εξοπλιστικά, Συγκαλύψεις, Σκάνδαλο Βατοπεδίου, Σκάνδαλο «Energa», Σκάνδαλο «Hellas Power», Σκάνδαλο Χριστοφοράκου». Απέναντι σε αυτά, άξιζε στον κάθε Έλληνα να βρεθεί η κυβέρνηση που θα ζητούσε από τον ίδιο τον Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, την επιστροφή του Χριστοφοράκου στη χώρα μας. Που θα ζητούσε ανοιχτά, εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τις γερμανικές αποζημιώσεις του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Πράξεις απλές, ίσως όχι αρκετές, μα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι είναι φράσεις παρμένες από τα στόματα των πιο απλών, και όχι των «επιφανών» πολιτών. 

Έπειτα, μπροστά στην τόση διαφθορά που εξακολουθεί ο παλαιοκομματισμός με θράσος να αναθυμιάζει, όταν οι «επιτροπές διαφάνειας» που μελετούσαν τη Λίστα Λαγκάρντ, αποτελούνταν από τους συζύγους των μελών που εκείνη κατήγγειλε ως φοροφυγάδες και όταν δημοσιογράφοι παντρεμένοι, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά, με τις οικογένειες που η Ελλάδα εξακολουθεί να τρέφει κάνουν ερωτήσεις για διαπλοκή, ο λαός αναζήτησε τον μόνο άφθαρτο και όχι ακραίο. Και εκεί εναπόθεσε τις ελπίδες του και είναι πολύ νωρίς για να κριθεί όταν για όλα τα παραπάνω δεν «άνοιξε ρουθούνι». Ίσως λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας, για την ώρα και δεδομένων των συνθηκών, να είναι τόσο ένας πολιτικός που έχουμε ανάγκη μα και μας αξίζει, ώστε ο πήχης των πολιτικών μας απαιτήσεων να υψωθεί εκεί που του πρέπει, εν καιρό.

Τούτες οι εκλογές, μεταξύ άλλων, κατέστησαν για ακόμη μια φορά σαφές, το ότι έπειτα από τόσα νοσηρά για τη χώρα γεγονότα, ο Έλληνας είναι αγκιστρωμένος στη νοοτροπία των διορισμών, των ρουσφετιών, της σάτιρας, του εύκολου πλουτισμού. Από το «να περάσω  εύκολα το μάθημα με τις δοσμένες σημειώσεις», μέχρι το «να διορισθεί το παιδί μου», κάθε ένα από αυτά συνιστά και την ψήφο-ανάσα αναπνοής στον παλαιοκομματισμό. Αυτό το πολιτικό μόρφωμα έριξε τον πήχη της ζωής σε ορισμούς και πλέον σε ορισμούς που βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο.  Κατήργησε την ελεύθερη επιλογή μέσα από τις ταμπέλες του «Αριστερού» και του «Δεξιού». Μα δεν χρειάζεται να ανήκεις κάπου για να καταγγείλεις της έμμεση βία. Το μόνο που σήμερα χρειάζεται είναι να υψωθεί ο πήχης της πολιτικής και του βίου σε εκείνο που αξίζει στη μητέρα της Δημοκρατίας.