Ωδή στη "θεά" μπάλα!

του Νίκου Μπογιόπουλου

Όσο για τον Μπιλ Σάνκλι, αυτή τη μεγάλη μορφή του αγγλικού ποδοσφαίρου και αναμορφωτή της Λίβερπουλ, είχε το «θράσος» να «διαβεβαιώνει» τους επικριτές του ποδοσφαίρου ότι το ποδόσφαιρο «δεν είναι ένα απλό ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι πολύ ανώτερο»!

Η «Θεά» μπάλα

Η μπάλα είναι ο τελευταίος ίσως συλλογικός μηχανισμός της ταύτισης του «εγώ» με το «εμείς». Κανένα άλλο παιχνίδι δε μετατράπηκε σε οικουμενική γλώσσα όπως το ποδόσφαιρο. 

Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατόρθωσε να κάνει να χαίρονται ταυτόχρονα (αν και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) τόσο οι «νονοί» της FIFA όσο και ο Νέλσον Μαντέλα, μόλις ανακοινώθηκε ότι το Μουντιάλ του 2010 θα γινόταν στη Νότια Αφρική. 

Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατάφερε να εκπροσωπήσει κοινωνικές τάξεις και κόμματα, και δεν κατόρθωσε να βγαίνει αλώβητο και αθώο στη συνείδηση της κερκίδας παρά τα νταραβέρια του με τον κάθε Κοσκωτά ή με τον κάθε Μπερλουσκόνι.

Στο ποδόσφαιρο, αποκρυσταλλώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η σχέση του «εγώ» με το «εμείς». Στο ποδόσφαιρο όπως και στη ζωή, ο ατομισμός πληρώνεται. Το άτομο γίνεται χρήσιμο μόνο αν υποτάξει το «εγώ» του στο «εμείς». Στην αντίθετη περίπτωση, είτε γελοιοποιείται είτε χαντακώνει την ομάδα. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι το στοιχείο της προσωπικότητας ακυρώνεται στο ποδόσφαιρο. Ίσα ίσα, εδώ ακριβώς έχουμε μια εκπληκτική έκφραση του διαλεκτικού νόμου της «ενότητας και της πάλης των αντιθέτων»: Το στοιχείο της προσωπικότητας παίζει καθοριστικό ρόλο, είτε ανήκεις στις ποδοσφαιρικές «ιδιοφυΐες» είτε ανήκεις στους «μοιραίους» παίκτες. 

Μόνο που αυτή η προσωπικότητα, αυτός ο εγωισμός, δεν μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί πέρα και έξω από την ομάδα. Για να «τελειοποιηθεί», πρέπει να συνεργαστεί με δέκα ακόμα διαφορετικά «εγώ», να αποδομηθεί, να καταστραφεί για να μπορέσει να πετύχει και να αποθεωθεί. Όπως και στη ζωή.  

Η Δημοκρατία

Η Δημοκρατία του ποδοσφαίρου είναι το Α και το Ω της δημοφιλίας του. Το ποδόσφαιρο είναι το συνώνυμο της αίσθησης (ή της ψευδαίσθησης) της Δημοκρατίας. Όλοι μπορούν να παίξουν μπάλα! Αυτό είναι το ποδοσφαιρικό θεώρημα – φενάκη που συντηρεί το αέναο της αυταπάτης γύρω από το ποδόσφαιρο.Εντούτοις, είναι το δημοκρατικότερο των αθλημάτων, αφού μπορούν να παίξουν οι πάντες. 

Οι κοντοί, όπως ο Δομάζος, και οι ψηλοί, όπως ο Αντωνιάδης. Οι χοντροί, όπως ο Πούσκας, και οι «δαντελένιοι», όπως ο Βαν Μπάστεν. Οι ασθενικοί (περιγράφουν το Γκαρίντζα σαν υπόλειμμα πολυομελίτιδας) και οι λιγότεροι υγιείς (μέχρι και ο Πελέ έπασχε από… πλατυποδία)!Στο ποδόσφαιρο αναπαράγεται κάθε τόσο ο μύθος του Δαυίδ με τον Γολιάθ. Μόνο που εδώ υπάρχουν αποδείξεις! 

Ο τρόπος με τον οποίο οι μικρόσωμοι άντρες μπορούν να καταστρέψουν τους μεγαλόσωμους (ΝικΧόρνμπι) διδάσκεται σχεδόν κάθε Κυριακή και είναι ένα θαύμα που δεν θα το δεις σε καμία εκκλησία.

Το ποδόσφαιρο είναι τόσο δημοκρατικό άθλημα που επιτρέπει να μιλούν για λογαριασμό του οι πάντες, μέχρι κι αυτοί που δεν ξέρουν αν η μπάλα είναι στρογγυλή ή τετράγωνη. Το ποδόσφαιρο είναι τόσο δημοκρατικό βασίλειο που έχει καταργήσει το κληρονομικό δίκαιο. 

Ούτε ο αυτοκράτορας Μπεκενμπάουερ, ούτε ο βασιλιάς Πελέ, ούτε ο Θεός Μαραντόνα, κανένας τους και ποτέ δεν μεταβίβασε κάτι από το ποδοσφαιρικό του βασίλειο στα παιδιά του. Το ποδόσφαιρο είναι ο κατεξοχήν χώρος όπου αποδεικνύεται ότι η ιδιοφυία δεν κληρονομείται.

Η Δημοκρατία του ποδοσφαίρου αποθεώνεται και από το γεγονός ότι συστατικό στοιχείο του – περισσότερο από κάθε άλλο άθλημα –είναι το ανθρώπινο λάθος. 

Καμία μηχανιστική μεταφορά του μέσα στο γήπεδο, καμία προπόνηση, κανένα σχέδιο, καμία εντολή προπονητή δεν μπορεί να απαλλάξει το ποδόσφαιρο από την ανθρώπινη φύση του: Το λάθος! 

Το ποδόσφαιρο είναι το παιχνίδι των αυτογκόλ. Είναι ένα παιχνίδι λαθών, που ο αντίπαλος πάντα θα προσπαθεί να τα εκμεταλλεύεται.

Η εξέδρα

Η μπάλα, το παιχνίδι, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτούς που το βλέπουν. Το ποδόσφαιρο ανήκει στην μοναδική κατηγορία των αθλημάτων που η εξέδρα κατάφερε να διαμορφώσει όρους και κανόνες στο παιχνίδι. Το γύρισμα της μπάλας στην αγκαλιά του τερματοφύλακα, για παράδειγμα, αυτή η πράξη δειλίας, τελικά καταργήθηκε δια νόμου. Το βάρος των αποδοκιμασιών της κερκίδας υπήρξε ασήκωτο. 

Ο τερματοφύλακας δεν θα ξαναμπλοκάρει πια τη μπάλα από γύρισμα συμπαίκτη του!Το ποδόσφαιρο είναι ίσως το μοναδικό άθλημα που η εξέδρα απέβαλε διαιτητή επειδή έδειξε κόκκινη κάρτα σε παίκτη. Ο παίκτης ξαναμπήκε στο γήπεδο και ο αγώνας συνεχίστηκε με άλλο διαιτητή. Συνέβη στην Κολομβία. 

Ο ποδοσφαιριστής ήταν ο Πελέ…

Σε μια μελέτη για τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα της Αγγλίας από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και τη δεκαετία του 70, προκύπτει ότι οι ομάδες που παίζουν στην έδρα τους έχουν δυόμισι φορές περισσότερες πιθανότητες να νικήσουν από όσες πιθανότητες έχουν αν παίξουν εκτός έδρας. Τελικά, η φράση για τον οπαδό – 12ο παίκτη της ομάδας μοιάζει να είναι κάτι παραπάνω από ένα κλισέ.

Στο ποδόσφαιρο η εξέδρα είναι ο τελικός κριτής όλων όσων διαδραματίζονται στο χόρτο. Ενίοτε συμβαίνει το απίστευτο, όπως συνέβη το 1964. Τότε που οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, απηυδισμένοι από το δούλεμα των παικτών των ομάδων τους που – όπως πίστευαν – ήταν συνεννοημένοι να λήξουν τα μεταξύ τους παιχνίδι ισόπαλο, μπήκαν μαζί στο γήπεδο της Λεωφόρου και το έκαναν καλοκαιρινό.

Αυτή η δύναμη όσων βρίσκονται απέξω από τη γραμμή του άουτ, κάνει το ποδόσφαιρο ένα χώρο για να νομίζουν οι πολλοί ότι υπάρχουν, ότι οι αφεντάδες τους λογαριάζουν, ότι τους χρειάζονται. Και πράγματι τους χρειάζονται. Ισως τους χρειάζονται όπως τα λιοντάρια χρειάζονταν τους μονομάχους, ίσως τους χρειάζονται όπως τα κανόνια τις σάρκες, αλλά τους χρειάζονται. Ειδάλλως ένας αγώνας χωρίς οπαδούς είναι σαν να χορεύεις χωρίς μουσική (Γκαλεάνο).

Η έντιμη… απάτη

Το γήπεδο είναι και ο χώρος όπου όλα (μοιάζουν να) επιτρέπονται.

Οι σύγχρονοι άρχοντες προσφέρουν στο πλήθος την φενάκη της ανωνυμίας και κείνο μπορεί να κάνει την «επανάστασή του» τραγουδώντας εν χορώ στη θέα των ΜΑΤ: Καλώς τα παιδάκια με τα ροπαλάκια. Αλλά έως εκεί! Γιατί όταν τα όρια απειληθούν να ξεπεραστούν, το γήπεδο παύει να είναι χώρος εκτόνωσης και συνάμα ασφαλιστική δικλείδα της εξουσίας. Μπορεί να μετατραπεί και σε χώρο εκτέλεσης. Οπως επί Πινοσέτ, στη Χιλή. Η σε πεδίο εφαρμογής της χαφιεδοκάμερας. Ομως, έστω κι έτσι, ό,τι τελετουργικές επινοήσεις κι αν έχουν εφευρεθεί τα τελευταία χρόνια, το ποδόσφαιρο θα είναι πάντα ταυτισμένο με την εικόνα του αρχηγού της ομάδας να παίρνει το κύπελλο από τα χέρια της βασίλισσας και αμέσως μετά να της γυρίζει τον… κώλο του για να πανηγυρίσει μαζί με το λαό!

Το ποδόσφαιρο είναι τόσο δημοφιλές διότι μοιάζει τόσο πολύ με τη ζωή. Είναι κατασκευασμένο με τα υλικά που φτιάχτηκε ο άνθρωπος. Εχει μέσα του την αυτοθυσία και τη γενναιότητα. Αλλά την ίδια ώρα συνυπάρχει με την απάτη, την κλεψιά, την ανυποληψία, με το ο σκοπός αγιάζει τα μέσα (μόνο που εδώ λέγεται κάπως αλλιώς: Η μπάλα περνάει – ο παίχτης δεν περνάει). Το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα όπου η πιο λατρεμένη στιγμή μετά το γκολ, είναι η ντρίμπλα, δηλαδή η προσποίηση, δηλαδή η απάτη.

Η απάτη, όντως, είναι μέρος του παιχνιδιού. Αλλά προσοχή: άλλη η ηθική του παιχνιδιού και άλλη η ηθική της αγοράς. Στο ποδόσφαιρο, ο άνθρωπος την απάτη την αποδέχεται κυρίως σαν άσκηση ευφυίας, αλλά όχι σαν εύσημο για ένα έγκλημα, όχι σαν επιβράβευση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Στο ποδόσφαιρο δεν έχει σπάσει το νήμα που έρχεται να συνδέσει το γήπεδο Καραϊσκάκη με τα στάδια της αρχαίας Σπάρτης εκεί που διδασκόταν η αρχή κλέψε αλλά μη σε δουν.

Στο ποδόσφαιρο, συνεπώς, πάντα ελλοχεύει η τιμωρία του Καιάδα για τους αλαζόνες, τους κυνικούς, τους υβριστές και τους αμετροεπείς. Στη μπάλα, όπως και στη ζωή, τα πράγματα δεν είναι ευθύγραμμα. Δεν αποδίδονται πάντα τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Ο Κρόιφ δεν έγινε ποτέ παγκόσμιος πρωταθλητής. Ούτε ο Πλατινί. Ούτε ο Ζίκο. Αντίθετα, το… κατσίκι, ο Ιταλός Ρόσι, μπλεγμένος σε στημένα ματς και λοιπές ευγενείς δραστηριότητες στο ιταλικό κάλτσιο, έγινε. Αλλά στην απορία του Φιντέλ Κάστρο προς τον Μαραντόνα «δηλαδή σουτάρεις χωρίς να κοιτάζεις τη μπάλα;», το ποδόσφαιρο θα είναι πάντα ο χώρος που θα ισχύει η απάντηση του Ντιέγκο: «Σύντροφε το τι μπορεί να κάνει ο ανθρώπινος νους δεν έχει όριο». Αυτό είναι το ποδόσφαιρο: Μια ιστορία δημοκρατίας και ταυτόχρονα απάτης.

Κείμενο από: Το βιβλίο «ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ – Μια Θρησκεία χωρίς απίστους», των Νίκου Μπογιόπουλου – Δημήτρη Μηλάκα κυκλοφορεί από τις «εκδόσεις ΚΨΜ»  

Διαβάστε ολόκληρο το απόσπασμα στο thepressproject.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr