Ο Τζαμπατζής πέθανε, ο Τζάμπας ζει!

Τη Λένα Διβάνη τη γνώρισα ένα απόγευμα στη σχολή. Είχε έρθει ως καλεσμένη σε ένα μάθημα από τα πολλά, για να κάνει μία μικρή ομιλία, την αρχή και τη μέση της οποίας δεν μπόρεσα, ωστόσο, να παρακολουθήσω.

Την προσοχή μου είχαν κεντρίσει τα πολύ κοντά -σχεδόν κουτσουρεμένα- μαλλιά, το πολύ τσιτωμένο δέρμα που έμοιαζε με ενυδατωμένο πετσί και τα μεγάλα στρογγυλά σκουλαρίκια που κρέμονταν καμαρωτά. Το τέλος της ομιλίας όμως το συγκράτησα γιατί βρέθηκα να είμαι η μόνη ανάμεσα στους συμφοιτητές μου που μπορούσα να απαντήσω στο επίμαχο ερώτημά της: «Τι κοινό έχουν η ιστορία με τη συγγραφή;»

Τώρα ψάχνω την ομοιότητα ανάμεσα στον «τζαμπατζή» Θανάση και στον τζάμπα που ψωνίζει με τη μάνα του, αλλά όσο και να χτυπάω το κεφάλι μου, ομοιότητα δεν βρίσκω!
Βρίσκω όμως ομοιότητες ανάμεσα στον «τζαμπατζή» Θανάση και σε μένα. Πόσες φορές δεν έχω ανέβει στο λεωφορείο χωρίς εισιτήριο! Όχι από πεποίθηση, αλλά από καθαρή αφηρημάδα. Από αυτή που μπαίνει ο μήνας, αλλά εσύ με την κάρτα σου έχετε μείνει ακόμη στον παλιό.. Αν έπρεπε να πληρώνω, όμως, 1,40+1,40 κι όχι 0,70 + 0,70 για να πάω στη σχολή και να έρθω, πιθανότατα να μην πλήρωνα και ποτέ. Ή πιθανότατα να ήταν κι αυτός ο λόγος που δεν θα πατούσα ποτέ το πόδι μου στη βιβλιοθήκη για τις ανάγκες της διατριβής μου.

Τη Λένα Διβάνη, την «ξανασυνάντησα» σε ένα βιβλίο της με τίτλο «Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω;». Ούτε κι από αυτό θυμάμαι πολλά. Μία εικόνα μόνο, τη δικιά της (γιατί ήταν αυτοβιογραφικό) να προσπαθεί να βγάλει οικονομική άκρη με τον επιτήδειο μάστορα που είχε καλέσει για να επισκευάσει κάτι στο σπίτι της.

Όταν διάβασα το σχόλιο που έκανε για τον «τζαμπατζή» Θανάση, σκέφτηκα ότι μάλλον θα πρόκειται για συνωνυμία. Και καθώς δεν έβλεπα και καθαρά τη φωτογραφία από το κινητό μου, έσπευσα να ανοίξω τον υπολογιστή! Κι όμως ήταν η ίδια.. Δίπλα από αυτό το tweet: «Συμπέρασμα: οι ελεγκτές δεν πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους γιατί κάποιος τζαμπατζής μπορεί να πηδήξει έξω από το όχημα. Λογικό.», έβλεπα καθαρά το πρόσωπο..

Α, να και η ομοιότητα: Ο Τζαμπατζής, όπως και Τζάμπας, έφτασε στα άκρα προκειμένου να αποφύγει να πληρώσει, ακόμη κι αν ήταν να πληρώσει με τη ζωή του. Με λεφτά να μην πλήρωνε μόνο..

Ο τζαμπατζής προτίμησε να αυτοκτονήσει από overdose τσιγκουνιάς. Γιατί και ποιος άνθρωπος δεν πάει να πηδήξει ανάποδα και με το κεφάλι από ένα αναποφάσιστο όχημα που μία σταματά και μία κινείται! Κάθε νέος άνθρωπος που μόλις ξεκινά τη ζωή του έχει αυτό ακριβώς στο μυαλό του: Να χτυπήσει κεφαλιά στην άσφαλτο αυτοοικτιρώμενος για το πρώτο του μεγάλο κοινωνικό αμάρτημα, και μάλιστα ημίγυμνος.

Αυτό το tweet δεν ήταν καθόλου ατυχές, όπως προσπάθησαν να το «χρυσώσουν» συνάδελφοι και λοιποί σιναφίτες. Ούτε τυχερό ήταν. Ούτε κακότυχο. Αυτό το tweet καμία σχέση δεν είχε με τη μαύρη τη μοίρα! Κάποιος το σκέφτηκε και κάποιος το έγραψε. Κάποιος που η δουλειά του -από την οποία τρώει ψωμί- είναι να γράφει!

Και τώρα τι πρέπει να γίνει; Να μην κάνει η συγγραφέας τη δουλειά της γιατί κάποιοι μπορεί να «πηδήξουν» το tweet; Καθόλου λογικό. Καθόλου δημοκρατικό. Καθόλου προοδευτικό..σε μία κοινωνία που είναι απολύτως λογική, απολύτως δημοκρατική κι απολύτως προοδευτική!
Είναι απολύτως λογικό να έχουμε ανεργία μετακομμουνιστικών συνθηκών, φορολογία οθωμανικού δικαίου και αμισθία κατοχικών εποχών.
Είναι απολύτως δημοκρατικό κάποιοι να κερδίζουν ασυλία «λογοδικίας» λόγω ιδιότητας!
Είναι απολύτως προοδευτικό αυτό που με ρώτησε σήμερα ένα νέο παιδί στο προαστιακό, σκύβοντας πάνω από το κεφάλι μου συνωμοτικά: «Έχει ελεγκτή στο βαγόνι;». Όχι, του απάντησα εγώ, γνέφοντάς του ως συνεργός στο έγκλημα.
Πάνω απ’ όλα όμως να κάνουμε τη δουλειά μας ρε παιδιά..τη δουλειά του έκανε ο ελεγκτής, τη δουλειά της έκανε και η συγγραφέας, τη δουλειά μου κάνω κι εγώ η blogger.. Αυτή η ασέβεια των άλλων προς τη δουλειά μας, μάς έφτασε ως εδώ.. το βροντοφώναξε κι ο ελεγκτής ενώ κυνηγούσε σαν ερινύα τον ασεβή τζαμπατζή..άλλο που δεν ακούστηκε ως την εισαγγελία!

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην σελίδα της ΕΚΠΠΑΖ (Ενεργή Κοινωνία Πολιτών για την Προστασία των Αδέσποτων Ζώων) στο facebook