Οδηγίες για γυναικοκτόνους, πρόθυμα «πλυντήρια» και, ξανά, άλλη μία λιγότερη…

Ούτε δύο εβδομάδες από τη γυναικοκτονία της Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο. Εκεί ο γυναικοκτόνος επικαλέστηκε την «κακιά στιγμή». Έσπασε, λέει. «Τον ειρωνευόταν». 

Τα πατριαρχικά κατάλοιπα περί ανδρικής ανωτερότητας, η πεποίθηση που θέλει τη γυναίκα κτήμα και τον άντρα να έχει αξιώσεις πάνω στο σώμα της, τη ζωή και τις επιλογές της και τα πρόθυμα «πλυντήρια», είναι που οπλίζουν και απελευθερώνουν το χέρι του κακοποιητή, του βιαστή, του γυναικοκτόνου.

Τα θύματα βιασμού και γυναικοκτονιών αντιμετωπίζονται με εχθρική καχυποψία, σχεδόν σαν… θύτες, κατηγορούνται ακόμη και μετά θάνατον ότι «έλαβαν ό,τι τους άξιζε» γιατί τάχα «προκαλούσαν» – δεν ξεχνάμε την Ελένη Τοπαλούδη και τη σκύλευση που υπέστη από διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα της κοινωνίας και των ΜΜΕ.

Οι καταγγελίες για παρενόχληση και έμφυλη βία αποδομούνται ως δήθεν υπερβολικές φωνασκίες «φεμιναζί», το ίδιο το φεμινιστικό κίνημα δαιμονοποιείται και δέχεται συντονισμένη επίθεση που εκτείνεται από γραφικούς μισογύνηδες του πληκτρολογίου μέχρι βουλευτές και πολιτεύτριες του κυβερνώντος κόμματος. 

Θυμίζουμε την περίπτωση της Νέας Σμύρνης: ένας άντρας καταγράφηκε να ακολουθεί μια γυναίκα με το μόριό του σε κοινή θέα και να προσπαθεί να εισβάλει στην πολυκατοικία της, και η συζήτηση μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης κινήθηκε γύρω από το μήκος του σορτς της! Όταν πια του ασκήθηκε ποινική δίωξη για δύο απόπειρες βιασμού, σιωπή.

Ζούμε την κατά κράτος κυριαρχία του victim blaming. Η γυναίκα φταίει. Φταίει είτε επειδή «προκάλεσε με τη συμπεριφορά της την τύχη της» («Ντυνόταν προκλητικά»/«Τον ειρωνευόταν»/«ήθελε να τον χωρίσει»/«του προκαλούσε ζήλια») είτε επειδή «δεν αναγνώρισε ή δεν μπόρεσε να φύγει από μία κακοποιητική σχέση» («Έπρεπε να φύγει από την πρώτη ένδειξη»/«Μάθετε να φεύγετε»).  Φταίει που τόλμησε να αποκλίνει μισό βήμα από τα όρια, τους ρόλους, τη συμπεριφορά που της επέβαλε η πατριαρχία. 

Ζούμε τον απόλυτο παραλογισμό, εκπρόσωπος της ΠΟΕΣΥ να δίνει οδηγίες σε επίδοξους γυναικοκτόνους, τολμώντας να ξεστομίσει στον αέρα ότι ο δολοφόνος της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά «δε θα έτρωγε ούτε 4 χρόνια φυλακή» αν ομολογούσε απευθείας το έγκλημά του (Δάφνη, τσεκ) και επικαλούνταν την κακιά στιγμή (Φολέγανδρος, τσεκ).

Ζούμε σε μια δυστοπία όπου η καταγγελία της γειτόνισσας του θύματος στη Δάφνη για ενδοοικογενειακή βία αντιμετωπίστηκε από την τοπική αστυνομία  – στην καλύτερη περίπτωση – ανεπαρκώς, με το περιπολικό να φτάνει 25 λεπτά αργότερα και τους αστυνομικούς να μην κατεβαίνουν καν από το όχημα για να ελέγξουν την καταγγελία. Οι εν λόγω αστυνομικοί τελούν από χθες σε διαθεσιμότητα. Το κακό όμως έγινε.

Ξανά. Το χέρι του γυναικοκτόνου το οπλίζουν η πατριαρχία και η πεποίθηση ότι έχει αυτοδίκαιες αξιώσεις πάνω στο σώμα, τις επιλογές, την ίδια τη ζωή της γυναίκας . Το απελευθερώνουν όμως όσοι – μονάδες και μέσα – αρνούνται την ευθύνη της πατριαρχίας, όσοι αμφισβητούν τον όρο «γυναικοκτονία» και αποδομούν τη σημασία του, όσοι πρόθυμα ξεπλένουν και συμβουλεύουν τον θύτη και ενοχοποιούν το θύμα.

Μετά από κάθε γυναικοκτονία τα λόγια στερεύουν όλο και περισσότερο.

Όμως δε θα σωπάσουμε μπροστά στη φρίκη. 

Ο φαύλος κύκλος του σεξισμού, της πατριαρχίας & των γυναικοκτονιών πρέπει να σπάσει.

Ώστε να μην υπάρξει ξανά καμία λιγότερη.

Πηγή: Tvxs