του Θανάση Καρτερού
Τον ρώτησε, μεταξύ άλλων, η Ευγενία, αν θα έπρεπε να παραιτηθεί ο Τόσκας, μετά το «ψέκασμα» των συνταξιούχων από αστυνομικούς -ή αστυνομικό, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή- των ΜΑΤ. Κι εκείνος προτίμησε να μην απαντήσει, εξηγώντας -στο περίπου η απόδοση και ελπίζω να μην τον αδικώ- ότι η απάντησή του θα μπορούσε να προκαλέσει παρενέργειες.
Με ή χωρίς απάντηση του Στέλιου πάντως, στην υπόθεση αυτή είμαστε όλοι κατηγορούμενοι. Όχι μόνο από τους εξ αριστερών, που καταγγέλλουν ένταση της καταστολής!!! Αλλά κι από τη Δεξιά και τους συνοδοιπόρους, που στις δόξες τους μοίραζαν αφειδώς χημικά. Κι από τη Χρυσή Αυγή φυσικά – σιγά μην έχαναν την ευκαιρία. Διάβασα μάλιστα και μια συνέντευξη του Στηβ Γιατζόγλου, που τη δολοφονία Φύσσα τη θεωρεί κακιά στιγμή, αλλά για το «ψέκασμα» σκίζει τη φόρμα του.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Προσωπικά αισθάνθηκα ντροπή, βλέποντας τη σκηνή. Την περιορισμένη χρήση χημικών, αν θέλετε. Το μισό χημικό. Δεν δικαιολογείται, δεν εκλογικεύεται, δεν συγχωρείται, δεν χωνεύεται. Από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απαιτούμε μια Αστυνομία που να διατάζει τους άντρες της ο αρχηγός, ο υπουργός, ο πρωθυπουργός, ο Θεός ο ίδιος, να χτυπήσουν συνταξιούχους, και αυτοί να τους απαντούν να πάνε να… ψεκαστούν.
Είναι δημοκρατική απαίτηση, για να το πω αλλιώς, να αλλάξουν ριζικά η Αστυνομία, οι μέθοδοι, τα αντανακλαστικά της. Για κοπιάστε όμως. Για να αλλάξουν, χρειάζεται όχι μόνο απόφαση, πρωθυπουργική δυσαρέσκεια, ή ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Χρειάζεται δουλειά, και πάλι δουλειά. Επιμονή και πάλι επιμονή. Γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο. Γιατί είναι κυκλώπεια τα τείχη της καταστολής, και της απόστασης από τον εχθρό-λαό. Και δεν πέφτουν δυστυχώς με κάποια μπουλντόζα καλών προθέσεων.
Κάνει δουλειά προς αυτή την κατεύθυνση ο Τόσκας; Δίνει τη μάχη του; Προσπαθεί να ελέγξει ένα Σώμα «αλλιώς μαθημένο»; Αν ναι -αυτή είναι η γνώμη μου και συγγνώμη-, η παραίτησή του θα σημαίνει δυο βήματα πίσω, ενώ επιχειρείται ένα βήμα μπρος. Να ζητούμε την κεφαλή του, είναι φυσικά δικαίωμά μας. Αλλά πριν τον καθίσουμε στο σκαμνί, δεν μπορούμε να ξεχνάμε σε ποια ηλεκτρική καρέκλα τον καθίσαμε. Και ποιοι κρατάνε ακόμα τον διακόπτη…
