Μια μέρα παίζαμε στην παιδική χαρά του σχολείου εγώ, η Χαρά και δύο άλλες κοπέλες. Ένα απ’ αυτά τα κοριτσάκια γύρισε και είπε στη Χαρά «εσένα δε θα σε παίξουμε γιατί δεν έχεις χέρι». Δεν υπήρχε κανένας λόγος να το πει αυτό, δεν είχε γίνει κάτι. Η Χαρά πήρε ένας ύφος σαν να τρόμαξε και μετά θύμωσε. Συνεχίσαμε όμως να παίζουμε και κάμποση ώρα αργότερα η Χαρά πέταξε χώμα στο ένα κοριτσάκι και μετά της πέταξε την κούκλα που κρατούσε με αρκετή δύναμη. Το κοριτσάκι άρχισε να κλαίει, ήρθαν δύο δασκάλες να δουν τι συμβαίνει και η μία είπε με πολύ αυστηρό ύφος στη Χαρά ότι δε συμπεριφέρονται έτσι τα παιδάκια. Γύρισε μετά στην άλλη δασκάλα και της είπε ”αφού είναι προβληματικό το παιδί τι το φέρνει η μάνα της στο σχολείο..;”.
Την επόμενη μέρα, η μητέρα του κοριτσιού πήγε στο γραφείο της διευθύντριας και φώναζε τόσο πολύ που την ακούγαμε από τη δικιά μας τάξη που ήταν στην άλλη άκρη του κτιρίου. Όταν χτύπησε κουδούνι για διάλειμμα, βγήκαμε όλοι έξω και πήγαμε προς το γραφείο της διευθύντριας για να δούμε τι γίνεται. Η κυρία φώναζε ακόμα., έλεγε ότι το παιδί της κινδύνευσε και ότι φταίει το σχολείο που δέχεται αρρωστιάρικα παιδιά (το σχολείο ήταν ιδιωτικό). Η Χαρά καθόταν εκεί μαζί με όλους μας και άκουγε. Στα επόμενα διαλείμματα δε βγήκε από την τάξη και τις επόμενες μέρες δεν ήρθε στο σχολείο.
Απ’ ότι έμαθα πρόσφατα όταν ρώτησα τους γονείς μου για λεπτομέρειες, η μητέρα της Χαράς προσπάθησε να βρει άκρη με τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων αλλά δεν τα κατάφερε. Κάποιοι λίγοι γονείς θεώρησαν ότι η Χαρά δεν πρέπει να είναι μαθήτρια σε αυτό το σχολείο γιατί δεν ελέγχεται και γιατί κρατάει πίσω το επίπεδο της τάξης.
Οι περισσότεροι γονείς, και από όσα άκουγα εγώ στο σχόλασμα όταν έρχονταν για να μας πάρουν, έλεγαν ότι δε φταίει το παιδάκι σε τίποτα και κρίμα. Δεν πάρθηκε καμία απόφαση προφανώς από τον Σύλλογο ούτε και από τη Διεύθυνση του σχολείου, αλλά το κλίμα που δημιουργήθηκε ήταν αρκετό για να αλλάξει η Χαρά σχολείο στη μέση της χρονιάς.
Την ιστορία αυτή τη θυμήθηκα διαβάζοντας για κάποιους γονείς στα Βρασνά που αρνήθηκαν να πάνε τα παιδιά τους στο νηπιαγωγείο επειδή θα γράφονταν οκτώ νήπια προσφυγόπουλα.
Νιώθω να απελπίζομαι με τους ανθρώπους που βλέπουν εχθρούς στο πρόσωπο των αλλοεθνών, των αλλόθρησκων, των αναπήρων, των όποιων απλά δεν τους κάνουν. Το να γίνεσαι εχθρικός και βίαιος με ανθρώπους που δεν ξέρεις, που δε σου έχουν κάνει τίποτα, απλά επειδή έχουν άλλο χρώμα δέρματος ή/και θρησκεία δεν είναι απλά ”διαφορά απόψεων”, είναι κοινωνικά αποκλίνουσα συμπεριφορά.
Οι δύο ιστορίες φυσικά και δεν είναι ίδιες, όμως ο ρατσισμός έχει πολλές εκφάνσεις. Περισσότερη σημασία νομίζω πως έχουν οι αντιδράσεις σε αυτές τις ιστορίες.
Ο διευθυντής του νηπιαγωγείου στα Βρασνά ενημέρωσε τους γονείς ότι θα αναγκαστεί να προσφύγει στη Δικαιοσύνη άν συνεχίσουν να μη στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Ο διευθυντής της περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης – στην οποία κατέφυγαν οι γονείς μετά την άρνηση του διευθυντή του νηπιαγωγείου να διώξει τα προσφυγόπουλα – τους είπε ότι τα παιδιά είναι παιδιά και αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά χωρίς εξαιρέσεις.
Σκεφτόμουν πως θα είχε εξελιχθεί η ιστορία της Χαράς αν οι γονείς που έλεγαν ότι ‘κρίμα το παιδάκι και δε φταίει σε τίποτα’ είχαν μιλήσει δυνατότερα. Αν είχαν επέμβει στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, αν είχαν στηρίξει τη Χαρά και τους γονείς της. Αν είχαν απομονωθεί οι λίγες φωνές κάποιων γονιών που όμως ακούστηκαν περισσότερο. Σίγουρα θα ήταν διαφορετική και η ζωή της ίδιας της Χαράς. Και ίσως και της όποιας Χαράς βρισκόταν σε παρόμοια θέση κάποια άλλη στιγμή.
Η μόνη απάντηση σε αυτές τις μισαλλόδοξες φωνές είναι η αλληλεγγύη. Αν είμαστε τυχεροί και δεν είμαστε εμείς τα θύματα του όποιου φυσιολογικού μας θεωρεί κατώτερους, βρώμικους, προβληματικούς, να φωνάζουμε, να ζητάμε το δίκιο, να παλεύουμε την αδικία. Οι μισάνθρωποι ακούγονται απλά γιατί φωνάζουν περισσότερο. Δεν είναι όμως η πλειοψηφία.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
