Ο Σωτήρης ο «Αρχάγγελος» δεν μένει πια εδώ

Η σημερινή επίσκεψη στον «Αρχάγγελο» του Μεταξουργείου έγινε μεσημέρι και όχι βράδυ. Δεν άκουγες έντεχνα και λαϊκά τραγούδια. Μόνο η σιωπή κυριαρχούσε και το βουβό κλάμα των ανθρώπων. Δεν υπήρχαν μπουκάλια κρασί και σερβιρισμένα ποτά. Μόνο ο καφές της παρηγοριάς και ένα ποτήρι νερό μπας και πάνε κάτω οι κόμποι στο λαιμό. Πρόσωπα ανέκφραστα από τη στενοχώρια έβλεπες όπου κι αν γύρναγες το βλέμμα σου. Και πάνω στη μπάρα που εκείνος ακουμπούσε, όποτε έπαιζε τη μουσική του, υπήρχαν τώρα στοιβαγμένες ανθοδέσμες και ένα πολύ νεανικό πορτραίτο του.

Το βιολογικό τέλος του Σωτήρη Λαφαζάνη κατά 99% σηματοδοτεί και το τέλος του «Αρχάγγελου», ενός μπαρ που άλλαξε την πιο εναλλακτική νυχτερινή ζωή της Αθήνας. Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο, η αλήθεια είναι, που να μην ήξερε τον «Αρχάγγελο» και να μην είχε περάσει έστω μία φορά για ποτό. Κι όταν λέμε «ήξερε τον ”Αρχάγγελο”», εννοούμε πως φυσικά θα’χε γνωρίσει και προσωπικά τον Σωτήρη.

Ο «Αρχάγγελος» δεν ήταν μόνο τα ψαγμένα ελληνικά ποιοτικά τραγούδια που έπαιζε ο Σωτήρης και γινόταν χαμός από τον κόσμο. Ήταν και ζοχάδας, καλή του ώρα, ώστε μία φορά που τόλμησα να του παραπονεθώ επειδή κόβει τα τραγούδια πάνω στη ροή του προγράμματος, μου πάτησε τις φωνές. Μετά, όντας DJ κι εγώ, κατάλαβα πόσο δίκιο είχε. Είναι άλλο να ακούς μουσική στο σπίτι σου, για πάρτη σου, και άλλο να παίζεις μουσική για ν’ ακούσουν οι άλλοι. Το μαγαζί του, λοιπόν, ένα 70% αποτελούταν από την προσωπικότητα του και άλλο ένα 30% από τη μουσική του, πάλι από τον ίδιο δηλαδή. Κι εκεί καταλαβαίνεις, έχοντας μπει και για τα καλά στο κλίμα μιας επιτυχημένης επιχείρησης, πως τα μαγαζιά δεν τα φτιάχνουν ούτε τα φράγκα, ούτε οι διακοσμήσεις, μα η διάθεση και η προσωπικότητα των ιδιοκτητών τους. Διόλου τυχαία πως είτε έλεγες «Πάμε ”Αρχάγγελο”», είτε «Πάμε στον Σωτήρη», ήταν ένα και το αυτό!

Την τελευταία δεκαετία ο Σωτήρης είχε κάνει ένα άνοιγμα στο μαγαζί του που δεν το ήθελε να’ναι αμιγώς gay ή gay friendly. «Υπάρχουν πολλά άλλα μαγαζιά στην περιοχή γι’ αυτό το λόγο» τον θυμάμαι κάποτε να μου λέει. Κι έτσι, στον «Αρχάγγελο» πήγαιναν οι πάντες: Στρέιτ ζευγάρια κάποιας ηλικίας, νεαρά γκέι ζευγάρια αντρών και γυναικών, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί και τραγουδιστές. Κι εκείνος, όμως, εκτιμούσε και σεβόταν πολύ τους καλλιτέχνες που περνούσαν απ’ το μαγαζί του. Θυμάμαι ένα μεθυσμένο βράδυ του 2014, στην παρέα μας ήταν η ερμηνεύτρια Ρένα Κουμιώτη. Τραγουδούσαμε όλοι μαζί το «Καινούργιο μου φεγγάρι» και δώσ’ του από μέσα εκείνος να μας στέλνει κρασιά και ποικιλίες. Και το κιμπαριλίκι, ξέρετε, εκ μέρους του εκάστοτε ιδιοκτήτη είναι κάτι που εκτιμά πάντα ο πελάτης.

Ο θάνατος του Σωτήρη έσκασε σαν βόμβα χθες το πρωί. Έφυγε, λέει, απ’ το μαγαζί του και θέλησε να πιει ένα ποτό στο άλλο θρυλικό μπαρ, τον «Μπάτμαν». Μία πτώση απ’ τη βέσπα στο ύψος του Φιλοπάππου ήταν αρκετή για να κόψει πρόωρα και κυρίως άδικα το νήμα της ζωής του. Το κακό συνέβη λίγο πριν τις έξι τα χαράματα.

Όλη η σκέψη είναι τώρα στα δικά του άτομα, που δεν είναι λίγα. Διότι όλοι τον νιώθαμε δικό μας άνθρωπο για τους λόγους που λέω πιο πάνω. Στον σκύλο του, ακόμη, που τον υπεραγαπούσε και απ’ ότι μάθαμε φιλοξενείται κάπου αλλού τις δύσκολες αυτές ώρες. Στο μαγαζί το ίδιο, ίσως αυτό που έχει τη λιγότερη σημασία, μα δεν είναι εύκολη και η σκέψη πως μπορεί να μην το ξαναδούμε ανοιχτό ή να το δούμε έστω με νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς.

Ο Σωτήρης θα κηδευτεί στη Βέροια Ημαθίας, τον τόπο καταγωγής του, την Παρασκευή 15 του μήνα. Ήταν επιθυμία της μητέρας του και του αδερφού του, που ήθελαν να τον έχουν κοντά τους. Για το λόγο αυτό, θα αναχωρήσει λεωφορείο την Παρασκευή τα ξημερώματα ακριβώς μπροστά από τον «Αρχάγγελο».

Τι τραγική ειρωνεία, πάντως! Ένας άνθρωπος που είχε οργώσει ολόκληρη την Ελλάδα και που λάτρευε τις αποδράσεις και τα ταξίδια, να χάνει τη ζωή του με το μηχανάκι του μέσα στην πόλη που ζούσε την καθημερινότητα του. Αντίο, φίλε Σωτήρη, δεν θα ξεχαστείς ποτέ! Και δεν το λέω μόνο εγώ τούτη τη στιγμή, το λένε όλοι αυτοί που από χθες τρέχουν ασυναίσθητα τα μάτια τους.