Ο τελευταίος στεναγμός

Παρακολουθούμε την τελευταία δεκαετία μία σορό από θρησκευτικοπολιτικά απομεινάρια να ανασταίνεται καθημερινά από τις στάχτες τις με ιερό σκοπό να αναχαιτίσει τον αρμαγεδώνα που πλησιάζει. Και της δίνεται ανεξέλεγκτα βήμα, από ένα σύγχρονο κατά τα άλλα κατεστημένο, για να φωνασκεί εναντίον όλων όσων οι υπόλοιποι θεωρούμε κοινωνική πρόοδο και πολιτισμική ανάπτυξη. Τα παραδείγματα πάμπολλα και όλα τους αποκαρδιωτικά.

Τελείως επιλεκτικά θα σταθώ σε δύο από αυτά. Δεσποτάδες όλων των βαθμίδων σουλατσάρουν στα δελτία ειδήσεων αρνούμενοι να φορέσουν μάσκα, παίρνοντας στο λαιμό τους ένα μεγάλο μέρος του ποιμνίου που άθελα του γίνεται αυτό που βλαστημάει, πειραματόζωο της ανοσίας της αγέλης. Η πίστη θολώνει τον όποιο ορθολογισμό και ο παραλογισμός περιφέρεται από τη μία οθόνη στην επόμενη, ενώ οι κατάρες δίνουν και παίρνουν.

Την ίδια στιγμή, το επικείμενο εμβόλιο ξεσηκώνει το μένος της αντάρτισσας θρησκευόμενης γερουσίας και οι αρνητές της μάσκας αποτάσσονται τώρα και τη σωτηρία από τη μάσκα. Όσοι θρησκόληπτοι πολίτες του διαδικτύου τους ακολουθούν στο κυνήγι μαγισσών, φτάνουν μέχρι σημείου να πιστεύουν πως το εμβόλιο θα έχει μέσα τσιπάκι για να παρακολουθούν κάθε κίνηση και βήμα τους. Πέραν του προφανούς επιστημονικά παράλογου, πόσο αλαζονικό είναι να θεωρούν εαυτούς ως άτομα που χρήζουν παρακολούθησης από την πολιτεία, ως στόχοι δηλαδή που το οργανωμένο κράτος έχει βάλει λυτούς και δεμένους για να παρακολουθεί τι κάνουν στην κατά τα λοιπά ισχνή καθημερινότητά τους;

Είναι τόσο αλαζονικό και αφήνεται να κυκλοφορεί γιατί ο θεσμός της εκκλησίας έχει φθαρεί τόσο πολύ στα μάτια του κόσμου, που μόνο αυτές οι ακραίες φωνές μπορούν να κάνουν ντόρο, να παίξουν επικοινωνιακό παιχνίδι και να κερδίσουν λίγους πόντους στην αρένα της τηλεοπτικής κόλασης και της αγοράς των συνειδήσεων. Είναι αυτές οι συνωμοσιολογικές φωνές που ψιθυρίζουν και στα αυτιά ακροδεξιών πολιτικών τις αστήριχτες ουσιαστικά – υπερπαραγωγικές όμως για τον ντόρο που σηκώνουν και τα πλήθη που συγκινούν, θεωρίες. Η πατριαρχική καμπάλα έχει αυτούς τους δύο πυλώνες να πορεύεται, ανά τους αιώνες τώρα, τις δύο αδιάκριτες εν πολλοίς εξουσίες. Την θρησκευτική και την πολιτική.

Κάποιοι στην Ελλάδα τις υπάντρεψαν με τον όρο «Δεξιά του Κυρίου» και αυτή η σύμπραξη χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από καιροσκόπους τηλεπολιτικούς, σε θέματα όπως το Μακεδονικό ή παλαιότερα οι νέες ταυτότητες, προς άγραν ψήφων από το θρησκευάμενο κοινό. Ο σφιχτός εναγκαλισμός της οργανωμένης εκκλησίας με την πολιτική εξουσία των ημερών φάνηκε να χαλαρώνει κάπως, όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσουν οι ναοί και οι ιερείς αντέδρασαν εντόνως.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός μοιάζει να αμφισβητείται σφόδρα από τον κόσμο που τον ψήφισε, αλλά οι δημοσκοπήσεις συνεχίζουν να του δίνουν ισχυρό προβάδισμα. Ενώ εκκωφαντική ήταν η σιωπή της πρώτης γυναίκας Πρόεδρου της Δημοκρατίας για τη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα όσα τραγικά για τη δημοκρατία διαδραματίστηκαν την ημέρα της επετείου της δολοφονίας του στο κέντρο της Αθήνας. Στενάζουν τελικά ή βρυχώνται οι θεοί και οι άρχοντες; 

Στην Αμερική τώρα, ο βασικός εκπρόσωπος του ξοφλημένου μοντέλου μιας μπρουτάλ πατριαρχίας είναι ο Ντόναλντ Τραμπ.

O μπαγιάτικος σεξισμός που αποπνέει ο Τραμπ, τον κάνει να επιτίθεται λεκτικά ως μπούλης σε όποια γυναίκα ορθώνει το ανάστημα της και αντιτίθεται στις προσταγές του δέσποτα. Άπειρα είναι τα μειωτικά σχόλια του εναντίον γυναικών δημοσιογράφων, πολιτικών, επιστημόνων και καλλιτεχνών που νιώθει ότι απειλούν την πρωτοκαθεδρία του πατριαρχικού αυταρχισμού που πρεσβεύει. Το νταϊλίκι με το οποίο αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί την ήττα του και να αποχωρήσει από το προσκήνιο των εξελίξεων, είναι μια ακόμα προσομοίωση της δεσποτικής πατριαρχίας που αρνείται κι αυτή να αποσυρθεί, και πιάνεται από όπου βρει για να σταθεί, έστω και υποβασταζόμενη, στα πόδια της. Οι ορέξεις του απόλυτου άρχοντα για εξουσία πάση θυσία τον φέρνουν αντιμέτωπο με την σκληρή πραγματικότητα της εκλογικής ήττας.  Κι αυτός, σε ένα κρεσέντο αντισυνταγματικότητας και αντρικής πυγμής, δίνει τα ρέστα του και προστρέχει στη δική του «θρησκευόμενη δεξιά».

Αμερικανοί Ευαγγελιστές κάνουν γαργάρα το πνεύμα των Αγίων Γραφών και το σύνταγμα και καλούν τον κόσμο, με αλαλαγμούς και φλογερά κηρύγματα από άμβωνος, να βγει στους δρόμους και να ανατρέψει το εκλογικό αποτέλεσμα. Στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, επιδοκίμαζαν απερίφραστα την εριστική, μισογυνίστικη και μισαλλόδοξη ρητορική και συμπεριφορά του προέδρου της καρδιάς τους. Κι αυτό γιατί ο στόχος της συντηρητικής εκκλησίας ταυτίζεται απόλυτα με τους στόχους των πολιτικών τύπου Τραμπ. Η πατριαρχία, ντυμένη στα λευκά, ξεμύτησε και στη μορφή των αστυνομικών που εξαντλούν όλη τους τη βαρβαρότητα στους σε διαδηλωτές και αφροαμερικανούς πολίτες, αλλά και στις όψεις των υμνητών του φασισμού που βγήκαν στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια με πυρσούς και σβάστικες να διατρανώσουν την υπεροχή τους δύο χρόνια πριν. 

Αυτοί είναι οι πατριάρχες του θρησκευτικού και πολιτικού ακροδεξιού πατερναλισμού. Η ηγετική ιεραρχία και των δύο αυτών ομάδων κυριαρχείται ασφαλώς από άνδρες. Τα ποσοστά των γυναικών που φτάνουν στα υψηλά οφίτσια και αποκτούν πραγματική εξουσία είναι απειροελάχιστα σε σύγκριση με τους άνδρες. Και εμφανίζουν κατά τόπους «αφωνίες», καθώς υποκλίνονται τελικά στη βούληση του εκάστοτε κυβερνητικού νοικοκύρη. Όμως η πατριαρχία δεν εκφράζεται μόνο μέσα από θέσεις που αντίκεινται στη χειραφέτηση, την καταξίωση και την ίση μεταχείριση του γυναικείου φύλου. Τα βέλη της «παλιάς καλής, αντρικής σχολής» συγκεντρώνουν μία σειρά από ευάλωτες κοινωνικά ομάδες και μειονότητες. Συνήθως, το σύστημα συνθλίβει όποιον διαφέρει από το χρηστό καλούπι του θεοσεβούμενου νοικοκυραίου οικογενειάρχη. Όποιος δεν είναι πρώτος ή άριστος, περιθωριοποιείται. Ο νικητής καταξιώνεται και ο χαμένος χλευάζεται. Ο άνεργος στοχοποιείται ως τεμπέλης. Ο επαναστάτης ως αντιδραστικός. Αυτός που έχει χρώμα άλλο από το «κανονικό», αυτός που έχει καταγωγή από χώρα του τρίτου κόσμου ή υπακούει σε έναν θεό άλλο από τον δικό μας, αυτός που καταρρίπτει τα αρχέγονα πρότυπα του Αδάμ και της Εύας και ορίζει μόνος του την σεξουαλικότητά του, αυτός ο ελεύθερος άνθρωπος δεν χωρά στην δεσποτεία του χθες. 

Και οι δυο αυτές συντηρητικές ομάδες έχουν κοινούς εχθρούς. Τη διαφορετικότητα. Τη νεωτερικότητα. Την επιστήμη. Και, κατ’ επέκταση την διάδοσή της στις μάζες, δηλαδή τη λειτουργία της πληροφόρησης. Και τη λογική. Τώρα τελευταία, απέκτησαν και ακόμη έναν κοινό παρονομαστή, τη συνομωσιολογία, αναβαπτισμένη ως αντισυστημικότητα. Συμμάχους σε αυτήν την ανίερη σύμπραξη έχουν τον οπαδισμό, τη διασπορά ψευδών ειδήσεων με πρόφαση την αφύπνιση και το λαϊκισμό με σκοπό τη δημοτικότητα. Οι υποστηριχτές του πιο αδυσώπητου πατριαρχικού συστήματος προσπαθούν να αντιστρέψουν το αφήγημα και να παρουσιάσουν εαυτούς ως θύματα, επειδή βάλλεται η ελευθερία της έκφρασής τους και «σταυρώνονται» για τις ιδέες τους. 

Στις απαρχές της νέας χιλιετηρίδας, την ώρα που το παραδοσιακό οικογενειακό μοντέλο διευρύνεται και αλλάζει, τώρα που οι μονογονεϊκές οικογένειες αποβάλλουν το στίγμα και γίνονται ισότιμες με τις υπόλοιπες, σε μια εποχή που οι γυναίκες αναλαμβάνουν όλο και περισσότερους ανδρικούς ρόλους, που τα ομόφυλα ζευγάρια κατοχυρώνουν πλέον τη συμβίωσή τους και η διεμφυλική κοινότητα απολαμβάνει μια θετική αυτή τη φορά έκθεση στη δημόσια σφαίρα, εκκλησία και ακροδεξιά, με τσιράκια τους τον άγραφο νόμο και την άρχουσα τάξη, και φερέφωνα τη φτώχεια και την εξαθλίωση μεγάλης μερίδας του κόσμου, προσπαθούν να κερδίσουν πόντους τάζοντας την οπισθοδρόμηση, αφού την αμπαλάρουν ως τις παραδοσιακές αξίες που χάνουμε. 

Πολλοί αναρωτιούνται μήπως αυτά είναι σημάδια μιας πατριαρχίας που αποσύρεται σπασμωδικά, καθώς ξεβρακώνεται μπροστά στις επιταγές της νέας εποχής και τις ανάγκες μιας ανοιχτής, πολυπολιτισμικής, ουσιαστικά ελεύθερης κοινωνίας. Το πατριαρχικό μοντέλο του άνδρα-αρχηγού-νικητή που τα παίρνει όλα, που τα σφάζει και τα μαχαιρώνει κατά βούληση, φαίνεται να βρίσκεται σε αποδρομή. Μοιάζει με ένα αδειανό κουφάρι που σαπίζει μέρα με τη μέρα, παρασύροντας προς την έξοδο του από την ιστορία όποιον δυστυχή κατάπιε τη λογική και την αξιοπρέπειά του, μη έχοντας τίποτα άλλο στο ψυγείο του προς βρώσιν. Είναι όμως έτσι; Η πατριαρχία πνέει τα λοίσθια βγάζοντας έναν τελευταίο στεναγμό ή μήπως απλά λουφάζει, μέχρι να βρεθεί ο επόμενος Τραμπ που θα της δώσει και πάλι πνοή; 
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr