Ο συμπέθερος του Μπιλ Γκέιτζ

Ένας ηλικιωμένος Αμερικανός, φωνάζει μια μέρα το γιό του και του λέει «ξέρεις ήρθε η ώρα να παντρευτείς». Ο γιός του σχεδόν απαξιωτικά του απαντά κοφτά «αυτό ξέχνα το». «Θα παντρευτείς την κόρη του Μπιλ Γκέιτζ» επιμένει ο πατέρας. «Αν είναι έτσι τότε συμφωνώ» απαντάει με νόημα ο γιός.

Την επόμενη μέρα, ο πατέρας πάει στο γραφείο του Μπιλ Γκέιτζ και του λέει «η κόρη σου θα παντρευτεί το γιό μου». «Αυτό ξέχνα το», του απαντά ο Γκέιτζ γελώντας. «Θα τον παντρευτεί», επιμένει ο πατέρας, «γιατί ο γιός μου είναι ο διευθυντής της Παγκόσμιας Τράπεζας». «Αν είναι έτσι τότε εντάξει», του λέει ο Γκέιτζ.

Την ίδια κιόλας μέρα, ο πατέρας πάει στα γραφεία της Παγκόσμιας Τράπεζας και αφού συναντάει τον πρόεδρο, του λέει «θα κάνεις διευθυντή της Παγκόσμιας Τράπεζας το γιό μου». Ο πρόεδρος της Τράπεζας τον κοιτάει γελώντας και του λέει «αυτό ξέχνα το». «Θα τον κάνεις», επιμένει ο πατέρας, «γιατί είναι γαμπρός του Μπιλ Γκέιτζ». «Τότε εντάξει», συμφωνεί ο πρόεδρος της Τράπεζας.

Σε αυτή τη γουστόζικη ιστορία, ένας έξυπνος πατέρας δημιουργεί έναν κύκλο ξεκινώντας από το τίποτα. Αν η ιστορία δεν σας φαίνεται τίποτα άλλο από ένα υπερβολικό ανέκδοτο, τότε απλώς κοιτάξτε γύρω σας. «Κύκλοι του τίποτα» δημιουργούνται κάθε μέρα στην κοινωνία, αναγκάζοντας τον καθένα να τους αποδεχθεί ως κάτι πολύ σημαντικό. Πριν από μερικά χρόνια, ένας εκδότης από αυτούς που σήμερα το γραφείο τους επικοινωνεί πια με αυτό του εισαγγελέα, δημιούργησε ένα οικοδόμημα χτισμένο πάνω στο τίποτα. Περιοδικά και μερικές εκδόσεις, στα οποία ήθελε να δώσει υπόσταση. Έτσι, ως πιο πρόσφορο τρόπο βρήκε τη διοργάνωση δημοσιογραφικών βραβείων. Οργάνωσε ένα γκαλά και μερικές κατηγορίες βραβείων, τα οποία φρόντισε να δώσει στους πιο γνωστούς δημοσιογράφους. Σε ελάχιστο χρόνο οι «βραβευμένοι» δημοσιογράφοι αναπαρήγαγαν το γεγονός και τη βράβευσή τους, μιλώντας για τα «μεγάλα βραβεία του Ομίλου τάδε». Ο έξυπνος, μα κυρίως ο θρασύς χειρισμός του «τίποτα» δημιούργησε αίγλη και ένα κύκλο που ξαφνικά φάνταζε σημαντικός.

Το πιο εμφανές παράδειγμα που δικαιώνει την ιστορία με το «συμπέθερο» του Γκέιτζ είναι η ίδια η λειτουργία της πολιτικομιντιακής διαπλοκής. Μια σειρά από γανωμένα πολιτικά τίποτα, επιλέγονται από το σύστημα της διαπλοκής για να εμφανιστούν στις τηλεοράσεις ως σημαντικές προσωπικότητες. Η ψηφιακή αναπαραγωγή τους, τους καθιστά αναγνωρίσιμους και άρα σημαντικούς.

Αφού καθιερωθούν ως σημαντικοί στα μάτια της κοινής γνώμης, στη συνέχεια θα πάρουν πολιτικά αξιώματα που φαντάζουν δικαιολογημένα και έτσι θα εξυπηρετήσουν τη διαπλοκή ψηφίζοντας νόμους και εφαρμόζοντας πολιτικές.

Το πολιτικό σύστημα για να επιβιώσει, από τη μία πλευρά δημιουργεί φόβους και σύνδρομα στην κοινωνία, και από την άλλη κατασκευάζει σωτήρες δομημένους με τηλεοπτικό τίποτα. Άνθρωποι που δεν έχουν διαβάσει ένα βιβλίο, που δεν μπορούν να συνομιλήσουν με την κοινωνία, που απευθύνονται στον κόσμο αναμασώντας φανφαρόνικες εκφράσεις και λεκτικές περικοκλάδες. Μέσα σε μια νύχτα βαφτίζονται τηλεοπτικά έξυπνοι, ευφυείς, ευθείς, σημαντικοί, συνταγματολόγοι, φορείς του πνεύματος και τραυματιοφορείς προβλημάτων. Δεν είναι τίποτα άλλο από «τίποτα». Συμπέθεροι της διαπλοκής και παιδιά της αναξιοπρέπειας.