Ο Τζίτζικας κι ο Μέρμηγκας

Από την Ήρα Ραΐση

Οι οικογένειες Οικονόμου και Χαλαρίδη έγιναν γείτονες από περίεργη σύμπτωση. Νιόπαντρα ακόμη ζευγάρια και συνομήλικοι έτυχε και αγόρασαν δύο διπλανά κτήματα ίδιας έκτασης στρεμμάτων. Η οικογένεια Χαλαρίδη πολύ γρήγορα, με την βοήθεια των συγγενών και των χρημάτων που είχαν συγκεντρωθεί από το γάμο, εγκαταστάθηκε στο κτήμα της, αγοράζοντας έτοιμο ένα σπίτι πρόχειρης κατασκευής, διώροφο με σοφίτα, ξύλινο με ειδική μόνωση από βαμβάκι. Στην αυλή του σπιτιού που στρώθηκε με τσιμεντένιες πλάκες το ζεύγος Χαλαρίδη, έφτιαξε έναν φούρνο κι ένα μπάρμπεκιου με μεγάλο χτιστό τραπέζι. Δεν φρόντισαν τον κήπο, αλλά έστρωσαν γκαζόν και φύτεψαν μόνο δύο δένδρα για σκιά κάτω από τον φούρνο.

Η οικογένεια Οικονόμου άργησε να κατοικήσει στο κτήμα της. Το ζευγάρι έμεινε για λίγα χρόνια σε νοικιασμένο διαμέρισμα, και ο σύζυγος εργαζόταν πολλές ώρες ενώ η κυρία φρόντιζε για την κατασκευή του σπιτιού. Με περίσσια προσοχή και έρευνα επέλεξε τα πλακάκια, τα πόμολα, ακόμη και τις πρίζες. Το σπίτι που χτίστηκε στο κτήμα της οικογένειας Οικονόμου ήταν μια πέτρινη μεζονέτα, με εσωτερικό κεντρικό τζάκι, ηλιακό θερμοσίφωνα, δύο βεράντες και μια ξύλινη πέργκολα. Η σύζυγος λάτρευε την κηπουρική και με την βοήθεια εργατών έφτιαξε στο πίσω μέρος του κτήματος ένα φροντισμένο αμπέλι, ενώ μπροστά φύτεψε ελιές, λεμονιές, πορτοκαλιές, ροδιές και τριανταφυλλιές.

Τα δύο νεαρά ζευγάρια γνωρίστηκαν αμέσως και αποφάσισαν να μην υψώσουν μανδρότοιχο ανάμεσά τους. Συμφώνησαν να φτιάξουν ένα μικρό τοίχο ίσα-ίσα για να χωρίζουν τα κτήματά τους. Έτσι οι δύο γείτονες ζούσαν παράλληλες ζωές, παρακολουθώντας στενά ο ένας την καθημερινότητα του άλλου. Ο κύριος Χαλαρίδης ήταν δημόσιος υπάλληλος σε Υπουργείο. Τα χρόνια περνούσαν και τα νιάτα απομακρύνονταν. Ακόμη και μεσήλικες, τα δύο ζευγάρια δεν άλλαξαν τρόπο ζωής. Ο χειμώνας είχε αρχίσει να μπαίνει στις ζωές τους, πλησίαζαν γεράματα. Από μια ακόμη περίεργη σύμπτωση παιδιά δεν απέκτησαν. Οι μεν διότι δεν το επιθυμούσαν, οι δε διότι δεν μπόρεσαν.

Έτσι λοιπόν τα ζευγάρια συνέχιζαν να ζουν σε διπλανά σπίτια, με αντικριστές, αντίθετες ζωές, παράλληλα και ειρηνικά. Εκείνα όμως που παρέμεναν ίδια, χρόνο με τον χρόνο φαινόταν να τους αλλάζουν. Καμιά περίεργη σύμπτωση εδώ….. Ο κύριος Χαλαρίδης πολύ γρήγορα πάχυνε επικίνδυνα και απέκτησε καρδιακά προβλήματα. Η σύζυγός του απέκτησε ζάκχαρο και αναπνευστικά προβλήματα. Η ομορφιά της έσβησε απότομα, το δέρμα της μαράθηκε, τα μάτια της βαθούλωσαν σε μόνιμους μαύρους κύκλους. Έγιναν πλαδαροί, δυσκίνητοι, απέκτησαν καμπούρες. Οι φίλοι τους δεν τους επισκέπτονταν πια γιατί είχαν αλλάξει κατ΄ ανάγκη τις συνήθειές τους και είχαν περιορίσει τις εξόδους τους.

Αντίθετα, ο κύριος Οικονόμου, συνέχιζε να σκαλίζει το μικρό του μποστάνι και να ψαρεύει στα βράχια με πετονιά, κάνοντας παρέα στην σύζυγό του που κολυμπούσε ανελλιπώς στα ρηχά πια. Περπατούσαν καμαρωτοί, χέρι-χέρι με μάγουλα ακόμη ρόδινα από τον δροσερό θαλασσινό αέρα, Το βλέμμα τους παρέμενε λαμπερό, παρά τις πυκνές ρυτίδες από την κούραση της δουλειάς. Άστραφτε ευστροφία.

Το καλύτερό όμως ήταν ότι συχνά επισκέπτονταν το αμπέλι τους δημοσιογράφοι και σχολεία σε εκδρομή, προκειμένου να θαυμάσουν την πρότυπη παραγωγή του ποιοτικού βιολογικού κρασιού τους. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, το ζεύγος Χαλαρίδη δυσκίνητο και δύσθυμο, χτύπησε την πόρτα των γειτόνων. Το ζεύγος Οικονόμου τους υποδέχθηκε πρόθυμα και τους πρόσφερε λίγο από το περιβόητο κρασί του και χειροποίητο σπιτικό λεμόνι γλυκό. Οι δύο γείτονες δεν μπόρεσαν να συνταιριάξουν ούτε τώρα. Το κρασί και το γλυκό του κουταλιού ήταν απαγορευμένα από τους γιατρούς για το ζεύγος Χαλαρίδη… τα μεσημέρια γυρνούσε νωρίς στο σπίτι για να αναπαυτεί. Του άρεσε πάρα πολύ να ψήνει οτιδήποτε λογής κρέατα, να πίνει άφθονο κρασί και να παρακολουθεί ποδοσφαιρικούς αγώνες στην τηλεόραση. Η κυρία Χαλαρίδη δεν εργαζόταν, εισέπραττε όμως ενοίκιο από ένα προικώο κατάστημα της οικογένειάς της. Αγαπούσε πολύ τα λούσα, τα περιοδικά, τις βόλτες με τις φιλενάδες της και τα τηλεφωνήματα. Ήταν πολύ όμορφη, αρκετά κοκέτα και κυκλοφορούσε πάντοτε πολύ περιποιημένη και ντυμένη με την τελευταία λέξη της μόδας.

Οι δύο σύζυγοι ήταν έντονα κοινωνικοί, αγαπούσαν τις παρέες, την νυχτερινή διασκέδαση σε μεγάλα κέντρα, το αλκοόλ και το τσιγάρο. Ο κύριος Οικονόμου ξεκινώντας ως υπάλληλος, δημιούργησε στην αρχή ένα μικρό καφέ με κρύα πιάτα και στη συνέχεια επεκτάθηκε κάνοντας επιχείρηση catering. Η κυρία Οικονόμου εργαζόταν μαζί του, αναλαμβάνοντας κάθε πόστο με επιτυχία. Από μαγειρική μέχρι δημόσιες σχέσεις. Ο χρόνος που τους έμενε ν΄ αναπαυτούν και να απολαύσουν το νεόκτιστο σπίτι τους ήταν ελάχιστος. Τις ελεύθερες ώρες τους ασχολούνταν με τη φροντίδα του κήπου και μάλιστα ο σύζυγος δημιούργησε ένα προσωπικό μποστάνι με φρέσκα λαχανικά. Τα δύο γειτονικά ζευγάρια ζούσαν παράλληλες και εντελώς ανόμοιες ζωές. Όταν ο κύριος Χαλαρίδης αναπαυόταν και παρακολουθούσε αγώνες ποδοσφαίρου, ο κύριος Οικονόμου έσκαβε τον κήπο του και φύτευε λαχανικά. Όταν ο ένας έψηνε και έπινε κρασί καπνίζοντας, ο άλλος έκανε τζόκιν στην πλησιέστερη αμμουδιά.

Όταν η κυρία Χαλαρίδη μιλούσε ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο και βόλταρε στις βιτρίνες των μαγαζιών η κυρία Οικονόμου αξιοποιούσε τις γνωριμίες της μεγαλώνοντας το πελατολόγιο του catering και φρόντιζε το αμπέλι τους να παράγει εξαίσιο κρασί. Η ίδια, λάτρευε την θάλασσα, κολυμπούσε καθημερινά- χειμώνα καλοκαίρι. Παρόλο τον αταίριαστο τρόπο ζωής τους, οι δύο οικογένειες γειτόνευαν αρμονικά και χωρίς προβλήματα. Ελάχιστες φορές έκαναν παρέα, λόγω των διαφορετικών συνηθειών τους και χάρη στην υπομονή της οικογένειας Οικονόμου μπροστά στην φασαρία που προκαλούσαν οι διαρκείς καλεσμένοι στο μπάρμπεκιου και στα πάρτι των γειτόνων τους.