Οδός Σταδίου: Η ιστορία του δρόμου που τα είδε όλα να περνούν

Λίγες μέρες πριν το κλείσιμο αυτής της δεκαετίας, της δεκαετίας που συνειδητοποιείς ότι δε χρειάζεται να κυλήσει παραπάνω χρόνος για να κοιτάξεις πίσω και να αντιληφθείς το ιστορικό της αποτύπωμα, η στολισμένη για τις γιορτές, οδός Σταδίου, θυμάται όσα είδε. Γιατί δεν είναι ένας ακόμα οδικός άξονας του κέντρου της Αθήνας. Είναι ο δρόμος που τα είδε όλα να περνούν. 

EK Stadiou

Η Σταδίου. Ο άξονας που συνδέει δύο βασικά σημεία της πόλης…από την Ομόνοια στο Σύνταγμα. Ό,τι προσπαθούμε να κρύψουμε δηλαδή κι ό,τι θέλουμε να δείχνουμε. Η ροή και τα μαγαζιά της εξάλλου το έδειχναν πάντα αυτό. Πιο κοντά στην αίσθηση της Ομόνοιας, στο ξεκίνημά της, κι ύστερα από την Κλαυθμώνος και μπροστά, αγχωμένα φωτάκια που θέλουν να πουν ότι έλκουν την καταγωγή τους από κάτι πιο αριστοκρατικό και τείνουν στο πιο «χλιδάτο» Σύνταγμα.

Στο ύψος της Πεσμαζόγλου φτάνει στα όριά της. Εκεί είναι που αρχίζει να λέει, «εγώ είμαι δρόμος που με παίρνεις για να πας στο Σύνταγμα». «Δε σε ξέρω, δε με ξέρεις» με την Ομόνοια. 

Από το 2010, όχι τυχαία, η αποτύπωση της κρίσης σ’ έναν δρόμο που τα είδε όλα να συμβαίνουν, όλα να περνούν. Τους ανθρώπους και τις πορείες τους. Πορείες οργής, πορείες φυγής, πορείες που αντικατοπτρίζουν το τi ήταν αυτά τα χρόνια που πέρασαν.

Δεν ήταν ποτέ για νυχτερινές βόλτες. Εξάλλου γι’ αυτό υπάρχουν η Ακαδημίας και η Πανεπιστημίου, εναλλάξ. Για ανέβασμα ή κατέβασμα ανάλογα τη διάθεση. Η Σταδίου δεν είναι για τέτοιες «δουλειές».

Γι’ αυτό και με τον Κώστα δεν μείναμε με το αυτοκίνητο εκείνο το βράδυ του 2010 στη Σταδίου. Βόλτα κάναμε, άρα λογικό ότι στην Πανεπιστημίου μας άφησε τ’ αμάξι. Δε θα διαλέγαμε για βόλτα τη Σταδίου. Οπότε κι εμείς πιάσαμε την κουβέντα για ώρα εκείνη τη νύχτα. Για ώρα…

Τότε είπαμε ανοιχτά και οι δύο ότι δε θέλουμε να φύγουμε από αυτή την πόλη. Ξέραμε ότι είχε τους ανθρώπους μας, πολύ ήλιο και πολύ τσιγάρο. Τί άλλο θες δηλαδή; Εντάξει, θα μου πεις, μόνο το νερό της λείπει. Κυρίως όμως θέλαμε να δούμε, από περιέργεια, τι θα γίνει. Πώς θα κυλήσουν τα χρόνια. 

Κι από εκεί που τη Σταδίου δεν ήθελες να τη βλέπεις τα βράδια, τα χρόνια που πέρασαν μέχρι και σήμερα είναι η πραγματική αποτύπωση του τι συνέβη σ’ αυτή την πόλη εδώ και δέκα χρόνια. 

Περπατάς και συνεχίζεις να καταλαβαίνεις μέσα από τις σιωπές, την καφρίλα αυτής της δεκαετίας. Ζωντανό μνημείο, σημείο αναφοράς για τη μνήμη. Για χθες, σήμερα και αύριο. Για να μην έχεις να λες ότι αυτά τα δέκα χρόνια ήταν αλλιώς. 

Ο δρόμος αυτός, από το 2010 είναι σταθερός παρατηρητής. Τα είδε όλα. 

Στις αρχές του Μάη εκείνης της χρονιάς είδε την πρώτη διαδήλωση ενάντια στα μέτρα… Ακόμα η λέξη ΔΝΤ ήταν κάπως άγνωστη για ευρωπαϊκή χώρα. Πρώτη φορά το Ταμείο θα προσέφερε την πολύτιμη ανθρωπιστική του δράση στην Ευρώπη. Ίσως, η πιο μαζική διαδήλωση. Από τότε άλλαξαν πολλά. Εκεί στις αρχές της Σταδίου ήταν και η Μαρφίν.

Η Σταδίου είδε όλα τα επαγγέλματα να βγαίνουν στους δρόμους και τη συντριπτική πλειοψηφία των συστημικών ΜΜΕ να εξοργίζονται, να παραπληροφορούν έως και να διαπομπεύουν όποιον διεκδικούσε κάτι. 

Ένα χρόνο μετά, η Σταδίου θα γέμιζε για να οδηγήσει τη ροή του κόσμου στο Σύνταγμα. Και η Σταδίου είχε πάντα και τις καθιερωμένες στάσεις της. «Φτάσαμε στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη…», η πρώτη και ύστερα στη γωνία λίγο μετά τη Βουκουρεστίου. Η τελευταία ανασύνταξη πριν βγεις στη Βουλή. Τότε βέβαια, για εκείνο το δίμηνο σχεδόν του καλοκαιριού του 2011, η Σταδίου οδηγούσε στην πλατεία. Πάνω και κάτω. 

12 Φεβρουαρίου 2012. Η μέρα που ψηφιζόταν το δεύτερο μνημόνιο και τα ΜΑΤ ξεκίνησαν το απόγευμά τους ψεκάζοντας τον Μανώλη Γλέζο και τον Μίκη Θεοδωράκη ενώ χιλιάδες διαδηλωτές δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν το Σύνταγμα κολλημένοι αρκετά χιλιόμετρα μακριά λόγω της τεράστιας συμμετοχής στη διήμερη απεργία. Η μέρα που ο κινηματογράφος Αττικόν συμμετείχε στο γύρισμα χολυγουντιανής ταινίας δράσης. 

Κάθε κίνηση ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, από τη Σταδίου πέρασε.  

Την ίδια ώρα που όλο και λιγότεροι μπορούσαν να περνούν από τα εμπορικά μαγαζιά της. Ένας από τους πιο ζωντανούς δρόμους της Αθήνας γέμισε με τον πραγματικό ήχο της δεκαετίας. Η εξαθλίωση που έφερε για χιλιάδες ανθρώπους αποτυπώθηκε κατά μήκος της και τα υπόστεγά της έγιναν καταφύγια της κρίσης. 

Άστεγοι που μέχρι και λιδορήθηκαν ως ανίκανοι από τους «εμένα δε θα μου τύχει» και τους «να πάνε να δουλέψουν, οι τεμπέληδες».

«Ξέρεις πόσο εύκολο είναι να μείνεις άστεγος; Δεν έχεις φίλους και οικογένεια και χάνεις τη δουλειά σου. Εμένα έτσι μου συνέβη». Αυτή ακριβώς η ατάκα έρχεται από το 2013. Λέξη – λέξη, ακριβώς έτσι μου το διηγήθηκε. Τόσο απλά μένεις στο δρόμο. 

Κι έτσι η Σταδίου έγινε σταθερός παρατηρητής και παλμός της ζωής αυτής της πόλης. Τα κτήρια της Σταδίου, κουφάρια ντυμένα με λαμαρίνες βγάζουν ακόμα τη νύχτα προς τα έξω τον απόηχο της ζωής που έχασαν. Κι αυτά τα άδεια κτήρια είναι μάρτυρας. 

Γνωστές αλυσίδες που ρήμαξαν αφού πρώτα φρόντισαν να διαλύσουν τα παλιότερα μικρά μαγαζιά. Ξενοδοχεία όπως στο σημείο εκεί που δολοφονήθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας και κλειστά ρολά παντού. Και η έρημη πλέον Στοά του Βιβλίου αλλά και όλες εκείνες οι μικρές κι εκπληκτικές αθηναϊκές εμπορικές στοές. 

Το χειρότερο που καταλάβαινες για χρόνια περπατώντας στη Σταδίου, είναι ότι είχες πια αρχίσει να μαθαίνεις τους άστεγούς της. Κι όταν περνούσες κι έβλεπες κάποιον που είχες αρχίσει να αναγνωρίζεις και ήταν ακόμα εκεί, στο δρόμο, χαιρόσουν που ζούσε ακόμα. Δε σκεφτόσουν ότι κάτι μπορεί να πήγε καλύτερα και γι’ αυτό να μην είναι πια στο δρόμο. Τέτοια ήταν η δεκαετία που φεύγει. 

Να μη ζήσουμε σαν δούλοι, γράφει ακόμα σε τοίχο της η Σταδίου. Ανελέητη υπενθύμιση αυτού που λέγαμε να μη γίνουμε. Τελικά κάτι ώρες φαίνεται ότι κρατήσαμε μόνο την έγκλιση… και γίναμε οι ίδιοι, υποτακτικοί. Ε, λιγάκι το συνηθίσαμε, παραδέξου το. 

Την ίδια ώρα βέβαια, συνειδητοποιείς ότι είναι γραμμένο ακριβώς δίπλα από τα κλειστά Μetropolis. Που οι απλήρωτοι εργαζόμενοι συνεχίζουν ακόμα τον ανυποχώρητο αγώνα τους για τα αυτονόητα. 

Η ιστορία αυτού του δρόμου δεν είναι χαρούμενη, λυπημένη, ηττοπαθής ή αισιόδοξη. Κουβαλάει όλες τις μνήμες, τις αφηγήσεις και τις αντιφάσεις. Εξάλλου η Σταδίου είδε μέχρι και να ντύνουν δέντρα με πλεκτά, δίπλα στους άστεγους. Και πολλές ακόμα ιστορίες με καθρεφτάκια σε ινδιάνους, για να νιώσουν χαρούμενοι. 

Στα χρόνια που κύλησαν από το 2010, η Σταδίου είχε επίσης τη χαρά να δει και τις «ευκαιρίες» που γεννήθηκαν. Είδε την ολομέτωπη επίθεση σε εργασιακά δικαιώματα, είδε τον ελληνικό καπιταλισμό να δουλεύει επιτέλους και να βοηθάει την επιχειρηματικότητα, με τα γραφεία του ΤΑΙΠΕΔ στη γωνία με την Κολοκοτρώνη να είναι πόλος έλξης για την ανάπτυξη και το βιαστικό ξεπούλημα. Η Σταδίου, είδε μισθούς πείνας, απολύσεις, αυτοκτονίες, γραμμές υποστήριξης για την κατάθλιψη και τις Κυριακές να ανοίγουν τα εναπομείναντα μαγαζιά για «να ψωνίσουν οι καταναλωτές και να τονώσουμε την πραγματική οικονομία»…Είδε πορείες για τις Σκουριές, για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, για τον Παύλο Φύσσα, για τον Ζακ Κωστόπουλο…

Είδε από νωρίς, πριν τις μεγάλες ροές, πώς γίνεται η ζωή ενός μετανάστη στην πλατεία Κοραή. 

Είδε αυτούς που έφυγαν. Για σπουδές, για δουλειά, ακόμα κι αν δεν ήθελαν. Την ατάκα του φίλου απ’ το εξωτερικό στο τραγούδι του Σπύργου Γραμμένου. «Θα βλέπω τα εγγόνια σας και θα σας κάνω like κι αγάπη θα σας στέλνω απ’ το skype». Κι αυτό που έγραψε ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης για τη γενιά του, «γέρασα πριν απ’ τα τριάντα, μονάχα για το προς το ζην». 

Κι ύστερα ελπίδες και ιστορίες για την κρίση που «πέρασε». Και πιο δυνατά φώτα μπας και πείσει η ιστορία…

Η Σταδίου αποχαιρετά τη δεκαετία που φεύγει και τα χρόνια που κύλησαν. Ζωντανή αλλά και με πληγές, τραύματα, απώλειες. Με όλα τα σημάδια του χρόνου πάνω της. 

Θυμίζοντας νομίζω, κάπως, τι έγραφαν οι Τρύπες για το «χρόνο» όταν αποχαιρετούσαν την προηγούμενη χιλιετία…

«Να φεύγουμε, να ερχόμαστε, να σπάμε, να ενωνόμαστε ξανά από την αρχή και πάλι.

Να τραγουδάμε δυνατά με μια πελώρια φωτιά μες το κεφάλι. Ξανά από την αρχή και πάλι…

Ο χρόνος είναι ένα θλιμμένο καρναβάλι».

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

6167665

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

«Ουδέποτε, δόθηκε καμία εντολή για συγκάλυψη», τόνισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κοιτώντας τους συγγενείς των θυμάτων

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

6167422

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, οι βουλευτές των δύο κομμάτων επέστρεψαν στις…

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

InCollage 20240328 205245331

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

O Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως «παραίτησε» τους δύο στενούς του συνεργάτες προκειμένου να μην απολογηθεί…